Στο άσπρο της ψυχής, κηλίδες φύτρωσαν
μαύρες, κατάμαυρες ανθρωποφάγες, εχθρικές
και να αλώσουν θέλουν... να νικήσουν
κι όλο το άσπρο και λαμπρό να σβήσουν.
Έδαφος βρήκαν οι κηλίδες να ριζώσουν,
κορμούς να βγάλουν και κακούς καρπούς,
για να γκρεμίσουν, να διαλύσουν κάθε τι,
που θα μπορούσε η ψυχή να κρατηθεί.
Λάθη πολλά, καρκίνοι και ιοί κτυπούν,
αλύπητα ,σκληρά κι ανήλεα θερίζουν ,
τα λίγα, τα καλά, τα όμορφα κι αρμονικά,
που προσπαθούν να πορευτούν ειρηνικά.
Οι κηλίδες της ψυχής, το φως να σβήσουν,
πάντα αυτό ήθελαν, να την μαυρίσουν,
τριβόλους να γιομίσει κι αγκάθια φοβερά,
τη λάμψη της να χάσει και την ομορφιά.
Οι κηλίδες ...τα μπάζα της ψυχής και τα σκουπίδια,
ταλαιπωρούν, κτυπούν. τον άνθρωπο απελπίζουν
και θέλουν να τον αφανίσουν από προσώπου γης,
και την εικόνα του Θεού να καταστρέψουν
Και τότε ,ναι , η Θεία χάρις πάντοτε,
αρχίζει να σκεπάζει τη ζωή μας, μας ξυπνά
και δρόμους μας φωτίζει για να πορευτούμε ,
για να ξεφύγουμε από της αμαρτίας τα δεσμά.
Ένα χτύπημα στην πόρτα της καρδιάς μας,
πάντα ακούγεται και η αγάπη του Χριστού μας είναι !
μας προσκαλεί να ανοίξουμε και να δεχτούμε
να τον ακολουθήσουμε μέχρι τον Γολγοθά..
Ναι ! να τον ακολουθήσουμε, Εκείνος είναι ο δρόμος,
είναι Αλήθεια, είναι η Ζωή, είναι το αιώνιο Φως
κι αυτή είναι η πρόσκλησή του, στο δείπνο Του το μυστικό,
είναι για μας ! για να να δειπνήσουμε αργά μαζί του.
Οι κηλίδες της ψυχής ,διαγραφή αποζητούν,
σκούπισμα ,κάψιμο καταστροφή μεγάλη,
ξανά να ανθίσει η καρδιά για το Θεό
και να καρπίσει και πάλι η αγάπη.
Έλα ,λοιπόν, δέξου το κάλεσμά του, τώρα !
Πλησίασε κοντά του ,στον ιερέα του Υψίστου
και μέσα από τη μετάνοια ,τα δάκρυά σου,
ελευθερώσου απ΄ όλες τις κηλίδες,τα δεσμά σου !
Μην αμελείς, άνοιξε την καρδιά σου,
πες , Παναγιά μου! και την ψυχή σου πλύνε
ναι ,από κάθε αμαρτία και κάθε μολυσμό
και τον Χριστό Μας κάλεσε ! μαζί του μείνε !
