Άρχισα να ψάχνω, να αναζητώ σε κάθε γωνιά,
σε κάθε βιβλιοθήκη ,όλα τα παλιά και τα νέα βιβλία,
σε μελέτες, άρθρα και στιχάκια ,μικρά και μεγάλα,
για νάβρω την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου.
Ναι, την πιο όμορφη ,της άνοιξης το χαμόγελο,
απλή, καλόκαρδη, γιομάτη φως, αισιόδοξη,
τη γυναίκα όλου του κόσμου ,με τα λαμπερά μάτια,
τη γιομάτη ειρήνη, στολισμένη με τη λάμψη των αστεριών.
Βέβαια, κάποτε ,υπήρχε, την βλέπαμε, την αγγίζαμε
και κάποτε έφευγε...χανόταν κι εμείς πονούσαμε,
γιατί, ναι, κυριαρχούσε η σκληρότητα και η ασπλαχνία,
κάθε μορφής βία και εκμετάλλευσης ψυχών.
Αναζητώντας την ελπίδα ! αυτό είναι το όνομά της
και συνεχίζω να αναζητώ, τη γη να σκάβω,
μέσα στα κύματα της θάλασσας, στα όρη,
σε κάθε απόμακρη κορυφή, σε κάθε πόλη.
Και ρωτώ, μικρούς και μεγάλους, τον καθένα,
με της σοφίας τη γνώση και την πείρα,
μα τίποτα...λόγια απαισιόδοξα, θλιβερά,
γιομάτα πόνο και δάκρυ και αναστεναγμό.
Αναζητώντας την ελπίδα ! σ΄ένα κόσμο δοκιμαζόμενο,
ένα κόσμο του ¨εγώ”, που δεν θέλει να μάθει,
ένα κόσμο ιδιοτελή, εχθρικό, οπαδό της υποκρισίας,
που δεν συμπονά, δεν κατανοεί, δεν σπλαχνίζεται.
Όμως, πρέπει να βρω την ελπίδα ! δεν μπορεί...υπάρχει
και κάπου βρίσκεται, σε τόπους απόμακρους εξορίας
και αναμένει μια φωνή, ένα μεγάλο κάλεσμα,
για να γυρίσει ξανά στις καρδιές των ανθρώπων.
Κατηφορίζω ξανά ,ανηφορίζω, ψάχνω, ξεσκαλίζω,
ρωτώ, με αγωνία και πόνο και προσμένω...
να μάθω, να ακούσω, να δω τη μορφή της,
να λάμψει ξανά ο κόσμος, να χαμογελάει ξανά.
Αναζητώντας την ελπίδα ! γέλια ακούω, φωνές,
πολλά χαρούμενα ξεφωνητά, μάτια να λάμπουν,
να φωτίζουν τον κόσμο, να τον στολίζουν,
με λουλούδια, με χρώματα, με αστεράκια αγάπης !
Κι ήταν παιδιά, ατόφια, άφθαρτα, αγνά,
με την αγάπη του Θεού μέσα τους, την απλότητα
κι έφτιαχναν τον κόσμο όμορφο ,με μεγάλη χαρά
και τον στόλιζαν με απέραντη αγάπη και καλοσύνη.
Ναι ! στα παιδιά τη βρήκα, σ΄αυτά ήταν η ελπίδα !
στο γέλιο τους ,στα άδολα μάτια τους, στη χαρά τους,
η πανέμορφη γυναίκα, η ελπίδα του κόσμου,
ναι ! ήταν μέσα στις όμορφες ψυχές τους.
