Ήρθε η σειρά σου να δώσεις κι εσύ το κοινό χρέος, κύριε Αντώνη. Προερχόμενος από φτωχοοικογένεια, κατάφερες να σπουδάσεις δάσκαλος, εξασκώντας το επάγγελμά σου πρώτα στο δικό σου το χωριό, την Αξό Μυλοποτάμου. Κατέστησες το σχολείο του πρότυπο σε εποπτικά μέσα, χωρίς οικονομικές επιχορηγήσεις, αλλά με τα κάλαντα και το ραντολόι των μαθητών του καθώς και με το δικό σου το μεράκι. Από το 1981 που μετατέθηκες στο 9^ο Δημοτικό Σχολείο Ρεθύμνου, έστησες κι εκεί ένα εργαστήριο φυσικών επιστημών και το ίδιο έκανες από το 1984 και στο 5^ο Δημοτικό Σχολείο, του οποίου διετέλεσες επίσης διευθυντής.

Δεν περιορίστηκες βέβαια στο διδασκαλικό σου λειτούργημα αλλά φρόντισες ν’ αποκτήσεις μια στιβαρή οικογένεια, με την καλή σου και τα παιδιά σου. Δεν αμέλησες να υπηρετήσεις και τα «κοινά», εκλεγόμενος και υπηρετώντας νομαρχιακός σύμβουλος και διατελώντας επί σειρά ετών ταμίας της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας. Η λαογραφική σου συμβολή ήταν σημαντική, τόσο με τον αγώνα σου για την απαγόρευση εξαγωγής παλιών πιθαριών από την Κρήτη όσο και με την καταγραφή και τεκμηρίωση της υδροκίνησης του Μυλοποτάμου. Παράλληλα δώρισες το πατρικό σου στην Αξό για την στέγαση λαογραφικού μουσείου και κυκλοφόρησες σε δύο εκδόσεις ένα βιβλίο αναφοράς, με θέμα τα παραδοσιακά επαγγέλματα που χάθηκαν. Δεν αμέλησες να καλλιεργήσεις συστηματικά τη γη, η οποία με τη σειρά της θα σου ανταποδώσει την αγάπη σου γι’ αυτήν, σκεπάζοντάς σε θωπευτικά.

Έδωσες τον αγώνα τον καλό, δάσκαλε παλαιάς κοπής κύριε Αντώνη. Τιμήθηκες από πολλούς φορείς, μεταξύ των οποίων και το Σχολικό Μουσείο, το οποίο προίκισες μ’ ένα μνημείο αφιερωμένο στον  μονοθεσίτη δάσκαλο και δασκάλα. Πάνω απ’ όλα όμως τιμάσαι από τους μαθητές σου, που εκτίμησαν την παιδαγωγική, την εργατικότητα και το ήθος σου. Πορεύσου εν ειρήνη προς τους εδικούς και τη Μαρία σου, που τα τελευταία χρόνια τόσο σου έλειψε...