Πολλές είναι οι παροιμίες και οι συνήθειες που όλες πηγάζουν από τη στερημένη ζωή των ανθρώπων της παλαιάς εποχής, όπου σήμερα δεν μπορεί η ανθρώπινη φαντασία να τις πιστέψει. Σχεδόν πάνε να χαθούν γιατί δεν λέγονται αφού δεν διδάσκονται από αυτούς που έχουν την ευθύνη εις τα σχολεία και εις την εκκλησία. Κανείς δεν παίρνει την ευθύνη να το πράττουν και κανείς δεν τους ελέγχει και όλες φθάνουν στο τέλος της εξαφάνισής των, όμως υπάρχουν ελπίδες ότι δεν θα χαθούν γιατί είναι γραμμένες σε πολλά βιβλία που θα γυρίσει κάποτε η εποχή και θα χρησιμοποιηθούν εκεί που θα χρειαστούν και θα ωφελούν για τη ζωή των ανθρώπων.

Ακόμα και η φύσις θα χαίρεται για την πρόοδο και θα είναι ορατή σε όλον τον πλανήτη. Όπως και άλλοτε αλλά και αυτή τη φορά θα αναφέρουμε μία από τις πολλές που αγνοούνται και έχουν άγνοια αυτοί που την ακούνε από τους λίγους ηλικιωμένους που είναι ακόμα στη ζωή και θλίβονται για όλους αυτούς που αμελούν να τις διδάσκουν.  Όμως οφείλουμε να πούμε ένα «ευχαριστώ» στους Μικρασιάτες που ταξιδέψανε μαζί τους όλες οι παροιμίες και συνήθειες, όταν ο πόλεμος τους έφερε να κατοικήσουν στη χώρα μας. Όλα τα παραπάνω μας τα είπε ο κ. Κώστας που έχει γεννηθεί από Μικρασιάτες γονείς που κατοικούσανε αυτά τα χρόνια σε ένα ορεινό χωριό του τόπου μας που εκεί μεγάλωσε και τα θυμάται όλα. Πολλές παροιμίες και συνήθειες μας έχει περιγράψει μέχρι σήμερα και αυτή τη φορά σκέφτηκε να μας πει για τη συνήθεια: Το δωμάτιο του Ξένου. Εκείνη την εποχή συνήθως οι πιο ευκατάστατοι διαθέτανε στο σπίτι τους ένα δωμάτιο για όταν τύχαινε να φιλοξενήσουν έναν περαστικό στο χωριό τους που θα πήγαινε για κάποιον λόγο, κυρίως για αγορά ζώων (προβάτων)ή και για προξενιό. Όταν δεν έπαιρνε τέλος η συμφωνία αυτών ή όταν υπήρχε εμπόδιο να φύγουν λόγω της νύκτας ή από την κακοκαιρία, τότε τον κοιμίζανε στο δωμάτιο του Ξένου ενός χωριανού. Υπόψιν είπε ότι την παλιά εποχή δεν υπήρχανε δρόμοι και αυτοκίνητα για να πηγαίνουν από το ένα χωριό στο άλλο. Υπήρχανε στενά δρομάκια και πηγαίνανε πεζή ή με τον γάιδαρό τους. Ξεκινούσανε το πρωί για να φθάσουν νωρίς το βράδυ και σταματούσανε στο καφενείο του χωριού για γνωριμία και για να πούνε τον λόγο που πήγανε. Στη συνέχεια, πάλι είπε ο κ. Κώστας: Θυμάμαι μια χρονιά που φύγανε δύο χωριανοί μου πολύ πρωί και πήγανε σε ένα πολύ μακρινό και ορεινό χωριό για να αγοράσουν ο ένας μία αγελάδα και ο άλλος έναν γάιδαρο. Πήγανε στο καφενείο για να μάθουμε από τον καφετζή ποιοι πουλούν από αυτά τα ζώα. Ο καφετζής δεν ήξερε και μετά πήγανε στον Αγροφύλακα και τους είπε ποιοι έχουν. Πρώτα πήγανε σε αυτόν που είχε την αγελάδα, αλλά δεν την αγόρασε επειδή ήτανε έγκυος και δεν θα μπορούσε να σπέρνει και να αλωνίζει τα σπαρτά του.

Μετά πήγανε σε άλλο σπίτι που είχε και την αγόρασε. Στη συνέχεια, πήγανε στο σπίτι που πουλούσε τον γάιδαρο. Αφού δεν είχε ελαττώματα κάνανε παζάρι στην τιμή του και τον αγόρασε αμέσως. Όμως επειδή είχε νυχτώσει μείνανε στα δωμάτια των «Ξένων» αυτών που είχανε τα ζώα και πρωί πρωί φύγανε χαρούμενοι για το χωριό μας.

Το ίδιο είπε ότι θυμάμαι τον αδελφό μου που ήτανε προξενητής. Ένας ενδιαφερόμενος γαμπρός τον έστειλε σε ένα μακρινό χωριό να ζητήσει την κόρη ενός πλουσίου αλλά επειδή δεν τελείωσε το προξενιό, το πρώτο βράδυ αναγκάστηκε να μείνει στο δωμάτιο του ξένου του καφετζή. Την άλλη ημέρα πάλι ξαναπήγε αλλά του είπε ο πατέρας της ότι δεν τη δίνει γιατί ήτανε φτωχός και γύρισε άπρακτος.

Τελειώνοντας, πρόσθεσε ότι: Σήμερα αυτήν τη συνήθεια κανείς νέος δεν τη γνωρίζει αλλά και ούτε χρειάζεται να τη μάθουν αφού υπάρχουν δρόμοι και μεταφορικά μέσα. Πάνε με τα αυτοκίνητά τους, εκτελούν οποιαδήποτε αγορά επιθυμούν και στο τέλος αυτής γυρίζουν στα σπίτια τους χωρίς να βαρύνουν τον συνάνθρωπό τους , οπότε: Το δωμάτιο του Ξένου δεν χρειάζεται!