Κάποτε οι ευχές των εορτών δεν στέλνονταν με μήνυμα από το κινητό τηλέφωνο. Δεν υπήρχαν sms, ούτε email. Και βέβαια δεν συζητούμε για τα social media …

Κάποτε οι γιορτές δεν ξεκινούσαν με ένα «κλικ», άχρωμο, άοσμο, γρήγορο, χωρίς συναισθήματα…

Υπήρχαν οι χειρόγραφες κάρτες. Αυτές που σπάνια βλέπουμε πια να χρησιμοποιούνται. Που δεν τις περιμένουμε πια, για να πάρουμε χαρά και να τις στολίσουμε στο σπίτι μας.

Διάβασα κάπου πως «η τέχνη της χειρόγραφης ευχής αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση από μια εποχή που ο χρόνος κυλούσε πιο αργά».

Και έτσι είναι. Τότε, οι γιορτές ξεκινούσαν με την επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο ή το περίπτερο για την επιλογή των καρτών, με τις οποίες θα αποστέλλαμε τις ευχές μας σε συγγενείς και φίλους που ζούσαν μακριά μας.

Ψάχναμε την κάρτα που θεωρούσαμε πως ταίριαζε στον παραλήπτη και ξεκινούσε η ιεροτελεστία της Γραφής. Κάθε λέξη μετρούσε. Το μελάνι πάνω στο χαρτί μετέφερε τη ζεστασιά της φωνής μας. «Χρόνια Πολλά», «Με αγάπη», «Καλά Χριστούγεννα», «Ευτυχισμένο το νέο έτος»! Λέξεις που αποκτούσαν βάρος επειδή γράφτηκαν με το χέρι και αντανακλούσε των συναισθημάτων μας.

Ήταν γιορτή να στέλνεις κάρτες. Ήταν πανηγύρι να λαμβάνεις! Το ταχυδρομείο και ο ταχυδρόμος ήταν μέρος αυτής της ιδιαίτερης διαδικασίας.

Οι κάρτες που λαμβάναμε δεν πετιούνταν ποτέ. Στολίζονταν πάνω στο τζάκι ή στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν μικρά έργα τέχνης που έμεναν στο σπίτι για εβδομάδες, θυμίζοντάς μας ότι κάποιος, κάπου μακριά, μας σκέφτηκε και αφιέρωσε χρόνο για εμάς.

Σήμερα, μπορεί να λειτουργούμε πιο άμεσα και πιο γρήγορα καθώς τα μέσα επικοινωνίας έχουν καταστήσει τον κόσμο «μια γειτονιά», όμως εκείνες οι κάρτες ήταν ένα χειροπιαστό τεκμήριο αγάπης που μπορούσες να αγγίξεις, να μυρίσεις και να κρατήσεις για πάντα στο συρτάρι των αναμνήσεών σου.

Οι κάρτες που δημοσιεύουμε σήμερα προέρχονται από ένα τέτοιο «συρτάρι αναμνήσεων», αυτό του αγαπητού συμπολίτης μας Ανδρέα Σμαραγδάκη που τον ευχαριστούμε θερμά για το εξαιρετικό αρχείο καρτών που ξεκινά από το 1932 και φτάνει στην δεκαετία του ’80.