Στιγμή δεκάτη Τετάρτη-η κατάκριση

91

Η μεγάλη στιγμή... της ψυχής μας!

και πάλι στο στόχαστρο σ τον τοίχο,

να τον καταμαρτυρούν ,να τον κατακρίνουν,

92

Κάθε στιγμή, σε κάθε συζήτηση, οι άλλοι...

τα λάθη και οι παραλείψεις τους, στο προσκήνιο,

 χιλιάδες "κατά" οι κατηγορίες εναντίον τους.

93

 Και ο κατηγορούμενος, ως συνήθως ,απών

κι εμείς τον καταδικάζουμε με τον  Ναι μας!

 με τη συμφωνία μας και  την "ευγενική" σιωπή μας.

94

Γιατί, φίλε μου, γιατί αδερφέ μου κατηγορείς,

 αφού, δεν είναι δίκαιο το έργο που κάνεις,

 γιατί εκθέτεις  άδικα, γιατί  εκτίθεσαι.

95

Ο σεβασμός είναι ομορφιά, μεγαλοσύνη είναι,

 να υπερασπίζεται τον άλλο έν απουσία του πιότερο,

 να λες, όχι στις κατακρίσεις, να παίρνει θέση.

96

 Κι αλήθεια πες μου... κατέκρινες τον άλλο...

 και να μετά, καθώς φεύγεις από το κατηγορητήριο,

 ναι! τον συναντάς... και τότε, πώς  θα τον κοιτάξεις στα μάτια.

97

 Αδελφέ μου! μην εκθέτεις έτσι την ψυχή σου

και μάθε να μην δέχεσαι  κατηγορίες για άλλους,

 μάθε να υπερασπίζεσαι! και να μην κατακρίνεις.