Η παλιά εποχή έχει φύγει πριν από αρκετά χρόνια, αλλά έχει αφήσει εις τον άνθρωπο που έτυχε να τη ζήσει πολλά τραύματα που είναι σήμερα διδάγματα για τη νέα εποχή. Όσοι τη ζήσανε προσπαθούν να την ξεχάσουν, αλλά όπου βρεθούν αλλάζουν τη συζήτηση που κάνανε και πάνε στα γεγονότα της παλιάς. Από αυτά περισσότερο που δεν ξεχνούν είναι τα αυτοσχέδια ξύλινα μέσα που τα κατασκευάζανε με τα χέρια τους από ειδικό ξύλο που το κόβανε στη λίγωση του φεγγαριού, αφού πρώτα να είχε ξηρανθεί. Αυτά τα μέσα τα χρησιμοποιούσανε κυρίως για τη σπορά, το θέρος, το αλώνισμα των σιτηρών τους και για την καλλιέργεια των κηπευτικών τους κλπ, όπως: το αλέτρι, το βολόσυρο, δραπάνια, σκαλιστήρια, φυτευτήρια κλπ. Ακόμα και για την οικιακή χρήση, όπως: μαχαίρια, κουτάλια, κουτάλες, μικρά τραπέζια, καθίσματα κλπ. Όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα μας τα έχει πει πριν από πολύ καιρό ένας ηλικιωμένος που είχε γεννηθεί την Κατοχή από Μικρασιάτες γονείς και τα έχει ζήσει κοντά τους. Παρότι έχουν περάσει περίπου πέντε μήνες, δεν τον ξαναείδαμε. Όμως πρόσφατα, που πήγε η παρέα μας για καφέ στο παραδοσιακό της Καλλιθέας, ξαφνικά τον είδαμε μπροστά μας και κάναμε πάλι την παρέα μας, αφού δεν είχε συμβεί τίποτα στην υγεία του. Έπειτα από λίγο του υπενθυμίσαμε πάλι για τα αυτοσχέδια μέσα του αγρότη που μας είχε πει στην τελευταία συνάντησή μας και ότι το φυτευτήρι μας είχε ενθουσιάσει περισσότερο γιατί όλοι το είχαμε πιάσει στα χέρια μας πολλές φορές όταν φυτεύαμε τα φυτά μας μαζί με τους γονείς μας στο περιβόλι και στο σώχωρο. Αμέσως του ζητήσαμε να μας πει ό, τι άλλο ξέρει. Μόλις άκουσε την επιθυμία μας, χαρούμενος και γελαστός, απάντησε ότι την προηγούμενη φορά παρέλειψα να σας πω ότι την εποχή μας υπήρχανε δύο είδη φυτευτηριών: Το ένα ήτανε αυτό το ξύλινο του αγρότη που φύτευε όλα τα φυτά που είχε ανάγκη για τη διατροφή της οικογένειάς του (λάχανο, κουνουπίδι, ντομάτα, πιπεριά κλπ.) και το άλλο ήτανε το φυτευτήρι της καλής μάνας που φύτευε (έλεγε) με το στόμα της όλων των καλών πράξεων εις τα παιδιά της να τις μάθουν και να τις εκτελούν και όταν παντρευτούν, ενώ τις κακές να τις περιφρονούν. Αυτές ήτανε: Να πηγαίνουν στην εκκλησία, να μη λένε ψέματα, να μην κλέβουν, να μάθουν γράμματα, να είναι εργατικοί, να κάνουν οικονομία και πολλές άλλες. Έτσι, δεν θα πεινάσουν ποτέ και θα είναι αγαπητοί εις την κοινωνία που ζούνε. Είπε ακόμα ότι αυτό που θα φυτέψει η μάνα στα παιδιά της, καλό ή κακό, αυτό θα φυτρώσει εις το σώμα τους και θα υπερτερούν σε όλα έναντι των άλλων που είχανε την ατυχία να μην τους φυτέψει η μάνα τους το καλό που είχε την υποχρέωση. Και τελειώνοντας πρόσθεσε ότι ο πατέρας απουσίαζε από το σπίτι τις περισσότερες ημέρες γιατί ήτανε στα πρόβατα, στο αμπέλι και στο αλώνι ακόμα και τη νύκτα για να μην κλέψουνε οι τεμπέληδες τα αγαθά τους. Γι’ αυτό η μάνα ήτανε το φυτευτήρι, για να πάρουν τον καλό δρόμο τα παιδιά της. Μόλις η παρέα του άκουσε αυτά τα καλά λόγια για τη μάνα μείνανε όλοι άφωνοι και του είπανε να έρχεται πιο συχνά για παρέα γιατί ως μεγαλύτερος γνωρίζεις πολλά από την Κατοχή και είναι χρήσιμα για να τα λέμε στα εγγόνια μας και στους νέους. Τελειώνοντας, πρόσθεσε ότι σήμερα όλα τα αυτοσχέδια μέσα του αγρότη πριν από πολλά χρόνια έχουν ξεχαστεί αφού έκανε την εμφάνισή της η νέα τεχνολογία με τα πολλά μέσα και εκτελεί όλες τις αγροτικές εργασίες χωρίς πολύ κόπο και χρόνο. Όμως σε ορισμένα μουσεία υπάρχουν πολλά από αυτά και όποιος επιθυμεί να τα επισκέπτεται για να γνωρίσει πώς ζήσανε οι πρόγονοί τους στην Κατοχή. Όμως το φυτευτήρι της μάνας εξακολουθεί και σήμερα να φυτεύει εις τα παιδιά της όλες τις καλές πράξεις αλλά και από τους δύο γονείς και όσα περισσότερα τους λένε τόσο καλύτερα θα είναι για την οικογένειά τους. Η αδιαφορία τους τα βλάπτει και θα έχουν εις το μέλλον τους αθεράπευτες συνέπειες στη ζωή τους. Ό,τι σπείρεις, θα θερίσεις.