Η ανείπωτη τραγωδία του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη με την απώλεια δεκάδων συνανθρώπων μας βύθισε όλη τη χώρα σε πόνο και οδύνη.
Είμαστε βαθιά συγκλονισμένοι από το μέγεθος της τραγωδίας, που άφησε πίσω της δεκάδες νεκρούς στην πλειοψηφία τους νέα παιδιά, φοιτητές που επέστρεφαν στα πανεπιστήμιά τους μετά το τριήμερο της Αποκριάς.
Οι εικόνες από το σημείο του δυστυχήματος προκαλούν ανείπωτη θλίψη και βαθιά οδύνη. Η σκέψη όλων μας βρίσκεται σε όλους εκείνους, που σήμερα θρηνούν την απώλεια αγαπημένων προσώπων τους. Θέλω να εκφράσω τα θερμά συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και να ευχηθώ ταχεία ανάρρωση σε όσους νοσηλεύονται στα διάφορα νοσοκομεία. Οι σκέψεις και οι προσευχές όλων μας στρέφονται επίσης στους αγνοούμενους και στις οικογένειες τους.
Θέλω να τονίσω ότι είναι καθολική απαίτηση η πλήρη διερεύνηση των αιτιών που προκάλεσαν το τραγικό δυστύχημα, η αυτονόητη απόδοση ευθυνών καθώς και η άμεση λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων ώστε να μην ξανασυμβούν στο μέλλον, ανάλογες τραγωδίες.
Να μην υπάρξει κανενός είδους συγκάλυψη. Η ασφάλεια των επιβατών και των εργαζομένων στις σιδηροδρομικές μεταφορές δεν πρέπει να γίνεται θυσία για τα κέρδη των εταιρειών. Πρέπει να παρθούν άμεσα όλα τα απαραίτητα μέτρα από την Κυβέρνηση, για την ασφάλεια των επιβατών και των εργαζομένων. Δεν ήταν δυστύχημα, ήταν δολοφονία.
Οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους φώναζαν αλλά όλοι αυτοί που τώρα «κλαίνε» έκαναν τους κουφούς. Ήταν του «πάμε κι όπου βγει».
Θρηνούμε… Ξανά. Στην Ελλάδα τελικά ζούμε κατά τύχη. Αν είσαι τυχερός θα σωθείς. Αν όχι θα σκοτωθείς. Θα πνιγείς, θα καείς, θα πέσεις θύμα όλων αυτών που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να έχουν μεριμνήσει για να μην ζεις κατά τύχη. Όλων των «υπευθύνων». Όλων αυτών που τώρα τρέχουν στα Τέμπη για να κάνουν τους συντετριμμένους. Δεν είναι. Είναι υποκριτές και φαρισαίοι. Όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. ΟΛΟΙ.
Η τραγωδία στα Τέμπη είχε προαναγγελθεί. Από τις 7 του Φεβρουαρίου. Το μόνο που δεν είχαν προβλέψει οι εργαζόμενοι στους σιδηροδρόμους ήταν το πότε. «Δεν θα περιμένουμε το δυστύχημα που έρχεται, για να τους δούμε να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα κάνοντας διαπιστώσεις».
Αυτό είχαν γράψει τότε. Και τώρα το διαβάζεις και ανατριχιάζεις. Κι εξοργίζεσαι. Γιατί μαθαίνεις ότι ο κόσμος που μπαίνει στο τρένο παίζει τη ζωή του κορώνα γράμματα εδώ και 23 χρόνια…
Στην εποχή που οι κανονικές χώρες δίνουν τη δυνατότητα στον επιβάτη να βλέπει ζωντανά την πορεία του τρένου που επιβαίνει και μαζί όλων των υπολοίπων, εδώ όλα είναι στο… χειροκίνητο . Όλα. Εκτός από την ευθύνη. Αυτή πάει στον αυτόματο. Δεν φταίει ποτέ κανείς. Όχι. Αυτό που συνέβη στα Τέμπη είναι δολοφονία. Και μάλιστα προαναγγελθείσα. Δεν είναι ζωές που χάθηκαν. Είναι ζωές που πάρθηκαν. Από την ανευθυνότητα όλων όσοι θα έπρεπε να μας εξασφαλίζουν, εδώ και χρόνια , ότι θα μπαίνουμε στο τρένο και δεν θα έχουμε συντροφιά τον Χάρο… Όλων αυτών που τώρα θα βρουν ποιος φταίει. Λάθος. Θα βρουν σε ποιον να ρίξουν την ευθύνη για να την βγάλουν καθαρή οι ίδιοι… Όλοι αυτοί που εδώ και δεκαετίες έχουν κάνει το «Πάμε κι όπου βγει» κανόνα… Που έχουν αφήσει τα πάντα στη μοίρα τους.
Δολοφόνοι. Δολοφόνοι…
