Η οικουμένη παρακολουθεί τις διαδικασίες, οι οποίες είναι όντως εντυπωσιακές. Και παρά το γνωστό περιεχόμενο των διαδικαστικών τυπικών που ακολουθούνται για την σύγκληση του Κονκλαβίου στην Καπέλα Σιξτίνα κάτω από την «Δευτέρα Παρουσία» του Μιχαήλ Άγγελου, συνεχίζει να θέλει να ακούει και να ακούει ξανά, να βλέπει και να ξαναβλέπει σε επανάληψη, το πώς θα γίνουν οι ψηφοφορίες, πως θα βγει ο λευκός καπνός και κυρίως για ποιον θα χτυπήσουν οι καμπάνες του Αγίου Πέτρου.
Και εδώ έρχεται η ώρα να επισημάνουμε τις διαφορές μεταξύ της εκλογής του Καθολικού Πάπα σε σχέση με τον Ορθόδοξο Οικουμενικό Πατριάρχη.
Διαφορές που καταδεικνύουν πως η Παγκόσμια Κοινότητα φέρει σοβαρές ευθύνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα που καταπατούνται στην περίπτωση εκλογής ενός Οικουμενικού Πατριάρχη και πως – κατά τη γνώμη μου – το ιστορικό Πρεσβυγενές Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως παραμένει μια σκλαβωμένη, λαβωμένη και αδικημένη εκκλησία.
Ο Πάπας Φραγκίσκος ήταν Αργεντινός. Ο προκάτοχος του Πάπας Βενέδικτος 16ος ήταν Γερμανός. Ο αμέσως προηγούμενος Πάπας Ιωάννης – Παύλος 2ος ήταν Πολωνός. Ο Πάπας των 33 ημερών Ιωάννης – Παύλος 1ος ήταν Ιταλός. Τις τελευταίες δεκαετίες, δηλαδή, η Εκκλησία της Ρώμης έχει αναδείξει την οικουμενική της διάσταση και ήδη συζητούμε για υποψηφίους Πάπες από όλα τα σημεία του ορίζοντα, με την Παγκόσμια Κοινότητα των Καθολικών να στρέφει το βλέμμα της στην αιώνια πόλη της Ρώμης και τον Αποστολικό Θρόνο του Αγίου Πέτρου να αναμένει την ενθρόνιση ενός νέου Πάπα, χωρίς να εξετάζει από ποιο έθνος προέρχεται αλλά ποια είναι τα προτερήματα της προσωπικότητας του και ποιοι συμβολισμοί θα ακολουθήσουν την αναρρίχηση του στην πρώτη θέση της Δυτικής Χριστιανικής Εκκλησίας.
Στην περίπτωση των Ορθοδόξων οι εκλογικές διαδικασίες είναι διαφορετικές. Η Ορθοδοξία αποτελείται από Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, Αυτοκέφαλα Πατριαρχεία και Αυτοκέφαλες Εκκλησίες που μέσα από το Συνοδικό Σύστημα εκλέγουν τον κατά τόπο Επικεφαλής Πατριάρχη ή Αρχιεπίσκοπο.
Το Συνοδικό Σύστημα είναι απολύτως δημοκρατικό και εδράζεται στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων και στους κανόνες που αυτοί ορίζουν και αποτελούν την θεολογική, δογματική και κανονική τάξη της παγκόσμιας εκκλησιαστικής χριστιανικής κοινότητας.
Όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο για να φτάσει στο στάδιο να εκλέξει Οικουμενικό Πατριάρχη, είναι υποχρεωμένο να περάσει από μια διαδικασία, η οποία καθόλου εκκλησιαστική δεν είναι, καθόλου δημοκρατική και καθόλου δίκαιη. Μια διαδικασία που δεν ανταποκρίνεται στην ιστορικότητα του, δεν σέβεται την Οικουμενική του διάσταση και επί της ουσίας υπονομεύει την ίδια του την ύπαρξη.
Σε αντίθεση με τον Πάπα Ρώμης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης εκλέγεται μέσα από ένα κατάλογο υποψηφίων αποκλειστικά και μόνο Τουρκικής Υπηκοότητας, ο οποίος θα πρέπει πρώτα να έχει την έγκριση του Νομάρχη της Ινσταμπούλ! Και αυτός ο Τούρκος Νομάρχης μπορεί με μια μονοκοντυλιά να σβήσει όποιο πρόσωπο θέλει από τον κατάλογο των υποψηφίων, γεγονός, που έχει συμβεί επανειλημμένα κατά το παρελθόν και προφανώς έχει προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην Μεγάλη Εκκλησία.
Είναι δυνατόν η Διεθνής Κοινότητα να επιτρέπει κάτι τέτοιο ακόμα και τώρα στις ημέρες μας; Ακόμα και στην περίπτωση εκλογής ενός απλού προέδρου συλλόγου, δεν τίθενται θέματα τέτοιου είδους «αξιολόγησης»! Και όμως, το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι υποχρεωμένο να υπομένει αυτή την αδιανόητη διαδικασία! Έχουμε, δηλαδή, μια απαράδεκτη πολιτική παρέμβαση σε μια εκκλησιαστική υπόθεση, για την τυπική διεκπεραίωση της οποίας, καταφανώς καταπατούνται ανθρώπινα δημοκρατικά δικαιώματα και ουδείς από την διεθνή κοινότητα δεν έχει κάνει το παραμικρό για να υποχρεωθεί η Τουρκία να ελευθερώσει επιτέλους το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να το αφήσει να λειτουργήσει στο πλαίσιο της θεσμικότητας του.
Χειρότερα, βέβαια, είναι τα δεδομένα για το Πρεσβυγενές Πατριαρχείο Ιεροσολύμων όπου η εκλογή του εκεί Πατριάρχη πρέπει να περάσει δια πυρός και σιδήρου προκειμένου να «πάρει υπογραφές» από τις πολιτικές εξουσίες της Ιορδανίας, του Ισραήλ και των Παλαιστίνιων! Αυτό δεν είναι επίσης παράλογο;
Τι δουλειά έχει η κυβέρνηση της Τουρκίας στην εκλογή Οικουμενικού Πατριάρχη και πόσο δίκαιο είναι ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων να μην μπορεί να ενθρονιστεί αν δεν έχει έγκριση από τρεις διαφορετικές τοπικές εξουσίες; Και το βασικό: Κανένα από τα κράτη που εμπλέκονται στις εκλογές των δύο Πατριαρχείων, δεν ανήκουν στο Χριστιανικό τόξο. Όχι ότι θα δικαιολογούνταν η παρέμβαση αν ήταν Χριστιανικά.
Αν αυτό δεν είναι καταπάτηση δικαιωμάτων, πως αλλιώς προσεγγίζει η διεθνή κοινότητα αυτές τις κρατικές παρεμβάσεις στην λειτουργία των δύο Ορθοδόξων Εκκλησιών;
Οι πολιτικές εξουσίες δεν έχουν κανένα δικαίωμα ανάμειξης στις εκλογές Ιεραρχών!
Ας παρακολουθούμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον τις διαδικασίες για την εκλογή του Πάπα της Ρώμης αλλά ας μην ξεχνούμε και ας διαμαρτυρηθούμε γιατί τα Πατριαρχεία της Κωνσταντινούπολης και των Ιεροσολύμων παραμένουν επί της ουσίας «σκλαβωμένα» και μάλιστα με την βούλα της διεθνούς κοινότητας.
