Η ημέρα που άλλαξε την παγκόσμια τάξη πραγμάτων.
Η ημέρα που επέστρεψε ο πόλεμος στην Ευρώπη.
Η ημέρα που η Ρωσία θύμισε σε όλους ότι είναι μία παγκόσμια δύναμη.
Η ημέρα που η δήθεν ενωμένη Ευρώπη θυμήθηκε τα εθνικά μίση.
Η ήμερα που μάθαμε πώς γίνεται ο μοντέρνος πόλεμος.
Η ημέρα που πρωτοείδαμε πυραύλους που μπορούν να διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα.
Η ημέρα που θυμηθήκαμε ότι κάποιοι έχουν πυρηνικά όπλα.
Η ημέρα που γνωριστήκαμε με τον κ. Ζελένσκι.
Η ημέρα που ξεκίνησε ο πρώτος παγκόσμιος υβριδικός πόλεμος.
Η ημέρα που αρχίσαμε να ασχολούμαστε με το φυσικό αέριο.
Η ημέρα που μάθαμε ότι εξαρτιόμαστε τόσο πολύ στην Ευρώπη από τη Ρωσία.
Η ημέρα που μάθαμε ότι μπορεί να μην έχουμε ψωμί και σιτάρι.
Η ημέρα που διαπιστώσαμε ότι οι πόλεμοι σε αυτόν τον πλανήτη δεν θα σταματήσουν ποτέ.
Η ημέρα που γκρεμίστηκε για την Ευρώπη ο χάρτινος πύργος της σιγουριάς και της ανεμελιάς.
Η ημέρα που ξεφτιλίστηκε η ιδέα των διεθνών οργανισμών.
Η ημέρα που αποδείχτηκε ότι η διπλωματία πάντα χάνει.
Η ημέρα που ξεκίνησε να επανεξοπλίζεται η Γερμανία.
Η ημέρα που άνοιξαν πάλι για τα καλά οι δουλειές των πολεμικών βιομηχανιών.
Η ημέρα που αποφάσισαν οι μεγάλοι να ξαναμοιράσουν την πίτα.
Συμπέρασμα… Η ημέρα που άλλαξε ο κόσμος όπως τον ξέραμε.
Όλα αυτά άρχισαν την ημέρα που ο Πούτιν αποφάσισε να κάνει την επιχείρηση στην Ουκρανία, που αποφάσισε να διεκδικήσει των γεωπολιτικό ρόλο που θεωρεί ότι αξίζει στη Ρωσία.
Κανείς δεν πίστευε ότι η Ευρώπη θα ξαναζούσε έναν κανονικό – μακροχρόνιο πόλεμο με άγνωστες περαιτέρω εξελίξεις.
Ήταν αδύνατο να πιστέψουν οι περισσότεροι ότι ο πόλεμος αυτός θα διαρκούσε πάνω από δυο-τρεις ημέρες και ότι μετά η διπλωματία δεν θα έβρισκε λύση.
Δυστυχώς η νομοτέλεια του πλανήτη επαναλαμβάνεται…
Από αρχαιοτάτων χρόνων κάθε κάποιες δεκαετίες ο κόσμος «μπουκώνει», τα παγκόσμια συμφέροντα ανατρέπονται και ο πόλεμος επιστρέφει σαν μέσο για να λύσουν τις διαφορές τους οι μεγάλες δυνάμεις στις πλάτων των απλών πολιτών.
Η πρώτη φορά που η Ρωσία έδειξε διπλωματικά τα δόντια της ήταν το 2008 με τις προειδοποιήσεις της προς το ΝΑΤΟ να μην εντάξει τις γειτονικές χώρες στη συμμαχία. Θυμόμαστε όλοι τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, που όμως αγνόησε επιδεικτικά και υπεροπτικά τις ρωσικές προειδοποιήσεις. Η Ρωσία δεν επέμεινε, αλλά συνέχισε να κάνει το «κορόιδο». Κατάλαβε, όμως, ο Πούτιν ότι το ΝΑΤΟ σκόπευε να το τραβήξει στα άκρα και κατάλαβε ότι κάποια στιγμή μόνο πολεμικό θα έλυνε το ζήτημα για τη Ρωσία. Δεν αντέδρασε έντονα λοιπόν στην ένταξη στο ΝΑΤΟ της Πολωνίας και κυρίως των Βαλτικών χωρών. Δεν αντέδρασε έντονα ούτε στην τοποθέτηση πυραύλων στις Βαλτικές χώρες. Συνέχισε μόνο να προειδοποιεί. Ήταν πολιτικά χαζό από τις δυτικές κυβερνήσεις, που πίστεψαν ότι θα περικυκλώσουν την Ρωσία, ότι θα της προκαλέσουν ασφυξία και εκείνη δεν θα αντιδρούσε. Ήταν ζήτημα αυτοάμυνας για την Ρωσία η αντίδρασή της στα δυτικά σχέδια.
Στο ενδιάμεσο η Ρωσία είχε κάνει μόνο δύο στρατιωτικές επεμβάσεις.
Η πρώτη ήταν στην Τσετσενία το 2006, όταν και τελείωσε οριστικά με τον σκληρό ανταρτοπόλεμο των Τσετσένων αυτονομιστών. Η επικράτηση των ρωσικών στρατευμάτων ήταν πολύ δύσκολη και με μεγάλο φόρο αίματος, διότι οι Τσετσένοι ήταν πολύ σκληροί μαχητές. Αυτή ήταν και η μοναδική εσωτερική παρανυχίδα που έκοψε ο Πούτιν, αφού δεν είχε άλλα παρόμοια εσωτερικά αντάρτικα.
Η δεύτερη επιχείρηση ήταν ο σκοτεινός και αμφιλεγόμενος πόλεμος των λίγων ημερών στην Γεωργία το 2008. Αμέσως μόλις το ΝΑΤΟ αποφάσισε την επέκτασή του προς την Ανατολική Ευρώπη, ο Πούτιν προχώρησε στην χειρουργική αυτή επέμβαση αστραπή, για την οποία ποτέ και από καμία πλευρά δεν μάθαμε λεπτομέρειες. Κάποιοι λένε ότι κατέστρεψε δυτικά όπλα προηγμένης τεχνολογίας, που οι Η.Π.Α. είχαν αναπτύξει σε αυτή την περιοχή. Κανένας, όμως, Δυτικός δεν έδωσε τη δέουσα σημασία στις ρωσικές αυτές ενέργειες.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο 2014 και την προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία. Από εκεί, ουσιαστικά, ξεκίνησε άτυπα ο πόλεμος που ζούμε εδώ και λίγους μήνες στην Ουκρανία.
Φυσικά πρέπει να σημειώσουμε και την επιτυχημένη στρατιωτική παρέμβαση της Ρωσίας στην Συρία το 2015. Ο Πούτιν με την παρέμβασή του ουσιαστικά έγειρε τον πόλεμο υπέρ του Προέδρου Άσαντ. Οι Ρώσοι νίκησαν τους Σύριους αντάρτες, τους απώθησαν σε μικρές γεωγραφικές περιοχές και σε μεγάλο βαθμό τελείωσαν τον συριακό εμφύλιο πόλεμο. Παράλληλα εξαφάνισαν το Ισλαμικό Κράτος, το οποίο, με τις ευλογίες των Δυτικών, είχε γίνει παγκόσμια τρομοκρατική απειλή για τον πλανήτη. Η Συρία ήταν πάντα συμμαχική σύμμαχος της Ρωσίας. Μην ξεχνάμε ότι στα συριακά παράλια υπάρχει από το 1971 μεγάλη ναυτική ρωσική βάση, από την οποία οι Ρώσοι μπορούν να βγαίνουν και να ελέγχουν την Ανατολική Μεσόγειο.
Θεωρώντας λοιπόν οι Δυτικοί ότι ο Πούτιν ξεθύμανε με την προσάρτηση της Κριμαίας, δεν έδωσαν συνέχεια στο γεγονός αυτό, αλλά αποφάσισαν να διασφαλίσουν το προτεκτοράτο της Ουκρανίας βάζοντάς την μελλοντικά στο ΝΑΤΟ. Αυτό ήταν ιστορικό και εγκληματικό διπλωματικό λάθος των Η.Π.Α., το οποίο μας έφτασε στην ανεξέλεγκτη εποχή που ζούμε.
Οι Δυτικοί αρχικά φρόντισαν να ρίξουν τον φιλορώσσο Ουκρανό Πρόεδρο Γιαννουκόβιτς και να τοποθετήσουν φιλοδυτικές μαριονέτες στην ηγεσία της Ουκρανίας. Αυτό μάλιστα είναι μια μεγάλη επιτυχία των Η.Π.Α., που μπορεί σε όλον τον πλανήτη να τοποθετεί με «δημοκρατικές» διαδικασίες ηγέτες μαριονέτες, που εξυπηρετούν αναίμακτα τα συμφέροντά τους. Έτσι φτάσαμε και στην εκλογή του Προέδρου Ζελένσκι, ενός πολύ σκοτεινού και αμφιλεγόμενου προσώπου. Ο Ζελένσκι δείχνει σαν ένας άνθρωπος που δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα, δείχνει σαν ένας άνθρωπος ρομπότ των Η.Π.Α. Η ιστορία θα γράψει στο μέλλον για αυτόν περισσότερες λεπτομέρειες.
Είναι βέβαια γεγονός ότι από μεγάλη μερίδα της διεθνούς κοινής γνώμης έγινε συμπαθής, διότι θεωρήθηκε ως πρότυπο ηγέτη αντίστασης σε μία εξωτερική επίθεση. Για πολλούς, κέρδισε μετοχές με τη στάση του στον πόλεμο.
Η Δύση αρνιόταν να δώσει τη δέουσα σημασία στις προειδοποιήσεις του Πούτιν και θεώρησε ότι, όπως δέχτηκε ο Πούτιν την ένταξη στο ΝΑΤΟ των βαλτικών χωρών, της Πολωνίας, της Ρουμανίας κ.λπ., θα δεχόταν και την είσοδο στο ΝΑΤΟ και της Ουκρανίας. Ο Πούτιν δεν δέχτηκε ποτέ την ένταξη στο ΝΑΤΟ των προαναφερθεισών χωρών, απλά το ανέχτηκε, διότι τότε δεν ήταν τόσο δυνατός πολεμικά για να μπορεί να επιβάλει την γνώμη του. Όπως αναλύσαμε και στην προηγούμενη ενότητα, ήταν μακρύς και δύσκολος ο δρόμος του Πούτιν για να αναπτύξει την οικονομία της Ρωσίας και να τελειοποιήσει την πολεμική του μηχανή κάτω από τις δυτικές κεραίες. Πολύ απλά, τα τελευταία οκτώ χρόνια τελειοποίησε την πολεμική υπεροχή της Ρωσίας και έδειξε τα δόντια του. Σταμάτησε δηλαδή να ανέχεται τα τετελεσμένα της Δύσης και αποφάσισε να διεκδικήσει τα εθνικά του συμφέροντα.
Είναι αλήθεια ότι μόνο οι Η.Π.Α. τόσον καιρό δήλωναν ότι προετοιμάζεται ρωσική στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Η Ευρώπη κοιμόταν κανονικά, σφύριζε αδιάφορα και ζούσε στο χρυσό κλουβί της «σίγουρης παγκόσμιας ειρήνης». Όμως και ο Πρόεδρος Μπάιντεν, που γενικά φημίζεται για τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις αναφορικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα των λαών, δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει το κακό και να ελεγχθεί η παράνομη δράση των Ουκρανών εθνικιστών.
Εδώ γεννιούνται σοβαρά ερωτήματα, που θα απαντήσει ο ιστορικός του μέλλοντος.
Μήπως τελικά βόλευε ο πόλεμος;
Μήπως το οικονομικό τέλμα του Δυτικού κόσμου και η αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού κρύφτηκαν πίσω από τις στρατιωτικές φάλαγγες;
Μήπως έτσι δικαιολογείται καλύτερη η παγκόσμια οικονομική ανέχεια των λαών, την οποία προκάλεσαν οι πολιτικές των τελευταίων είκοσι ετών;
Μήπως βολεύει το διεθνές κατεστημένο ο οργασμός των αμυντικών δαπανών;
Μήπως βολεύονται οι εμπλεκόμενοι στις πολεμικές βιομηχανίες;
Μήπως ήρθε η στιγμή για την εκ νέου μοιρασιά του πλανήτη;
Δεν γίνεται να είναι όλοι οι ηγέτες τόσο χαζοί.
Δεν γίνεται ο Πούτιν να μην γνώριζε ότι με την στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία θα ξεκίναγε ουσιαστικά έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Δεν γίνεται οι Δυτικοί να μην σταμάταγαν διπλωματικά αυτήν την εξέλιξη, αν δεν την ήθελαν κι αυτοί.
Ο ιστορικός του μέλλοντος θα απαντήσει σε αυτά τα ερωτήματα.
Έτσι λοιπόν φθάσαμε στα χαράματα της 24ης Φεβρουαρίου 2022…
Ο ρωσικός στρατός εισήλθε στην Ουκρανία, ο πλανήτης άλλαξε, ο χάρτινος πύργος της δήθεν παγκόσμιας ειρήνης και συνεργασίας κατέρρευσε.
