Πέρασαν κιόλας 49 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου... Ήμουν κάπου 18 χρονών, όταν το 1978, επιχειρήσαμε και, κόντρα στις απαγόρευση του λυκειάρχη μας, το γιορτάσαμε για πρώτη φορά στο σχολείο που πηγαίναμε τότε, με ομιλία και έκθεση φωτογραφίας καθώς και τα ηχητικά ντοκουμέντα που κυκλοφορούσαν σε δίσκο τότε. Μόνοι μας, οι μαθητές. Εννοείται ότι δεν ήταν επίσημη αργία, τότε.
Αλλά ήμασταν νέοι, γεμάτοι δύναμη για ζωή Η καρδιά μας φτερούγιζε για ελευθερία και θέλαμε ακόμα να αλλάξουμε τον κόσμο και να τον αλλάξουμε γρήγορα...
Διαβάζω από μια ανακοίνωση της Ανώτατης Γενικής Συνομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδας για τη φετινή επέτειο του Πολυτεχνείου: Η εξέγερση των νέων ενάντια στην ξενοκίνητη δικτατορία, καθώς ο αγώνας για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία αποτελούν Εθνικό Ορόσημο.
Οι συνταξιούχοι, όπως σύσσωμος ο Ελληνικός Λαός, τιμά τους αγώνες για τα ατομικά και τα πολιτικά δικαιώματα. Οι περισσότεροι από εμάς γνώρισαν τις δύσκολες ημέρες της χούντας και στάθηκαν αλληλέγγυοι στους αγώνες των φοιτητών, εάν δεν συμμετείχαν ως Νέοι.
Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου θα εμπνέει πάντα τους πολίτες για ένα διαφορετικό κόσμο, με σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και ισχυρή κοινωνία.
Τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα δεν μπορεί παρά να συμβολίζουν και να συνυπάρχουν με τα κοινωνικά. Με αξιοπρέπεια στην εργασία και τη ζωή. Με ευκαιρίες για μόρφωση, πρόοδο και προκοπή, αλλά και διασφάλιση μιας άνετης διαβίωσης στα “στερνά του Βίου”.
Τον αγώνα για αξιοπρέπεια στην Τρίτη ηλικία δίνει καθημερινά η Ανώτατη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων Ελλάδος. Με δράση για ποιότητα ζωής, για ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Με νηφαλιότητα και ψύχραιμα τώρα που όλα τελείωσαν και τα φώτα της γιορτής έσβησαν, ας θυμηθούμε λίγο τα γεγονότα εκείνων των ημερών .
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν αποχή από τα μαθήματα και ξεκίνησαν διαδηλώσεις εναντίον του βάναυσου στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές που αυτοαποκαλούνταν «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής, επί της οδού Πατησίων και ξεκίνησαν τη λειτουργία του ανεξάρτητου ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου.
Ο πομπός κατασκευάστηκε μέσα σε λίγες ώρες στα εργαστήρια της σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Το, πλέον ιστορικό, μήνυμά τους ήταν: «Εδώ Πολυτεχνείο! Λαέ της Ελλάδας το Πολυτεχνείο είναι σημαιοφόρος του αγώνα μας, του αγώνα σας, του κοινού αγώνα μας ενάντια στη δικτατορία και για την Δημοκρατία».
Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις κατά του καθεστώτος της Χούντας αυξήθηκαν. Κυρίως στην Αθήνα, αλλά και σε σημεία της επαρχίας, δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης. Από τις 14 μέχρι και τις 17 Νοεμβρίου (και πιο περιορισμένα μέχρι τις 18) στήθηκαν οδοφράγματα και διεξήχθησαν οδομαχίες μεταξύ εξεγερμένων και αστυνομίας.
Στις 3 π.μ. της 17ης Νοεμβρίου, και ενώ οι διαπραγματεύσεις για ασφαλή αποχώρηση των φοιτητών από το χώρο του Πολυτεχνείου βρίσκονταν σε εξέλιξη, αποφασίστηκε από τη μεταβατική κυβέρνηση η επέμβαση του στρατού και ένα από τα τρία άρματα που είχαν παραταχθεί έξω από τη σχολή, γκρέμισε την κεντρική πύλη. Επίσης, από τα συντρίμμια τραυματίστηκε σοβαρά, με συντριπτικά κατάγματα στα πόδια, η φοιτήτρια Πέπη Ρηγοπούλου.
Ο σταθμός του Πολυτεχνείου έκανε εκκλήσεις στους στρατιώτες να αψηφήσουν τις εντολές των ανωτέρων τους και στη συνέχεια ο εκφωνητής απήγγειλε τον Ελληνικό Εθνικό Ύμνο. Η μετάδοση συνεχίστηκε ακόμα και μετά την είσοδο του άρματος στον χώρο της σχολής. Μνήμες από τη ζώσα ιστορία. Εγώ ήμουν στην Κρήτη τότε, στο χωριό μου και δεν ήξερα και πολλά πράγματα για όλα αυτά.
