Κι ήταν, ένα ηλιόλουστο πρωινό του Mάρτη

κι η Άνοιξη είχε φουντώσει στον κήπο του σπιτιού μας

κι είχε στολίσει, με χάρη, κάθε λουλούδι με τα χρώματά της

κι η γη κι ο αέρας μύριζαν φρεσκοσκαμμένο χώμα

και με πήρες από το χέρι, μητέρα,

καθώς καμπάνες της εκκλησιάς καλούσαν,

προσπαθώντας να ενώσουν την Άνοιξη,

με τις ψυχές των ανθρώπων, μητέρα,

να γίνουν η σκάλα προς τα ουράνια κι ύστερα,

ύστερα από τόσες δοκιμασίες, ναι, μητέρα...

πέρασα το κατώφλι της εκκλησιάς

κι άναψα ένα κεράκι ελπίδας στο εικόνισμα του Aγίου

και προσκύνησα με βουρκωμένα μάτια για όλους μας,

για τα νιάτα, που χάνονται καθημερινά,

δίνοντας τη δροσιά της ζωής τους στα Nαρκωτικά.

Kι έσφιξες το χέρι μου, μητέρα, κι είδα,

είδα για πρώτη φορά χαρά κι ελπίδα στα μάτια σου,

στα πρόσωπα όλων, στο πρόσωπο του πατέρα

κι αυτή η αγάπη σας, ήταν για μένα, τη μικρή σας,

που είχε χαθεί και βρέθηκε από Eκείνον,

Eκείνον, που έκλαψε για μένα... το είδα μητέρα!

Κ ι   έλαμπε όλη η εκκλησιά, μητέρα, φώτιζε το τέμπλο,

κάτω από το φως των κεριών και οι αγγελικές μελωδίες,

ανέπεμπαν, σαν θυμίαμα, δεήσεις προς τα ουράνια,

μικρές προσευχές του καθενός μας, μητέρα.

Kαι σ’ όλη τη λειτουργιά  ήσουν κοντά μου, μητέρα,

και κάθε τόσο το βλέμμα σου αντάμωνε το δικό μου,

προσπαθώντας να διαπεράσει το είναι μου,

δίνοντάς μου κουράγιο, θάρρος κι ελπίδα.

Kι αλήθεια, μητέρα, εκείνη τη στιγμή,

στις μικρές αλήθειες της ζωής μας,

όταν αντάμωναν η φυγή και η πραγματικότητα,

ένοιωθα την ελπίδα σύντροφο της ζωής μου,

εκεί μπροστά σου, μητέρα, στα πρώτα στασίδια,

μεσ’ στην αγκάλη Εκείνου, που άπλωσε το χέρι σε μένα

κι ήρθα κοντά του, μέσα στο φως της αγάπης του,

μ’ όλα τ’ αδέρφια, με τον πατέρα,

αφήνοντας στο περιθώριο όλο το παρελθόν,

κάθε πικρή στιγμή της ζωής μου, μητέρα,

κάθε μου λάθος, κάθε παρεκτροπή...