Μου λες,δεν πιστεύω,έτσι...
ναι,μου αρκεί μόνο το τώρα
και καλά να περνάμε...όμορφα
κι όλα τα άλλα, βάλτα στο περιθώριο.
Μη με ζαλίζεις, λοιπόν,με ουρανούς,
στη γη ,είναι η κόλαση κι ο παράδεισος,
όποιος πιστεύει,ας πιστεύει ελεύθερα,
εγώ,όμως,εγώ,βλέπω μόνο το χώμα.
Φίλε μου,πώς να σου μιλήσω,
τί πρέπει να κάνω,τί να πω,
για να μπορέσεις να κατανοήσεις,
να δεις την αλήθεια,αυτή που ξέχασες.
Πώς να σου μιλήσω για το Θεό, ρώτησέ με ,
για να ανοίξεις την κλειστή σου καρδιά,
να νιώσεις την ομορφιά της αγάπης Του !
να δεις το φως του Χριστού Μας,πες μου.
Πώς να σου μιλήσω γι΄αυτή την αγάπη,
την ταπείνωση,την κατανόηση,τη συμπόνια,
την ομορφιά της ατέλειωτης συγνώμης,
όλα τα όμορφα,τα απλά ,τα ουράνια.
Πώς να σου μιλήσω για τα ατέλειωτα δάκρυα,
για τους ποταμούς της ανέχειας,τους αναστεναγμούς,
όλων των πονεμένων και κατατρεγμένων του κόσμου,
τα παιδιά,τους γέροντες, την πείνα ,την φτώχεια.
Μου λες..πιστεύω μόνο το τώρα,
όμως κι εγώ,γι αυτό το τώρα σου μιλάω,
για τη θυσία του,το λόφο,τον σταυρό,
τη λόγχη, το σπόγγο το ακάνθινο στεφάνι.
Σου μιλάω,για την ατέλειωτη αγάπη του,
μια αγάπη προορισμένη για σένα,
τον άνθρωπο,τον ένα,το χαμένο πρόβατο,
γι αυτό που έγινε θυσία παντοτινή.
Και ξέρω,ότι είσαι σκληρή πέτρα,το ξέρω
και δεν αφήνεις την καρδιά σου ανοιχτή,
το ξέρω...και τον εγωισμό σου,που γίνεται τείχος,
σκληρός,άκαρδος, απόρθητος λες...και γελάς...
Όμως,λες ότι είσαι λεύτερος,έτσι λες...
και καμαρώνεις γι αυτό κι αρνείσαι την αλήθεια
και περιγελάς και υψώνεσαι παραπάνω
και κλείνεις τα μάτια ,δεν θέλεις να μάθεις.
Πώς να σου μιλήσω,λοιπόν,πες μου. ..
τί θέλει η ψυχή σου,τί επιθυμεί,
ζήτησε μου το κλειδί της απιστίας σου
κι εγώ θα σου το δώσω,αν θέλεις...
Θέλω,όμως ,σου λέω ότι είμαι χώμα,
τίποτα άλλο,μηδέν...με λήξη,
όπως όλος ο κόσμος,λίγος...εν φθορά,
που κάποτε θα φύγει,θα χαθεί.
Ναι,φίλε μου,χώμα αγιασμένο είσαι,
όμως,άφησε με να σε ποτίσω με νερό ζωής,
με την αλήθειά του,την ελπίδα,την αγάπη,
για να νιώσεις την ομορφιά της παρουσίας του !
Πώς να σου μιλήσω,αυτό μόνο ξέρω
και δεν το αποδεικνύω,μόνο το ζω
και νιώθω τη χαρά του ,την ύπαρξη του,
στο όνομα του Χριστού Μας,του Κυρίου Μας !
Έλα,λοιπόν,αυτή τη στιγμή,τώρα,κι άκουσέ με,
άκου τη φωνή του και πλησίασε,έλα
και γονάτισε,μίλησε,κλάψε εξομολογήσου!
και μη φοβάσαι,ο Χριστός Μας,σε αγαπά !
