Το συνταξιοδοτικό πρόβλημα διατηρήθηκε «άλυτο» και κλειστό από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή τα 3,5 χρόνια νεοδημοκρατικής «διακυβέρνησης», παρά την ραγδαία επιδείνωση της αναλογίας εργαζομένων προς συνταξιούχους.
Τα αποταμιεύματα των Ταμείων, ύψους 30 δισ. ευρώ περίπου, αυξάνονται μόνο κατά 300 εκατομμύρια ευρώ περίπου ετησίως και προφανώς δεν επαρκούν να καλύψουν τις προσεχείς δαπάνες των συντάξεων, 200 δισ. ευρώ το 2015, λόγω περαιτέρω μειώσεως της αναλογίας εργαζομένων προς συνταξιούχους - ήδη ευρισκομένης στο 1,72 από 2,46 το 1990.
Το σκάνδαλο των «δομημένων ομολόγων», όπως έγινε γνωστό, αλλά διόλου κατανοητό από το κοινό (δηλαδή η επένδυση των διαθεσίμων των ασφαλιστικών ταμείων εις αμφιβόλου αποδόσεως «παράγωγα»), εκφράζει την παθογένεια του συνταξιοδοτικού συστήματος, πέραν της υπογεννητικότητας, της ανεργίας και της αποβιομηχανίσεως. Ανάγεται στην κακοδιαχείριση των συνταξιοδοτικών αποταμιεύσεων από τους εγκαθέτους των κομμάτων στα Ταμεία.
Η μετεξέλιξη του πολιτικού συστήματος εις «πρωθυπουργική δημοκρατία», ένα σκαλοπάτι προ της κλεπτοκρατίας, συνθέτει εκρηκτικό μίγμα για το συνταξιοδοτικό πρόβλημα, γεγονός που επηρέασε το πολιτικό κλίμα το φθινόπωρον του 2007.
Με την κλοπή των Ταμείων, ο μέσος ψηφοφόρος εννόησε, για πρώτη ίσως φορά μεταπολιτευτικά, την συμπαιγνία των κομμάτων εξουσίας εις βάρος των εκατομμυρίων συνταξιούχων, που διαβιούν κατά κανόνα με «συντάξεις πείνας».
Το κόμμα της ΝΔ ψηφίστηκε την άνοιξη του 2004, για την εξυγίανση του πολιτικού βίου, η οποία τερματίστηκε πρόωρα με την «Απογραφή», που άφησε αμεταρρύθμιστο το ασφαλιστικό… «για την επόμενη τετραετία» (2008-2012). Το ασφαλιστικό ξαναθυμήθηκε ο κύριος Καραμανλής με προεκλογική ομιλία στην κεντρική επιτροπή του κόμματος της ΝΔ.
«Το ασφαλιστικό είναι ένα μεγάλο εθνικό ζήτημα, μία μείζων προτεραιότητα. Στο διάστημα που πέρασε (ΣΣ: τρεισήμισυ χρόνια) ξεκίνησε και προχώρησε (;) ο διάλογος με τα κόμματα (;) και τους κοινωνικούς φορείς… Το ασφαλιστικό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τους ρυθμούς ανάπτυξης, άρα και με το ύψος της ανεργίας, με τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, με την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή, με τη μετανάστευση».
Η κακοδιαχείριση των διαθεσίμων των Ταμείων είναι άκρως αποκαλυπτική ιστορία, πως οι πολιτικοί εξαπάτησαν τους ασφαλισμένους του ΙΚΑ και των άλλων … διακοσίων Ταμείων τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες! Συνοπτικά:
- Με τον αναγκαστικό νόμο 1611 του 1950, τ’ ασφαλιστικά ταμεία υπερχρεώθηκαν να καταθέτουν τα διαθέσιμά τους στην Τράπεζα της Ελλάδας υπό συνθήκες «αρνητικών επιτοκίων», δηλαδή κάτω του πληθωρισμού.
- Μετά το 1974, τα διαθέσιμα των Ταμείων χρησιμοποιήθηκαν από τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις διά την κάλυψη των διευρυνομένων ελλειμμάτων του δημοσίου τομέα με αποτέλεσμα την περαιτέρω απαξίωση των χαρτοφυλακίων των.
- Η «ένταξη» στο ΙΚΑ, στο ΝΑΤ κλπ. διαφόρων «κοινωνικών» ομάδων χωρίς ασφαλιστικές καταβολές επιδείνωσε την κατάσταση των Ταμείων, αλλά προσπόρισε στα κόμματα ψηφοθηρικά κέρδη.
Πως έφτασε σε αδιέξοδο η συνταξιοδοτική ασφάλιση στην Ελλαδα;
Πέραν των λαθροχειριών της δεκαετίας 1960 και μέχρι το τέλος της δικτατορίας, το συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας απέκρυπτε, την εσωτερική κρίση, εκ της αναντιστοιχίας παροχών και συντάξεων-αν και ακούγονταν ενίοτε μερικές φωνές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου, λόγου χάρη για τους τραπεζοϋπαλλήλους. Υπήρχαν προνομιούχες τάξεις «εργαζομένων» που έβγαιναν στην σύνταξη στα σαράντα πέντε τους χρόνια (π.χ. υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος ή της Εθνικής κλπ.).
Με την επάνοδο του παλαιοκομματισμού, το 1974, η πλήρης απουσίας πολιτικού ελέγχου έφερε την «χαριστική βολή» στα Ταμεία, εκ μόνου του λόγου ότι επί κεφαλής διορίζονται εκλεκτοί του κυβερνώντος κόμματος, που δεν είχαν ιδέα διαχειρίσεως των ασφαλιστικών διαθεσίμων και ενίοτε ήσαν διεφθαρμένοι.
Γιατί όλη αυτή η κακοδαιμονία των συνταξιοδοτικών ταμείων;
Η απάντηση έχει να κάνει με τον άκρατο κομματισμό. Ως γνωστό, ο «κοινοβουλευτικός» πρωθυπουργός διορίζει 10.000 «φονξιονάριους» στο γκουβέρνο - απ’ του Προέδρου της Δημοκρατίας και του επί κεφαλής της Δικαιοσύνης (!) μέχρι και του τελευταίου διευθυντού του Ταμείου Φορτωτών, αλλά μόνο «απ’ τα δικά μας παιδιά». Δηλαδή τους αφισοκολλητές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
Ο πυραμιδοειδής διορισμός των «ημετέρων» δεν εξασφαλίζει τον έλεγχο των διοριζομένων, καθ’ όσον η διοικητική ικανότητα του πρωθυπουργικού γραφείου θα έπρεπε να υπερβαίνει εκείνη του.. Μεγάλου Ναπολέοντα, για να ελέγχει τους διευθύνοντες τα Ταμεία και τις δημόσιες υπηρεσίες. Αλλ’ ενώ ο Μέγας Ναπολέων πέθανε στη νήσο της Αγίας Ελένης… στην Ελλάδα εξακολουθεί να εφαρμόζεται το προηγηθέν σύστημα της σατραπείας: Το νεοελληνικό σύνδρομο «διακυβέρνησης» του Μεγάλου Αλεξάνδρου εκχωρεί, την άσκηση της απολύτου εξουσίας στους κομματικούς παρατρεχάμενους, αλλ’ επειδή απουσιάζει η σιδηρά πειθαρχία των… Μακεδόνων (διά να ελέγχονται οι παρεκτροπές, με ένα αυστηρό στρατολαϊκό δικαστήριο, όπου εχώρει μόνον αθώωση ή θάνατος), οδηγεί την σημερινή διαχείριση σε καταχρήσεις. Στην σύγχρονη σατραπεία ουδείς τιμωρείται.
Πολλοί στην Δημόσια Διοίκηση, εξαρτώμενοι από την προτίμηση ενός προσώπου, δίχως καμία αξιολογική αναφορά στις δεξιότητες, στην μόρφωση και στο ήθος των και άνευ ουσιαστικώς επιτιμίων, εκτρέπονται σε καταχρήσεις και λειτουργούν εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Τα στελέχη αρκεί να έχουν διατελέσει μέλη του κυβερνώντος κόμματος - έστω και εισπράκτορες συνδρομών- διά να διορισθούν διαχειριστές εκατομμυρίων ευρώ, κατά τον πλέον αδιαφανή τρόπο, πλουτίζοντες εις βάρος των πολιτών.
Τα φαινόμενα διαφθοράς βεβαίως δεν είναι τυχαία. Η πασοκική απάτη του Χρηματιστηρίου κατά το 1999-2002 έμεινε ατιμώρητη, λόγω ταχύτατης… παραγραφής των ενεχομένων πολιτικών προσώπων!
Η αδυναμία καταλογισμού οφείλεται στην … αμοιβαιότητα των πολιτικών παρατάξεων, είτε στον «συμψηφισμό σκανδάλων», ως λόγου χάριν του «δομημένου ομολόγου».
Πως έγινε η πρακτική λαφυραγώγησης των Ταμείων;
Ήταν αποτέλεσμα του «κλειστού πολιτικού συστήματος», ο πρωθυπουργός διορίζει στα διοικητικά συμβούλια των διακοσίων Ταμείων και των άλλων εβδομήντα δημοσίων «επιχειρήσεων» άτομα συνήθως όχι μόνο ακατάλληλα, αλλά και αμφιβόλου ηθικής, που ως μόνο ελατήριο αναμίξεως στα κοινά έχουν τον γρήγορο και αδικαιολόγητο πλουτισμό, μέσω της εξουσίας και του δημοσίου χρήματος, καθώς το κράτος εξακολουθεί να ελέγχει άνω του 60% του ΑΕΠ.
Στην ελληνική πολιτική ζωή μεταπολιτευτικά εισέρχεσαι φτωχός και εξέρχεσαι εκατομμυριούχος. Μια ματιά στο «πόθεν… αίσχος» τν βουλευτών (ιδίως υπουργών, αρκετοί των οποίων με τριάντα και πλέον διαμερίσματα έκαστος!) πείθει για του λόγου το ασφαλές.
Οι τριακόσιοι βουλευτές προτιμούν κυρίως τις επενδύσεις εις ακίνητα. Προ πεντηκονταετίας πωλούσαν ακίνητα για να χρηματοδοτήσουν την εκλογική καμπάνια.
Οι τρόποι πλουτισμού των πολιτικών είναι διάφοροι από της απάτης, της απιστίας και της παραβάσεως καθήκοντος μέχρι και της δωροδοκίας και δωροληψίας, χωρίς ν’ αποκλείονται κι άλλα εγκλήματα.
Η ασθένεια που μαστίζει το νεοελληνικό κράτος είναι η σύγχυση των τριών εξουσιών εις μία και μόνη: την εκτελεστική. Τα φαινόμενα διαφθοράς είναι απλώς συμπτώματα της απουσίας αυτοελέγχου και διασταυρώσεως των τριών εξουσιών, νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής - όπου η κάθε μία θα έπρεπε να ελέγχει τις αυθαιρεσίες της άλλης, όπως συμβαίνει στις χώρες της Δύσης.
Σύμπτωμα πολιτικής διαφθοράς θεωρείται και το λεγόμενο «σκάνδαλο των ομολόγων», που συντάραξε την ελληνική πολιτική σκηνή. Σκάνδαλο πρώτου μεγέθους δεν γεννά μόνο η υπόνοια δωροδοκίας και δωροληψίας των διευθυνόντων τα ασφαλιστικά ταμεία, από τους εμπλεκόμενους στην αλυσίδα της μεταπωλήσεως του «ομολόγου» Τραπεζών, χρηματιστηριακών εταιριών και διαφόρων επιτηδείων, «που έστησαν πάρτι στο Λονδίνο, ανοίγοντας σαμπάνιες», αλλά κυρίως η απόκρυψη του προϊόντος του δανείου απ’ το Υπουργείο Οικονομικών.
Πρόκειται για πολύπλοκο «επιχείρηση» παραπλανήσεως των δανειστών, διασπάθισης των χρημάτων των Ταμείων προς ενίσχυση των οικονομικών του κόμματος, κατά την επικρατούσα άποψη και παγίδευσης του πρωθυπουργού από ξένους πράκτορες, κατά την συνωμοσιολογική.
