Μάζεψα τα κομμάτια μου,όλη μου τη ζωή
και σκούπισα τα δάκρυα, τα παιδικά δάκρυα,
τα παιδιά μου,που η ζωή τους έγινε πάροικη,
δίχως μια στέγη καταφυγής, δίχως τη ζεστασιά της.
Έτσι, ξαφνικά, αλλάζει η ζωή μου,η πορεία της
και λες,γιατί...πολλά γιατί...πολλές πίκρες,
τόσες,που σε κλονίζουν συνθέμελα και χάνεσαι,
στην άβυσσο των σκέψεων ,που εμποδίζουν το φως.
Τρέχεις, λοιπόν,εδώ κι εκεί και ζητάς βοήθεια,
ταπεινώνεσαι ,κλαις,παρακαλάς κι αναμένεις,
τον καλό Σαμαρείτη για να σου αλείψει τις πληγές,
να σε περιθάλψει,να σου δώσει θάρρος κι ελπίδα.
Κι ο καλός Σαμαρείτης έρχεται,σε πλησιάζει
και σε γιομίζει με την ελπίδα,σου συμπαρίσταται
και προσφέρει, το καθετί αναγκαίο και τη στέγη,
μια ζεστασιά ,για σένα και τα παιδιά σου.
Τον Σταυρό μου κάνω και πορεύομαι
και προσπαθώ να δώσω ζωή και φως και χαρά
κι αρχίζω να περιμαζεύω ,να στολίζω ότι μου δόθηκε,
να φτιάχνω ξανά τη ζωή μου,όλες τις θύμισες του καλού.
Όμως,σηκώνοντας τον Σταυρό ,ανηφοριά βαδίζεις,
με χίλια προβλήματα ,με πόνο,σκληρότητα, κοροϊδία
και καλείσαι, να τα αντέξεις όλα κι άλλα πολλά...
μέχρι να φτάσεις στην κορυφή του λόφου.
Αλήθεια,μην κλαις ,παιδί μου,ξέρω τον πόνο σου,
ξέρω τον αγώνα σου και την προσπάθειά σου
και χαίρομαι για τη μεγάλη σου,την ανοιξιάτικη πίστη,
για όλη την υπομονή σου στις θλίψεις και τις δοκιμασίες.
Μην φοβάσαι,λοιπόν,και δείξε εμπιστοσύνη και δέξου !
δέξου τον ουρανό ! που είδες,εκεί στη μισογκρεμισμένα στέγη
και πάρε το φως των αστεριών κι αγκάλιασέ το
και γίνε κι εσύ αστέρι των ουρανών με το Φως Του.
Τίποτα μη σε τρομάζει και στόλισε την ψυχή σου,
ζωγράφισέ την με τη χαρά της αγάπης Του
και φτιάξε πανέμορφους κήπους του καλού,
στολισμένους με την καλοσύνη και το έλεος του Χριστού.
Ναι,βλέπεις ουρανό ! από τη μισογκρεμισμένη στέγη
κι αυτό είναι επίσκεψη Θεού,βάρσαμο στις δοκιμασίες
κι ακόμη ένα μεγάλο ξύπνημα της συνείδησής μας,
για να μάθουμε να γινόμαστε καλοί και πραγματικοί Σαμαρείτες!
