Τα τραύματα που έχουν στα σώματά τους οι καταγόμενοι ηλικιωμένοι από την Μικρά Ασία είναι πολλά. Πρώτα αυτά που είχανε και αντιμετωπίζανε από τον δικό τους πόλεμο και στη συνέχεια αφού είχανε πάρει λίγη ανάσα προς το καλύτερο τελείως απρόοπτα τους πλάκωσε και ο γερμανικός. Υπάρχουν σήμερα αρκετοί ηλικιωμένοι που γεννηθήκανε από αυτούς τους πληγωμένους ανθρώπους που έχουν ριζώσει μέσα τους όλα που ζήσανε μαζί τους και όσα είχανε ακούσει από τους προγόνους τους.
Είναι λίγες ημέρες που συναντήσαμε έναν από αυτούς στην πόλη μας που είχε κατέβει από το χωριό του για τη λαϊκή αγορά για λίγα ψώνια και για καφέ με όποιον από τους γνωστούς του θα συναντούσε. Όμως ήτανε πολύ μαραζωμένος και δεν είχε όρεξη, ενώ εμείς τον υποδεχθήκαμε με χαμόγελα. Έπειτα από λίγη ώρα που τον ηρέμησε ο καφές μας είπε ότι σήμερα από το πρωί που ξύπνησα μου ήρθανε στη σκέψη μου τα περισσότερα βιώματα που έζησα μαζί με τους γονείς μου και μετά με την οικογένειά μου. Επειδή θα έφευγε με το λεωφορείο θέλησε να μας αναφέρει τα περισσότερα από αυτά σε σύντομο χρόνο και σε στυλ ποιημάτων. Όπως είναι γνωστό σε όλους είχε τη δυνατότητα από μικρός να λέει στίχους και άρχισε χωρίς καμία διακοπή:
• Σε κάθε βήμα που πατώ – ο νους μου ταξιδεύει
όλα μου τα βιώματα – μπροστά μου μου τα φέρνει.
• Κάνανε ριζώματα πολλά – μέσα εις το κορμί μου
και δεν θα γιάνουνε ποτέ – όσο θα ζει η ψυχή μου.
• Μαράζια έχω στο κορμί – και θέλω να τα βγάλω
γιατί συνέχεια πονώ – και δεν αντέχω άλλο.
• Βαρύς είναι ο αναστεναγμός – που έχω κάθε μέρα
στη σκέψη μου έρχονται συχνά – όλα τα περασμένα.
• Θυμήθηκα και το σχολειό – που πήγαινα κάθε τόσο
να μάθω λίγα γράμματα – να φύγω να γλιτώσω.
• Στα όρη όταν πήγαινα – τα πρόβατα να βόσκω
φαγητό δεν είχα να κρατώ – να φάω να δυναμώσω.
• Και χαρούπια έτρωγα πολλά ίσως και τη γλιτώσω
για να παίρνω δύναμη ώσπου να μεγαλώσω.
• Και μπαλωμένα παπούτσια φόραγα της Κατοχής τα χρόνια
και σκουντουφλούσα συνέχεια και κάλους βγάζανε τα πόδια.
• Και την Κατοχή των Γερμανών – ποτέ δεν θα την ξεχάσω
σημάδια έχω και από αυτήν – και δεν μπορώ να ησυχάσω.
• Και πυροβολισμούς μου ρίξανε – μια νύχτα στο χωριό μου
πολλές φορές το σκέπτομαι – και θολώνει το μυαλό μου.
• Ξύλα και χοχλιούς επήγαινα – στη χώρα να πουλήσω
και η μάνα μου μού έλεγε – μπακαλιάρο να ψωνίσω.
• Οι γονείς μου θυσίες κάνανε – για να μείνω στη ζωή
και σήμερα τους σκέπτομαι – που δεν είμαστε μαζί.
• Έφυγες μαύρη Κατοχή – και ακόμα σε θυμούμαι
κουσούρια μου άφησες πολλά – κι όλα τα ιστορούμαι.
• Ήμουν φτωχός και έζησα – και τον Θεό δοξάζω
ποτέ άλλοτε εις τη ζωή – φτώχεια να δοκιμάσω.
• Μπορεί μόνο ο Θεός – όλα να μου τα θεραπεύσει
να φύγουνε παντοτινά – ο νους μου να μερέψει.
• Ανάθεμά σε Κατοχή – που μου άφησες σημάδια
τώρα τα βλέπω στον ύπνο μου – και ξαγρυπνώ τα βράδια.
• Εύχομαι εις τη χώρα μας – παντοτινή ειρήνη
πολέμους και βιώματα – ποτέ να μη γνωρίσει.
Τέλος, για όσα βίωσε αυτός ο πληγωμένος Μικρασιάτης έχουμε την υποχρέωση να ενημερώνουμε τους νέους μας όσο συχνά μπορούμε για να γνωρίζουν όσα έχουν βιώσει οι πρόγονοί τους. Επίσης, να μην τους περιφρονούμε γιατί τους πικραίνουμε ακόμα περισσότερο. Και ακόμα αυτούς που έχουν φύγει από τη ζωή να τους μνημονεύουμε εις τις εκκλησίες όταν πηγαίνουμε για την προσφορά ζωής που έδωσαν σε πολέμους που έχουν περάσει και δεν χαρήκανε τη ζωή που τους είχε χαρίσει η Θεία Δύναμις. Είναι βαρύ αμάρτημα για όσους το πράττουν.
