άλλος ένας χρόνος φεύγει και όχι μόνο δεν είδαμε μια κάποια βελτίωση στην ζωή μας, αλλά ολοένα και χειρότερα βιώνουμε τα αποτελέσματα της ανθρώπινης βλακείας.
Δεν μπορούν φαίνεται να καταλάβουν όλοι αυτοί που πρέπει, πως η ζωή τους είναι πρόσκαιρη. Και το εφήμερο καθιστά τα συμφέροντα και τις λογικές τους, γελοιότητες επί της ουσίας, που όμως κάνουν την ζωή των υπολοίπων ανυπόφερτη και δυστυχισμένη.
Έτσι οι πόλεμοι συνεχίζονται και οι μάχες μεταξύ λαών, όπως Ρώσων και Ουκρανών ή Ισραηλινών και Παλαιστίνιων, γέμισαν και φέτος ποτάμια αίματος τη γη. Γιατί; Για τα συμφέροντα λίγων και ανήθικων!
Κλείνει αυτός ο χρόνος με τα αντίστοιχα συμφέροντα να προκαλούν σοβαρή επισιτιστική κρίση, επικίνδυνες συνθήκες λειψυδρίας και αδιανόητες επιβαρύνσεις του περιβάλλοντος. Και οι ίδιοι που τα προκαλούν, εκμεταλλεύονται την κλιματική κρίση που αποτελεί δικό τους έργο και αφαιμάσσουν τις παραγωγικές τάξεις για να προωθήσουν συμφέροντα και μόνο! Παραλογισμός αλλά πραγματικότητα.
Και την ίδια ώρα στην χώρα μας, αφού ξεγέλασαν τον κοσμάκη με το χρηματιστήριο προ ετών και με τα εύκολα δάνεια στο κατόπι, οδηγούν το μισό ελληνικό πληθυσμό από την ανέχεια στην απόλυτη φτώχεια, μέσα από μια σειρά οικονομικών κρίσεων που δεν έχουν τέλος! Και από πάνω, του βάζουν το ένα φέσι μετά το άλλο με την πρωτοφανή, ανεξέλεγκτη, εγκληματικής φύσεως ακρίβεια, που ισοπεδώνει τα ήδη γονατισμένα νοικοκυριά.
Συνδυασμός όλων των παραπάνω είναι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Είναι ένα από τα πολλά σκάνδαλα ενός σκανδαλωδώς ανήθικου συστήματος που ανεχόμαστε χωρίς δικαιολογία.
Διότι μάλλον «ιδρυματοποιηθήκαμε» σε τέτοιο βαθμό, που στην προσπάθεια να αντιληφθούμε γιατί ζούμε έτσι, καταβάλλουμε τεράστια προσπάθεια να αιτιολογήσουμε την ίδια την κατάντια μας.
Αλήθεια αιτιολογείται η συλλογική ήττα με δικαιολογίες;
Δεν έχουμε απάντηση σε αυτό.
Έτσι μέσα στην άγονη πραγματικότητα που κάνουμε πως δεν την βλέπουμε και προσποιούμαστε πως δεν μας αφορά ακριβώς, παρότι μας πληγώνει ολοένα και πιο θανάσιμα, έρχεται το πλήρωμα ακόμα ενός χρόνου που μετρά κυρίως απώλειες και δεν κλείνει ευοίωνα ή αισιόδοξα.
Ωστόσο, εμείς θα συνεχίσουμε να ευχόμαστε και να ελπίζουμε.
Θα σου ζητήσουμε, λοιπόν, με πόθο:
Λίγη παραπάνω κατανόηση για να μάθουμε να ακούμε ο ένας τον άλλον, ακόμα κι όταν διαφωνούμε, και να θυμόμαστε πως όλοι μοιραζόμαστε την ίδια γη.
Περισσότερη ενσυναίσθηση για να μπορούμε να νιώσουμε τον πόνο του διπλανού μας και να του απλώσουμε το χέρι πριν μας το ζητήσει.
Ειρήνη και ασφάλεια για να μην υπάρχει κανένα παιδί στον κόσμο που να φοβάται τον ουρανό ή να στερείται το σπίτι του.
Οικολογική συνείδηση, μήπως και αντιληφθούμε πως πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τον πλανήτη μας, τα δάση και τις θάλασσες, σαν να είναι το ίδιο μας το δωμάτιο.
Επίσης, να διώξεις τη μοναξιά από τους ηλικιωμένους και τη θλίψη από όσους νιώθουν ξεχασμένοι.
Και καθώς συνεχίζουμε αιώνες τώρα να σου ζητούμε, αφού παραμένεις το μοναδικό παραμύθι μέσα στην καταχνιά της σύγχρονης πραγματικότητας, θέλω με αυτό μου το γράμμα να σου πω και ένα ευχαριστώ.
Γιατί είσαι ο παιδικός μας Άγιος και Ήρωας που φέρνει φως στις καρδιές μας.
Ξέρω πως εσύ αντανακλάς την ελπίδα, αλλά υπόσχομαι κι εγώ να γίνω ο «βοηθός» σου στην καθημερινότητα. Θα προσπαθήσω να προσφέρω περισσότερα χαμόγελα, να βοηθάω όποιον μπορώ και να προστατεύω το περιβάλλον.
Σε ευχαριστώ που κάθε χρόνο μας θυμίζεις πως η πραγματική μαγεία βρίσκεται στην προσφορά και την αγάπη του Χριστού.
Θα σε ακολουθώ και ας δέρνομαι αλύπητα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μου…
