«Οι Χριστιανοί πιστεύουμε στην αθανασία της ψυχής και όχι στην ευθανασία του σώματος» υποστηρίζει ο Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρων, θέση, που τεκμηρίωσε με εισήγηση του στο 3ο Συνέδριο Βιοηθικής του Οικουμενικού Πατριαρχείου που πραγματοποιήθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο Ρέθυμνο με θέμα την ευθανασία.
Η συμμετοχή του στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον επιστημονικό φόρουμ έδωσε την ευκαιρία της συνέντευξης αυτής, η οποία ελήφθη λίγο μετά την Πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία για την εορτή των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων στον ομώνυμο Ιερό Ναό του Ρεθύμνου.
Ο Μύρων Κτιστάκης, αποτελεί σήμερα μια διακεκριμένη μορφή στην παγκόσμια ορθοδοξία.
Απόφοιτος της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, διαπρέπει για την επιστημονική του κατάρτιση και την τεκμηριωμένη επιστημονική άποψη που εκφράζει σε όλα τα διεθνή φόρα που συμμετέχει αλλά και στην φωτισμένη ποιμαντορία του στην μακρινή Νέα Ζηλανδία, όπου τον τοποθέτησε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 2018.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1969 μεγάλωσε στο Ηράκλειο με προ προπάππου από την Αγία Μαρίνα Χανίων. Σπούδασε στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, από όπου αποφοίτησε το 1993 και συνέχισε πραγματοποιώντας μεταπτυχιακές σπουδές στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων. Το 2001 έλαβε το Πτυχίο Θεολογίας από τη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 2012 έλαβε το πτυχίο του Τμήματος Θετικών Επιστημών και Τεχνολογίας του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Στις 21 Ιουλίου 2018, έλαβε το Πτυχίο Ιατρικής από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Εκάρη Μοναχός στην Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αγκαράθου το 1996 και ένα έτος αργότερα χειροτονήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Τιμόθεο, Διάκονος. Το 2001 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος και χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης. Διετέλεσε Ηγουμενοσύμβουλος της Ιεράς Μονής Αγκαράθου και εκπρόσωπος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης στη Συνοδική Επιτροπή επί του Θρησκευτικού Τουρισμού. Υπηρέτησε ως εφημέριος διαφόρων Ενοριών της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης και του Μετοχίου Ζωοδόχου Πηγής «Ελεούσης» της Ιεράς Μονής Αγκαράθου. Από το έτος 2015 ήταν Ιεροκήρυκας της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης.
Στις 30 Μαΐου 2018, εξελέγη παμψηφεί από την Αγία και Ιερά Σύνοδο του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας. Στις 11 Ιουλίου 2018 χειροτονήθηκε στον Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και η ενθρόνιση του πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2018, στον Μητροπολιτικό Ναό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Ουέλλινγκτον.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 2018, αναγορεύτηκε σε επίτιμο μέλος του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου.
Η συνέντευξη που ακολουθεί αφορά την θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την ευθανασία και κλείνει με μια όμορφη εικόνα του ελληνισμού, όπως σήμερα υφίσταται, στην μακρινή Νέα Ζηλανδία.
Γιατί η Εκκλησία αντιτίθεται στην ευθανασία;
Ο Χριστός και κατ’ επέκταση οι Απόστολοι και η Εκκλησία μας πάντα ευλογεί τη ζωή και ποτέ τον θάνατο. Η πίστη μας βασίζεται στην Ανάσταση. Ο Απόστολος Παύλος λέει, ότι χωρίς Ανάσταση όλα τα άλλα του Χριστιανισμού είναι ένα ψέμα. Άρα, εμείς σαν ορθόδοξοι Χριστιανοί πιστεύουμε στην αθανασία της ψυχής και όχι στην ευθανασία του σώματος.
Αυτός που καταφάσκει την αθανασία του σώματος, αντιφάσκει στην αθανασία της ψυχής. Εάν αρνηθούμε τον πόνο του σώματος, τότε καταφάσκουμε στην απώλεια της ψυχής. Ο άνθρωπος είναι σώμα και ψυχή. Ο προορισμός του σώματος είναι να αποσυντεθεί στα εξ ων συνετέθη. Ο προορισμός της ψυχής είναι να ζήσει αιώνια μέσα στην Χάρη Του Θεού. Έχουμε το μοναδικό προνόμιο σαν άνθρωποι να ζούμε αυτό το γεγονός σε όλο το σύμπαν. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο, τεραστίων διαστάσεων θαύμα! Πουθενά αλλού στο σύμπαν δεν υπάρχει κάτι ανάλογο του ανθρώπου και πουθενά αλλού στο σύμπαν δεν υπάρχει άλλου είδους ψυχή που να μπορεί να έρθει σε επικοινωνία με τον Θεό. Μόνο ο άνθρωπος έχει αυτό το προνόμιο. Σαν ορθόδοξοι Χριστιανοί δίνουμε έμφαση στην πνευματική ζωή. Στην ζωή την αθάνατη της ψυχής και όχι στα λίγα χρόνια του σώματος. Άλλωστε οι Τέσσερις Μάρτυρες του Ρεθύμνου, όπως και τα εκατομμύρια των Μαρτύρων της ορθοδοξίας, προτίμησαν την αθανασία της ψυχής τους και μάλιστα μέσω του μαρτυρίου και του πόνου του σώματος τους.
Πως εξηγείτε που κάποια κράτη προτάσσουν την επιλογή της ευθανασίας;
Η ζωή του ανθρώπου έχει από – ιεροποιηθεί και έχει απομακρυνθεί από τον σκοπό της. Οι σύγχρονοι άνθρωποι ζούμε με τα αισθητήρια μας και όχι με την ψυχή μας. Βλέπουμε αυτά που βλέπονται και ακούμε αυτά που ακούγονται ενώ δεν μπορούμε να δούμε τα πέρα από τα αισθητά, τα οποία όμως αποτελούν μια μεγάλη πραγματικότητα.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων βασίζεται στα εύκολα, δηλαδή, σε αυτά που φαίνονται, ακούγονται και αισθάνονται, οπότε, δεν μπορούν να δώσουν πνευματική διάσταση στην ζωή τους.
Για τους ανθρώπους που παίρνουν τέτοιες αποφάσεις, ο άνθρωπος είναι μια βιολογική μηχανή. Η ζωή είναι μια σειρά από βιολογικές διαδικασίες που τελειώνουν με τον θάνατο, ολοκληρώνονται στον τάφο.
Για εμάς τους ορθοδόξους αυτό δεν ισχύει. Έτσι, λοιπόν, οι σύγχρονες κοινωνίες που προτάσσουν την ευκολία, την τεχνολογία και την οικονομία ως αξίες και αρετές της ζωής, βρίσκουν ως πιο οικονομικό, πρακτικό και βολικό τρόπο να «ξεφορτωθούμε» με εύκολο, γρήγορο, ανώδυνο τρόπο το τέλος του ανθρώπου, που για αυτούς δεν είναι παραγωγικός, δεν είναι βιώσιμος, δεν είναι κάτι που μπορεί στο μέλλον να δημιουργήσει οτιδήποτε. Για την ορθοδοξία, ο άνθρωπος μέχρι την τελευταία στιγμή που του χαρίζει ο θεός σε αυτή την ζωή είναι ικανός να πετύχει την αθανασία, να ενωθεί με τον Χριστό, με τον Θεό. Μπορεί να το πετύχει αυτό ακόμα και την τελευταία στιγμή της ζωής του.
Αυτή είναι και η εμπειρία σας από την Νέα Ζηλανδία, όπου εφαρμόζεται η ευθανασία;
Η Νέα Ζηλανδία είναι ένα κράτος άθρησκο. Έχει 150 διαφορετικές κουλτούρες μέσα στα περίπου πέντε εκατομμύρια κατοίκων της χώρας και προσπαθεί να συγκεράσει όλα αυτά δίνοντας βαρύτητα όχι στις ιδιαιτερότητες κάθε κουλτούρας αλλά σε κάποια κοινά αποδεκτά του σύγχρονου τρόπου ζωής. Πρωτοπορεί στα κοινωνικά πειράματα. Πρωτοπόρησε στην αποδοχή και την προώθηση των γάμων των ομόφυλων ζευγαριών, πρωτοπόρησε στην υιοθέτηση του ψηφιακού χρήματος και γενικότερα στην αποδοχή νέων κοινωνικών ιδεών.
Έτσι και στο θέμα της ευθανασίας η Νέα Ζηλανδία συγκαταλέγεται μεταξύ των λίγων κρατών του κόσμου που έχουν νομιμοποιήσει την ευθανασία και συγκεκριμένα την υποβοηθούμενη αυτοκτονία και τον υποβοηθούμενο ευσχήμως φόνο.
Ποια είναι η αντιπρόταση της εκκλησίας στην ευθανασία;
Η αθανασία της ψυχής ως σκοπός της ζωής. Όχι η αποφυγή του πόνου και της δυσκολίας αλλά η στήριξη του πάσχοντα ανθρώπου που βρίσκεται στο τελικό στάδιο. Να του δοθεί η αίσθηση από την κοινωνία, την οικογένεια, την εκκλησία, από όλους εμάς σαν εν Χριστώ αδέλφια του, ότι είναι αξιαγάπητος, είναι επιθυμητός και παρ’ όλη την δυσκολία που αντιμετωπίζει ότι είμαστε εκεί και του κρατάμε το χέρι. Να αισθάνεται ο άνθρωπος αυτός ότι βρίσκεται μέσα σε αγαπημένους ανθρώπους έως την τελευταία στιγμή του.
Είστε, λοιπόν, ένας Κρητικός, Μητροπολίτης στην Νέα Ζηλανδία, μια πολύ μακρινή χώρα για μας. Ποια είναι η εικόνα που μας μεταφέρετε από τον ελληνισμό και τους ορθοδόξους που ζουν στην χώρα αυτή;
Έχουμε 4.000 ηρωικούς Έλληνες στην Νέα Ζηλανδία, γόνους των ανθρώπων που πήγαν στην χώρα αυτή, πήραν στις βαλίτσες τους την Ελλάδα μιας άλλης εποχής και την φυλούν ως ιερό φυλακτό, την μεταδίδουν στα παιδιά τους και οι νέες γενιές κάνουν το ίδιο για να μεταδώσουν την παράδοση τους στα εγγόνια τους. Προσπαθούν να κρατηθούν Έλληνες. Προσπαθούν να κρατήσουν την ελληνική ταυτότητα τους και την ελληνική συνείδηση τους. Οι καιροί δεν μας βοηθούν. Η παγκοσμιότητα και οι πολλαπλές επιλογές ζωής που υπάρχουν δεν είναι σύμμαχος. Για αυτό τους θεωρώ ήρωες. Γιατί προσπαθούν να κρατήσουν την Ελληνική τους καταγωγή ζωντανή. Κτίζουν και φροντίζουν τις εκκλησίες μας, κοινοτικά κτήρια και διατηρούν ομάδες με τις οποίες προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανά ήθη και έθιμα του τόπου από τον οποίο ξεκίνησαν τον μακρινό ταξίδι τους.
Η Νέα Ζηλανδία είναι ο πιο μακρινός προορισμός από την Ελλάδα. Θέλουμε 24 ώρες πτήση για να φτάσουμε εκεί. Μιλάμε για 24 ώρες μέσα στο αεροπλάνο, άσχετα με τις στάσεις και τις αλλαγές που κάνουμε μέχρι να φτάσουμε εκεί. Έτσι σε ό,τι με αφορά φροντίζω μια φορά το χρόνο να έρχομαι στην Ελλάδα να γεμίζω τις μπαταρίες και να επισκέπτομαι το Φανάρι, το κέντρο της Ορθοδοξίας για να φορτίζω τις πνευματικές μπαταρίες και να επιστρέφω στην Νέα Ζηλανδία για να αγκαλιάζω τους Έλληνες και να νιώθουμε εκεί όλοι μαζί μια οικογένεια με κοινές αξίες και κοινό τρόπο ζωής, με κέντρο της ζωής μας το Χριστό και κέντρο της καρδιάς μας την Ελλάδα.
