Το είδα χθες και σήμερα το είδα και το βράδυ,

μάτια στο αίμα κόκκινα, παιδιά να σιγοκλαίνε

και τα μυριάδες δάκρια στολίζαν το σκοτάδι.

Μια πονεμένη ζωγραφιά, του κόσμου ανεμοζάλη,,

ψυχές αγνές, αμόλυντες, δίχως κανένα χάδι,

να τριγυρνούν αμήχανα, στη γης την παραζάλη.

Σαν πίνακας σε γκαλερί, τα βλέπουν οι μεγάλοι

και εμείς οι επιδέλοιποι, απλά τα προσπερνούμε,

προσθέτοντας στο διάβα τους, πόνους στη βιοπάλη.

Αυτά θωρούν και δεν μιλούν, στα μάτια μας κοιτάζουν

και προχωρούν και στην καρδιά, απλά την εξετάζουν ,

γι΄ αγάπη, κατανόηση, για πατρική αγκάλη.

Τούτο ζητούν από εμάς κι όχι πολέμων βόλια,

όχι θανάτους, προσφυγιά, πείνα και δυστυχία ,

μόνο κι αυτή την άνοιξη, ν’ ανθίσει η ευτυχία.

Συχνά την ονειρεύονται ,μαζί τους στα παιχνίδια ,

με όλα τα άλλα τα παιδιά να τρέχουν ,να γελούνε,

να ψάχνουν για τους φίλους τους, με χίλια δυο στολίδια.

Μάτια του κόσμου παιδικά ,που κλαίνε και ρωτάνε,

γιατί αλυσοδέσατε, τ΄ άνθη της ευτυχίας

και βάψανε το κόσμο μας ,πίκρα και δυστυχία.

Αλήθεια! πείτε μου ξανά, που πήγε η καρδιά σας

και βάψατε μαύρη τη γη και όλα τα όνειρά μας

και διώξετε το κάθε φως ,το γέλιο , τη χαρά μας.