Γαλάζιος,καθαρός,ολοφώτεινος,ναι
και συννεφιασμένος,γκρίζος,μελαγχολικός,
ανθρώπινος,εύχαρις,θυμωμένος.
Κοιτάζοντας τον ουρανό,γνώριμος είναι,
φίλος καθημερινός,μια συνήθεια,
πάντα ένα κομμάτι δικό μας.
Κοιτάζοντας τον ουρανό,ενδοσκοπώ
και ελέγχω,επιθεωρώ τον εαυτό μου,
τα συν και τα πλην,τα όλα μου.
Αλήθεια,έρχομαι στη θέση μου,
εν αυτογνωσία,ταπείνωση,με όρια..
και συνέρχομαι πάραυτα... κι αναζητώ.
Αναζητώ τον καλύτερο θησαυρό,
το διαμάντι το το κρυμένο ,το ανεκτίμητο,
τον σύντροφο τον καλό,την ψυχή μας.
Κοιτάζοντας τον ουρανό,σκέπτομαι,
ναι,το πέρασμά μας,όλα τα γιατί...
και μια γλυκιά ανάμνηση με κυριεύει.
Κοιτάζοντας τον ουρανό , προσεύχομαι
και ζητώ τη βοήθεια του δημιουργού,
να σκέπει το επίγειο διάβα μας.
Όμως,πολλές φορές μιλάω μαζί του
και τον ρωτώ, αν συμπάσχει κι αυτός,
αν οι πράξεις μας τον επηρεάζουν.
Τότε, βλέπω τα δάκρυά του,
το σιωπηλό και γοερό κλάμα του,
τη θλίψη του,ναι ! και τη χαρά του.
Κοιτάζοντας τον ουρανό,πάντα ελπίζω
και ψάχνω τη σκάλα και προσπαθώ
στην όμορφη πατρίδα να επιστρέψω.
Κοιτάζοντας τον ουρανό τη γη παρατηρώ,
τους ανθρώπους και την πορεία τους
και καταγράφω τις επιλογές τους.
Άραγε,η θέα του ουρανού παιδεύει;
κι ο άνθρωπος μαθαίνει,εκτιμά...
ώστε να ευγνωμονεί για τη ζωή του.
Η ψυχή ανεξευρένητη είναι,
σαν το απέραντο,το μπλε του ουρανού
και περιτρέχει αναζητώντας το είναι του.
Κοιτάζοντας τον ουρανό,βλέπω Εκείνον !
τον Χριστό Μας !τον Κύριο και Θεό Μας !
και ελπίζω,πιστεύω,προχωρώ !
