Και προφανώς το πρώτο που βλέπουμε και μας προκαλεί στενοχώρια είναι το ασθενές αδέσποτο ζωάκι. Όμως παράλληλα μπαίνει και το γενικότερο της εικόνας που δίνουμε ως Ρέθυμνο στους επισκέπτες μας. Διότι αυτό δεν το είδαμε εμείς, εδώ, μόνο στον τοπικό μας περίγυρο.

 Προφανώς – και είμαι πεπεισμένος για αυτό - δεν χαρακτηρίζει το Ρέθυμνο αυτή η εικόνα.

Όμως παρά τις όποιες προσπάθειες γίνονται από τον Δήμο ή τις φιλοζωικές οργανώσεις αλλά και αμέτρητους ευαισθητοποιημένους συμπολίτες μας, η υπόθεση των αδέσποτων συνεχίζει να αποτελεί ένα ζήτημα, στο οποίο ως κοινωνία, όλοι μαζί πρέπει να ενσκύψουμε και να συμβάλουμε στην επίλυση του.

Παράλληλα, όμως, στην δημοσίευση αυτή που έγινε για την άρρωστη γατούλα, είδαμε ένα Ρέθυμνο που μάλλον θα πρέπει ως εικόνα να μας προβληματίσει.

Προσδιορίζοντας η επισκέπτρια μας, πού μπορεί κάποιος ενδιαφερόμενος να βρει το άρρωστο γατάκι και να βοηθήσει, φωτογράφησε γύρω – γύρω το κτίριο και είδαμε μια αλήθεια που θα πρέπει να μας κάνει να ντρεπόμαστε.

Το πώς προβλήθηκε η παλιά πόλη μέσα από αυτές τις φωτογραφίες αυτές, μάλλον δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Και θα πρέπει να αντιληφθούν και οι ιδιώτες, πως έχουν ευθύνη για την εικόνα της πόλης που ζούμε. Δεν είναι δυνατόν να εγκαταλείπουν έτσι τα κτίρια και να τα αφήνουν να μετατρέπονται σε εστίες ρύπανσης, επικίνδυνα για την δημόσια υγεία.

Το όλον, δηλαδή, αδέσποτο άρρωστο ζωάκι μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο στο ιστορικό μας κέντρο, λειτουργεί δυσφημιστικά – αν και δεν ήταν αυτός ο στόχος της τουρίστριας – και απογυμνώνει μια πραγματικότητα, για την οποία δεν μπορούμε «να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας», κάνοντας πως δεν την βλέπουμε.

Αναδεικνύεται μέσα από ένα τυχαίο γεγονός, ένας μεγάλο και σοβαρό τοπικό πρόβλημα για το οποίο έχουμε ευθύνη πρωτίστως ως κοινωνία. Και θα πρέπει να αντιληφθούμε πως πρέπει να γίνουμε πιο υπεύθυνοι απέναντι σε μας τους ίδιους που ζούμε εδώ όλο το χρόνο αλλά και απέναντι σε αυτό που προβάλουμε ως τουριστικό προορισμό.