Σταυρέ μου τίμιε,λαμπρέ,ξύλο ζωής κι αλήθειας,
χρόνους πολλούς περίμενες ,χρόνους της αναλήθειας
κι ήσουν ασήμαντος πολύ,όπλο της εξουσίας
και σήκωνες στην πλάτη σου τον οίστρο της κακίας.
Χιλιάδες πόνους βάσταξες, κλάματα και πικρίες
βάφτηκες μες στα κόκκινα, άκουσες ικεσίες,
μόνος και ολομόναχος στου κόσμου την κακία,
έκλαιγες με το κλάμα τους, την τόση αδικία .
Αλήθεια και πώς άντεξες,πες μου το λογισμό σου,
μίλησε για τα βάσανα τον αναστεναγμό σου
κι εγώ θα γράψω όμορφο τραγούδι με το δάκρυ ,
νότες και στίχους λυπηρούς ,απόμερους στην άκρη .
Σταυρός τιμής και ένδοξος στα χέρια του Χριστού Μας,
μέσα στο φως του άστραψες,Κυρίου και Θεού Μας,
σύμβολο της αγάπης του ,για σένα και για μένα,
φίλος και άγγελος σιμά,όμορφα κεντημένα.
Σε έντυσε με το αίμα του, τον πιο λαμπρό χιτώνα,
η Άκρα η Ταπείνωση στον άπαντα αιώνα,
και έγινες όπλο δυνατό, φόβητρο των εχθρών σου
το στόλισμα των Χριστιανών στο φως το εδικό Του.
Αφιέρωμα μνήμης !
Για τους μάρτυρες του ξεριζωμού του 1922,
της πονεμένης Μικρασιατικής καταστροφής.
Ναι, μια μικρή προσευχή ,ένα δάκρυ !
Μόνο ένα !
