Όμορφο πράγμα, υπέροχο !βλέποντας, να φτιάχνεις εικόνες ,
να χαίρεσαι, να δημιουργείς έργα, να πλάθεις οράματα,
εσύ ο ασήμαντος, η μικρή κουκίδα του σύμπαντος.
Υπερηφανευόμαστε για ότι βλέπουμε, όμως βλέπουμε;
κι ακόμη κατανοούμε σχήματα και συμβάντα,
για την αλήθεια των όντων και πραγμάτων, την ουσία τους.
Κοιτάζουμε… αλλά δεν βλέπουμε ,ναι, την αλήθεια,
γιατί δεν την αναζητάμε, τα μάτια κλείνουμε
και φτιάχνουμε τα δικά μας υπεροπτικά είδωλα.
Κοιτάζουμε τον σύντροφο μας, αλλά δεν βλέπουμε…
και κρύβουμε το χαμόγελο μας ,σκοτεινιάζουμε
και δεν εκτιμάμε, δεν μοιραζόμαστε τη στιγμές.
Κοιτάζουμε τα συμβαίνοντα … και προχωρούμε,
δίχως να κατανοούμε τη θλίψη του πλησίον μας
και δεν συμμετέχουμε στον πόνο του τον μεγάλο.
Σκληρήναμε ,φαίνεται, και διαγράψαμε τη συγχώρεση
και δεν μπορούμε πια ο ένας τον άλλον, αλίμονο
και τείχη κακίας άρχισαν να ορθώνονται ανάμεσα μας.
Κοιτάζουμε… αλλά δεν βλέπουμε αυτό το αναποδογύρισμα,
τα πάντα να θέλουν να αλλάξουν, όλα, άλλα να κυβερνούν,
το ψέμα, η ασέβεια, η βία ,ο πόλεμος, μόνο το χρήμα.
Τι λέτε, λοιπόν, αυτό θα είναι το μέλλον του κόσμου,
μια αποξενωμένη και εχθρική κοινωνία, δίχως αγάπη,
ένας κόσμος δίχως θαλπωρή και κατανόηση για τον άλλον;
Ας μάθουμε από τα μικρά παιδιά, όλοι μας!
λίγο από το χαμόγελο τους, τα άδολα μάτια τους
κι ας ζωγραφίσουμε ξανά στην καρδιά μας τον κόσμο μας !
