θυμάσαι, μητέρα, όταν φτάσαμε στην πόλη.                        

μου  κρατούσες σφιχτά το χέρι και μες στο δικό μου,

στο χέρι και στην καρδιά μου, ένοιωθα την αγωνία σου,

το τόσο πονεμένο άγγιγμα της ψυχής σου, μητέρα.

Kαι καθώς περπατούσαμε, ανάμεσα στα πανύψηλα κτίρια

κοίταζες ανήσυχα την μυρμηγκιά του κόσμου κι έβλεπα,

έβλεπα στα όμορφα μάτια σου, τα θαλασσιά,

έβλεπα μες τη θαμπάδα τους, ένα ποτάμι βροχής,

τα δάκρυα, που βιαστικά προσπαθούσες να κρύψεις...

Γλυκιά μου, φοβόσουν, ανησυχούσες για μένα,

καθώς το άγνωστο κι η αποξένωση σε φόβιζαν,

κάτι που εγώ ήταν αδύνατο να το νιώσω,

γιατί οι σκέψεις μου ήταν μικρές και άγουρες,

σκόρπιες κουκίδες στην άμμο του κόσμου.

Γελούσα, λοιπόν, παιδιάριζα, κοιτούσα παράξενα,

κι όλα για μένα ήταν απλά, δίχως φόβους,

χωρίς φραγμούς, μια πορεία πέρα από τα όρια,

  δίχως ανησυχίες, δίχως περίσσιες σκέψεις, μητέρα!

Κ ι έτσι προχωρούσαμε,μητέρα,σ αντίθετους δρόμους,

εσύ μέσα στο φόβο κι εγώ γελώντας,

αγνοώντας τα πάντα για τη ζωή,

παραθεωρώντας τα λεγόμενα σου,κάθε κίνδυνο

κι έτρεχα με της νιότης τη δύναμη,υπερήφανα,

Όμως, γρήγορα, άρχισαν οι αγωνίες και τα τρεχάματα.

καθώς,οι λεπτομέρειες και τα μικρά της καθημερινότητας,

όλες οι ανθρώπινες στιγμές της σκληρής  πραγματικότητας,

 μεμιάς, ήρθαν μπροστά μας κι ορθώθηκαν  απειλητικά…

.

 Kι εγώ, μητέρα, πάλι δε σκεφτόμουν, πάλι δεν έβλεπα

 και το μυαλό μου περιδιάβαινε πιότερο στ’ ανούσια,

 στα πρόχειρα, τα εφήμερα πράγματα της όρασης,

 στις βιτρίνες, σ’ όλα τ’ αντικείμενα της δοτής κατανάλωσης

 σ’ αυτούς τους «όμορφους» πειρασμούς της νιότης...

 αυτούς που προβάλλονται για τη «ζωή» τους,

 για το καλό «δήθεν» και την ευημερία τους, μητέρα,

  σαν οδηγό, για να χαράξουν την πορεία τους...

  Έτσι είναι, μητέρα; πες μου σε παρακαλώ...

  μίλησέ μου, μια λέξη μόνο, ένα ναι, δείξε μου...

  απάντησε στα δικά μου ερωτήματα, εξήγησέ μου...