Επιμέλεια: Νίκος Πολιουδάκης
Μόλις 39 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ημέρα που το τανκ έριξε την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου, η οποία και σήμανε το τέλος της συγκεκριμένης εξέγερσης κατά του χουντικού καθεστώτος. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ωστόσο, έδωσε ένα γερό χαστούκι στη Χούντα, δείχνοντας ότι ο λαός, με μπροστάρηδες νέους ανθρώπους, ζητούσε αλλαγή, δημοκρατία, ψωμί, παιδεία και ελευθερία. Τότε οι
«νέοι» της εποχής έβαλαν τις βάσεις για την μεταπολίτευση και την εγκαθίδρυση της μετέπειτα δημοκρατίας, η οποία σήμερα απειλείται και αμφισβητείται, κι ας μην υπάρχει η επιβολή των όπλων, καθεστωτικά.
Απευθυνόμενοι, λοιπόν, κυρίως στους νέους, που καλούνται να διαγράψουν το μέλλον τους μέσα στο διόλου σημερινό ευνοϊκό περιβάλλον ρωτήσαμε:
1)Ποια είναι η ευθύνη της «Γενιάς του Πολυτεχνείου», που ενώ επεδίωξε και έφερε την αλλαγή, σήμερα κατηγορείται για την δυσμενέστατη κατάσταση της χώρας;
2)Κι επειδή είναι πολύ εύκολο να «πυροβολούμε» εκ του ασφαλούς, ποια είναι η ευθύνη εμάς των νέων από εδώ και πέρα και τι πρέπει να κάνουμε; Διότι το μέλλον είναι δικό μας...
Η προσπάθεια προσέγγισης των νέων, που θα κατέθεταν την άποψή τους έγινε σκόπιμα διαδικτυακά, μέσω του μέσου κοινωνικής δικτύωσης facebook, με την ελπίδα ότι θα μαζευτούν αρκετές και διάφορες απόψεις, δείχνοντας παράλληλα τη διαδραστικότητα του συγκεκριμένου μέσου και την εξοικείωση που έχουν μαζί του οι νέοι. Οι απαντήσεις που ακολουθούν προέρχονται από «φίλους» μέσα από το facebook του γράφοντος.
Ιο Kon: 1)"Γενιά του Πολυτεχνείου" είναι η Δαμανάκη και ο Σημίτης από τη μία, ο Στέργιος Κατσαρός (έχει γράψει το βιβλίο "Εγώ ο προβοκάτορας, ο τρομοκράτης" που αναφέρεται σε εκείνα τα χρόνια) και οι ανώνυμοι αγωνιστές από την άλλη. Άρα δεν μιλάμε για μια γενιά με ενιαίο πολιτικό στόχο και πρόγραμμα. Επομένως, τα όποια λάθη βαραίνουν αυτούς που απέκτησαν "αξιώματα" (βολευτές, εργατοπατέρες κτλ) και όχι αυτούς που διατήρησαν την αξιοπρέπεια τους. Επίσης, ο όρος "Γενιά του Πολυτεχνείου" δεν είναι τυχαίο ότι χρησιμοποιείται κυρίως από την (ακρο)δεξιά και τους "δημοκράτες" μεγαλοδημοσιογράφους που ψάχνουν πάντα να βρουν τον εχθρό τσουβαλιάζοντας αδιάκριτα κοινωνικές συμπεριφορές και ομάδες (οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι χαραμοφάηδες, οι απεργίες βλάπτουν την ανταγωνιστικότητα, οι μετανάστες είναι εγκληματίες) και αφήνοντας στο απυρόβλητο αυτούς που κινούν τα νήματα (μίζες, αντισυνταγματικότητα των διατάξεων των μνημονίων, η NEOSET και η SATO που αφήνουν χιλιάδες στο δρόμο κτλ). Και προφανώς έχουν ευθύνη και όλοι αυτοί που τόσα χρόνια με την ψήφο και την ανοχή τους ενθάρρυναν τέτοιες συμπεριφορές. Για αυτό θα πρέπει να είμαστε πάντα προσεκτικοί στις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε γιατί διαφορετικά θα μπορούσα και εγώ να χρησιμοποιώ αδόκιμα σχήματα λόγου όπως "Αν δεν ήταν η Γενιά του Πολυτεχνείου και είχαμε ακόμα Χούντα, θα ήταν καλύτερα;"
2)Δυστυχώς, μεγάλη μερίδα των νέων μεγαλώνουν αποδεχόμενοι τα όσα λένε οι γονείς τους. Συμβιβάζονται με τα πελατειακά ψηφοθηρικά συστήματα, την απάθεια, την απουσία κριτικής σκέψης, την υιοθέτηση του ατομικισμού ως ύψιστη κοινωνική αρχή. Ευτυχώς, υπάρχουν και εκείνες οι "μειοψηφίες" που επιλέγουν τον συλλογικό δρόμο προάσπισης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας. Από τα κινήματα των πλατειών και τις πολιτικές διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μέχρι την οργάνωση στο σωματείο και τη συμμετοχή σε αντιφασιστικές δράσεις. Μπορεί να ακούγεται κλισέ ότι οι νέοι είναι αυτοί που θα αλλάξουν τον κόσμο αλλά, ως ένα βαθμό, ισχύει. Όπως ισχύει και η άποψη πως ό, τι δεν μας αρέσει, προσπαθούμε να το αλλάξουμε αντί να το στηλιτεύουμε εκ του ασφαλούς. Άλλωστε, αν δεν προσπαθείς να το αλλάξεις, με ποιο δικαίωμα το κατακρίνεις; Ο τύπος ανθρώπου "είμαι-γαμάτος-και-έχω-'άποψη'-για-όλα" είναι πλέον παρελθόν. Ευτυχώς. Καιρός για πράξεις!
Νίκος Ξηρουδάκης: Θεωρώ ότι η μεγάλη αποτυχία της "Γενιάς του Πολυτεχνείου" είναι το γεγονός ότι στο όνομα της Δημοκρατίας καθιερώθηκε στη νοοτροπία του Έλληνα η ασυδοσία, η νοοτροπία του εύκολου και ευκαιριακού κέρδους, γιγαντώθηκε ένας φαύλος πελατειακός κύκλος σχέσης πολιτικού-πολίτη (που προϋπήρχε ήδη από πολύ παλαιότερα), επικράτησε η αναξιοκρατία και απαξιώθηκαν οι έννοιες της πολιτικής και του πολιτικού. Όσον αφορά τη δική μας γενιά, η οποία - κακά τα ψέματα - λόγω του ότι ανεθράφη από την "Γενιά του Πολυτεχνείου" έχει "κληρονομήσει" σε κάποιο βαθμό κάποιες "κακές έξεις", πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Πλέον γνωρίζουμε ποιά λάθη από τις προηγούμενες γενιές μας έχουν φέρει εδώ. Να ελέγξουμε λοιπόν και να σιγουρευτούμε ότι δεν τα επαναλαμβάνουμε κι εμείς. Θα χρειαστεί να ξεβολευτούμε, να αλλάξουμε νοοτροπία σε πολλά, να σκεφτόμαστε πώς οι πράξεις μας επηρεάζουν το σύνολο. Ας μη βάζουμε το προσωπικό μας όφελος πιο πάνω από το συνολικό. Είναι επιλογή μας εάν το μέλλον μας θα είναι διαφορετικό ή εάν θα διαιωνίζουμε αυτό που μας κληροδότησαν.
Μarios Tziritas: 1)Η γενιά του Πολυτεχνείου είχε σωστές ιδέες οι οποίες όμως δεν υλοποιήθηκαν, τουλάχιστον όχι όλες, από τις μετέπειτα κυβερνήσεις. Κακά τα ψέματα μια μερίδα αυτής της γενιάς δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του κόσμου . Δεν ξέρουμε όμως τις πράξεις των υπόλοιπων, αυτών που δε φαινόντουσαν, άρα δεν μπορούμε να αποδώσουμε ευθύνες συνολικά στη γενιά του Πολυτεχνείου, παρά μόνο σε μεμονωμένα άτομα που συμμετείχαν στη διακυβέρνηση της χώρας.
2) Από εδώ και πέρα οι νέοι έχουμε ευθύνη απέναντι στις μελλοντικές γενιές, να διορθώσουμε όσο μπορούμε την κατάσταση, αλλά αυτό να γίνει με τρόπο που δε θα επηρεάσει αρνητικά τις επόμενες γενιές. Τι εννοώ...Μετά την πτώση της χούντας ναι μεν η κατάσταση βελτιώθηκε σε όλους τους τομείς (οικονομική κατάσταση, δημοκρατία, κλπ), αλλά αυτή η βελτίωση έγινε με λάθος τρόπους(δάνεια, υπερβολικές ελευθερίες σε κοινωνικές ομάδες, κλπ). Και εδώ περνάμε στο τι πρέπει να κάνουμε εμείς. Κατ' αρχήν πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας. " Έλα μωρέ θα πάνε άλλοι στην πορεία γιατί να πάω εγώ...", " Άσε μη μου κόψεις απόδειξη δε θα σωθεί από εμένα το κράτος...", είναι φράσεις που ακούγονται από αρκετούς, αλλά πρέπει να καταλάβουμε πως μόνο με συλλογική προσπάθεια θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Επιτέλους να μάθουμε ιστορία. Δε γίνεται να είμαστε ένας ανιστόρητος λαός και να επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα λάθη του παρελθόντος. Πρέπει κατά κάποιο τρόπο να σταματήσουμε να είμαστε “νεοέλληνες”. Να σταματήσουμε να ψηφίζουμε αυτούς που θα μας κάνουν τα ρουσφέτια και να ψηφίζουμε τους άξιους και ικανούς να κυβερνήσουν. Θα πρέπει να πολιτικοποιηθούμε όχι με την έννοια της κομματικοποίησης αλλά της συμμετοχής στα κοινά. Να αλλάξουμε νοοτροπία στις συνήθειές μας σε πολλά επίπεδα, να σκεφτόμαστε πιο ορθολογικά. Δε γίνεται να πεινάς και παράλληλα να σκέφτεσαι “Αύριο βγαίνει το i-phone 5...μμμ με φτάνουν οι οικονομίες μου για να το αγοράσω”. Είναι σίγουρο πως, ακόμα και αν βγούμε σύντομα από την κρίση, αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε έτσι θα καταλήξουμε στο ίδιο σημείο.
Kostas Mastorakis: Αν και την χούντα την έριξε κυρίως το Κυπριακό και όχι το Πολυτεχνείο, η ευθύνη της γενιάς του Πολυτεχνείου (άτομα που ήταν στο Πολυτεχνείο, άλλοι που παρακολουθούσαν από το σπίτι τους ή από αλλού, άλλοι που ήταν της χούντας και το έπαιζαν ότι ήταν στην εξέγερση, γιατί υπήρχαν αρκετοί τέτοιοι) είναι ότι κατά κάποιο τρόπο έγινε κατεστημένο και κυνήγησε να βολευτεί. Και για να γίνει κατεστημένο χρησιμοποίησε όλα τα μέσα: είτε την αντιστασιακή της ιδιότητα (είτε ήταν τέτοια είτε δεν ήταν) είτε διορισμούς, παράνομα επιδόματα, παράνομες επιδοτήσεις. Και οι υπόλοιποι της γενιάς του πολυτεχνείου (οι οποίοι είχαν την δουλεία τους, είτε καθαρά είτε με μέσο), που δεν έγιναν εξουσία απλώς επωφελήθηκαν από αυτό, άραξαν και τους ήταν αδιάφορα τα εγκλήματα της κάθε κυβέρνησης, εφόσον δεν κινδύνευε ο μισθός και η θέση τους. Τώρα η δικιά μας ευθύνη είναι ότι -είτε επειδή αρκετοί έχουν ή είχαν βολευτεί (δεν τους κατηγορώ επειδή εάν δεν βολευτεί κάποιος με μέσο, θα βολευτεί κάποιος άλλος με παρόμοιο τρόπο) είτε επειδή ουσιαστικά το κράτος μας έκανε λίγο λαμόγια, υλιστές, παρτάκηδες γιατί τόσα χρόνια επιβράβευε την παρανομία αντί να επιβραβεύει τους νόμιμους, είτε επειδή δεν έχουμε τον ηγέτη που θα μας εμπνεύσει- αντί να εξεγερθούμε ουσιαστικά, κλαίμε μεταξύ μας την μοίρα μας ή παρακολουθούμε αδιάφορα την κατάσταση και εξακολουθούμε να ψηφίζουμε τα ίδια κόμματα. Η ουσία σε όλα αυτά είναι η δήλωση του μεγάλου Χουάν Ράμον Ρότσα: «Η Αργεντινή σώθηκε επειδή ξεσηκώθηκε και τους έδιωξε».
Rodopi Zoumboulaki: Eίναι γνωστό ότι έχουμε άχρηστους πολιτικούς εδώ και χρόνια. Και το θέμα δεν είναι από εδώ και πέρα τι μπορούμε να κάνουμε οι νέοι, αλλά τι δυνατότητες υπάρχουν. Οι συνθήκες είναι κάτι πολύ βασικό για να επιτύχει μια οποιαδήποτε διεργασία. Αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, είμαστε εξ αρχής καταδικασμένοι. Στην Ελλάδα πιστεύω ότι δεν κολλάμε στο ΤΙ να γίνει, αλλά το ΠΩΣ να γίνει κάτι. Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογοι μελετητές που έχουν να προτείνουν λύσεις για την αλλαγή της χώρας, αλλά δεν πρόκειται να πάμε μπροστά λόγω όλων των κλασικών ελληνικών φαινομένων (γραφειοκρατία, βόλεμα, μίζες, γενικότερη νοοτροπία κλπ.). Νομίζω είναι αναπόφευκτο ο Έλληνας να αλλάξει όταν έχει χάσει τα πάντα (ούτε καν λίγο πριν το χείλος του γκρεμού...).
Όσον αφορά τις ευθύνες..... Όλοι έχουμε και παλιοί και νέοι. Αλλά δε θέλω να εστιάσω εκεί. Μια ζωή στην Ελλάδα ψάχνουμε ποιος έχει την ευθύνη. Έλεος πια.......
Papadosifos Giorgos: Είναι γνωστό πως από τη στιγμή που ξέσπασε η λεγόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα αμέσως ΄΄τρέξανε-με΄΄να βρούμε τους αποδιοπομπαίους τράγους αυτής της υπόθεσης. Και σωστά εστιάσαμε την προσοχή μας και τα βέλη μας στην ντόπια πολιτική τάξη που τόσα χρόνια από το '74 και μετά χειρίστηκε τις τύχες του τόπου μας και τις δικές μας βέβαια! Αλήθεια, αν δεν είχε ....προκύψει η περιβόητη κρίση θα κάναμε αυτή την κριτική ή...απλώς θα συνεχίζαμε να ζούμε το όνειρο όπως πριν? Ευκαιρία λοιπόν (τραγικό ε?) μέσα από το..χάλι μας να κάνουμε και εμείς το μεγαλο βήμα! Η περιβόητη και ένδοξη γενιά του Πολυτεχνείου που με πάθος, όνειρα και αγώνα αμφισβήτησε και αυτή από τη μεριά της τα κακώς κείμενα των προηγούμενων γενεών -των πατεράδων τους- και με σύνθημα την πολυπόθητη ''αλλαγή' έθεσαν τον θεμέλιο λίθο της νέας κοινωνικής συμφωνίας μεταξύ λαού και εξουσίας! Μην ξεχνάμε ότι πάνω σε αυτό το σκεπτικό δημιουργήθηκαν τα νέα αστικά κόμματα της Ελλάδας, που με προμετωπίδα την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και την δημοκρατική διαδικασία σφράγισαν για 40 περίπου χρόνια την πορεία της χώρας! Το πολιτικό έμψυχο δυναμικό που υπηρέτησε αυτά τα ιδανικά ήταν εκείνο που πριν λίγες δεκαετίες είχε κάνει την κοινωνική του επανάσταση και τώρα (δικαιολογημένα) βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα! Οι καινοτόμες ιδέες τους, τα ιδανικά τους, οι ελπίδες τους και τα οράματα τους (από τους διαχειριστές της εξουσίας) ''πήγαν περίπατο''! Όσοι εξ αυτών δε θέλησαν να ασκήσουν εξουσία και να παραμείνουν αγνοί ιδεολόγοι, ή έμειναν σιωπηλοί και αμέτοχοι στην προδιαγεγραμμένη πολιτική κατάσταση ή βολεύτηκαν και αυτοί με μια...θέση του κανακάρη τους στο δημόσιο! Είναι πραγματικά οι ευθύνες που βαραίνουν τους πατεράδες μας μεγάλες. Γιατί? Γιατί πίστεψαν ότι η εφήμερη καλοπέραση και τακτοποίηση των παιδιών τους (εμάς δλδ) θα τους εξασφαλίσει ένα καλό παρόν και ένα ακόμα καλύτερο μέλλον! Έπεσαν έξω....! Η δική μας η γενιά μπορεί να μη ζει δικτατορίες και πολυτεχνία με την στενή έννοια των όρων, αλλά καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς την δική μας πολιτικο-κοινωνική επανάσταση. Μην αρκεστούμε μονάχα στις λέξεις αλλαγή, δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία! Μπορεί να είναι αυτά τα ζητούμενα αλλά όχι υπό τη μορφή των βαρύγδουπων συνθημάτων. Ας κάνουμε την υπέρβαση, ας αποβάλουμε τον κακό μας εαυτό (παιδί και γουρούνι όπως το μάθουν), ας αντιστρέψουμε τους όρους και ας φέρουμε στο προσκήνιο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Πρέπει να κάνουμε την επανάσταση μας έχοντας πρωτίστως στο μυαλό μας ότι η ιστορία κάνει κύκλους και επαναλαμβάνεται σε πολλές των περιπτώσεων! Ας ξεφύγουμε τουλάχιστον σε ένα βαθμό, από τη μοίρα μας, που ''προστάζει' 'οι επόμενες γενιές να πετάνε στο καλάθι των αχρήστων τις προηγούμενες (ίσως αυτή τη φορά να είμαστε εμείς) γιατί κάθε γενιά, κάθε πρόσωπο ατομικά έκανε όνειρα να αλλάξει την πραγματικότητα! Εξάλλου αυτός είναι και ο ορισμός της επανάστασης! Ας αρκεστούμε τελικά στην ουσία και όχι στη συνθηματολογία. Τίποτα πλέον δεν είναι αυτονόητο. Τουλάχιστον στις μέρες μας...!
Marianna Kourkouni: 1)Καταρχήν, ποιος πρέπει να θεωρείται ότι ανήκει στη γενιά του Πολυτεχνείου; Για την διευκόλυνση της συνεννόησης (ίσως σε κάποιο βαθμό και εσκεμμένα μιας και βολεύει τους περισσότερους) η κοινή γνώμη την προσδιορίζει με κριτήρια ηλικιακά, άποψη που αφενός βρίσκει επιβεβαίωση στον δημόσιο λόγο και αφετέρου όσο και αν διαφωνώ δεν μπορώ να την απορρίψω εξ’ ορισμού. Εντούτοις, θεωρώ ότι στη γενιά του Πολυτεχνείου μπορούν να περηφανεύονται ότι ανήκουν οι «μαχητές», οι νέοι-ες που όρθωσαν ανάστημα στη Χούντα των συνταγματαρχών, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
Η γενιά αυτή (και μιλώ τώρα με ηλικιακά κριτήρια) αναμφισβήτητα έζησε και δοκιμάστηκε σε δύσκολες εποχές. Η μεταπολίτευση βρήκε πολλούς από αυτούς να καταλαμβάνουν σημαντικά αξιώματα και να παίζουν δυναμικό ρόλο στην πολιτική σκηνή. Σχεδόν όλοι επαναπαύτηκαν στις δάφνες τους. Η συμφεροντολογική επιλογή της οικονομικής-κοινωνικής καταξίωσης σήκωσε ψηλούς τοίχους στην επικοινωνία με το λαό που τους είχε ανάγκη. Εθελοτυφλούσαν και εθελοτυφλούν παραβλέποντας το γεγονός ότι ο «εχθρός» δεν χρειάζεται να έρθει με τη μορφή ενός τανκ, μπορεί να ενυπάρχει και μέσα σε εμάς τους ίδιους. Η έλλειψη επικοινωνίας (μεταξύ μας αλλά και με την πραγματικότητα) και το υπερ-διογκωμένο «εγώ» ευθύνονται για την κατάσταση που βιώνουμε σήμερα.
2) ΑΑΑ: Αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Οι σημερινές μέρες δεν είναι και απαραίτητα πιο εύκολες από αυτές της δικτατορίας. Χρειάζεται μια μαζική «απάντηση» ανάλογης δυναμικής, να ανατρέψουμε όσα και όσους μας έχουν κάνει να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας. Θα πρέπει άμεσα να στρέψουμε το βλέμμα σε όσους μας έχουν ανάγκη (και δυστυχώς είναι πολλοί) και σε δεύτερη φάση να αναπτύξουμε σωστά κριτήρια όταν εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας.
Stavros Vlach: α) Θεωρώ τον όρο «Γενιά του Πολυτεχνείου» μια υπερβολική γενίκευση, όπου πίσω από την απόδοση κατηγοριών αποκλειστικά σε αυτή έχουν κρυφτεί πολλές επόμενες γενιές, καλύπτοντας έτσι τη δική τους απάθεια και αδράνεια. Προφανώς, πολλοί από εκείνους που τότε ως φοιτητές αντιστάθηκαν στη Χούντα και εν συνεχεία έγιναν πολιτικοί, ευθύνονται σε μέγιστο βαθμό για το σημερινό κατάντημα της χώρας. Όμως δε κυβέρνησαν μόνο αυτοί. Με τα πολιτικά πράγματα ασχολήθηκαν και πολλοί άλλοι, παλαιότεροι ή νεότεροι από εκείνη την γενιά. Και είναι άδικο να κατηγορούνται μαζί με αυτούς και άνθρωποι που αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν και μετέπειτα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, αποφάσισαν να μείνουν στην αφάνεια.
β) Η μεγαλύτερη ευθύνη της γενιάς μας είναι να κάνει αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν όλες οι άλλες μεταπολιτευτικές γενιές. ΝΑ ΔΡΑΣΕΙ. Και στήνοντας, είτε ατομικά, είτε συλλογικά, πολλά μικρά «Πολυτεχνεία» να ανατρέψουμε την ιδιότυπη Χούντα που έχουν επιβάλλει στις ζωές μας οι σύγχρονοι ντόπιοι και ξένοι «δικτάτορες».
Νikos Skartsilakis: 1)Αναμφισβήτητα η γενιά του πολυτεχνείου έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση πάντα όμως με τη δική μας "έγκριση"(ψήφοι) αφού όλοι βολευτήκαμε σε αυτή τη σάπια κατάσταση βλέποντας τους ως "σωτήρες" και συναινώντας σε αυτό το πελατειακό καθεστώς(ψήφος = ρουσφέτι)...
2)Οι νέοι ίσως ξεσηκωθούν όταν ανέβει η τιμή του freddo και όλων των λοιπών καθημερινών "αναγκών"....Μέχρι τότε αράζουμε βολεμένοι και παρακολουθούμε τις εξελίξεις(εννοείται πάντα ότι δεν είναι γενίκευση...ένα μεγάλο όμως ποσοστό...)
Κλείνω με μια μικρή παρατήρηση που δε μας τιμά και τόσο....Το ποστάρισμα σου υπάρχει εδώ και 13 ώρες (εννοεί από το πρωί της Τετάρτης)...Το έχεις κάνει και share άλλες 2-3 φορές....Σίγουρα ένα τραγούδι του Παντελίδη θα είχε περισσότερα like και comments...Όπως και να ’χει...ανησυχητικό νομίζω...
Stavros Manousakis: 1)"Η γενιά του πολυτεχνείου" ή μήπως καλύτερα "η γενιά της πολυθρόνας”?? Σίγουρα πολλοί από αυτούς αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν και ακόμα θανατώθηκαν, μια γενιά όμως που είχε κρίση Αξιών και έλλειψη Οραμάτων, μια γενιά που ενώ εναντιώθηκαν στην Χούντα τώρα έχουν δρομολογήσει μια νέα Χούντα με πολλά από τα ΜΜΕ να τους "ανήκουν" και με πολιτικές στρατηγικές που είναι σχεδόν αντιδημοκρατικές. Μια γενιά που ευνοήθηκε από την εισροή ρευστού από την ΕΕ είτε με τη μορφή κονδυλίων είτε με τη μορφή επιδοτήσεων, μην κάνοντας σωστή αξιοποίηση των χρημάτων αυτών, αντ’ αυτού, θέλησαν να βολευτούν ακόμα περισσότερο στις πολυθρόνες τους. Σίγουρα η ευθύνη δεν είναι μόνο δική τους αλλά και δική μας που ενώ βλέποντας την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, οι πολίτες συνέχιζαν να τους ψηφίζουν καθώς τους έκαναν όλα τα "ρουσφέτια" και τους "βόλευαν" με μια θέση στο δημόσιο οπότε τους "χαλιναγωγούσαν".
2)"Κάποτε ήταν πεσμένο ένα σπουργίτι ανάποδα κοιτώντας τον νυχτερινό έναστρο ουρανό, περνώντας μια αλεπού αναρωτήθηκε και ρώτησε το σπουργίτι:
- Τι κάνεις εκεί??
Γεμάτο ζωντάνια και αυτοπεποίθηση το σπουργίτι απάντησε:
-Κρατάω τον ουρανό να μην πέσει και με πλακώσει!!
Η αλεπού γελώντας γύρισε προς το σπουργίτι.
-Μα καλά πως μπορείς εσύ ένα τόσο μικρό πλάσμα, με αυτά τα λεπτά πόδια να κρατήσεις όλο αυτό το βάρος??
Και το σπουργίτι αποκρίθηκε:
-Κρατάω το μερίδιο του βάρους που μου αναλογεί...". Έτσι και εμείς οι νέοι πρέπει να σηκώσουμε το βάρος που μας αναλογεί στον καθένα άλλος πολύ και άλλος λίγο.
Η αντιµετώπιση σύγχρονων προβληµάτων απαιτεί όσο το δυνατό μεγαλύτερη
επικοινωνία και συνεργασία, δηµιουργική ένωση των προσπαθειών, συµβολή κάθε πνευµατικής και υλικής δύναµης που µπορούµε να διαθέσουµε για την εξυπηρέτηση κοινών σκοπών.
Natalia Makri: Πραγματικά ποιά είναι η ευθύνη εκείνων που μας «εξασφάλισαν» ψωμί - παιδεία - ελευθερία, ώστε να την οριοθετήσω, δεν γνωρίζω. Ξέρω σίγουρα ότι οι όροι αυτοί παρερμηνεύτηκαν από τους ίδιους κατά συνέπεια και από τις μετέπειτα γενιές, και έγινε η κατάχρησή τους σε υπερθετικό βαθμό. Αυτή η κατάχρηση – πολύ ευγενικός χαρακτηρισμός – έχει τις συνέπειες που σήμερα έχουν γίνει η καθημερινότητα μας.
Τώρα οι δικές μας ευθύνες, που ενίοτε νιώθω ότι είναι και μεγαλύτερες; Πρώτη απ όλες ξεχωρίζω το βόλεμα. Κυρίως το βόλεμα στο ότι εμείς δεν φταίμε. Αυτό είναι που προσωπικά εμένα με ενοχλεί περισσότερο απ όλα. Είμαστε τα ανήμπορα θύματα… που όμως με κάθε ευκαιρία λειτουργούμε με την ίδια «λαμογιά» και νοοτροπία που μας έφερε σε αυτήν την κατάσταση. Σε καμία περίπτωση δεν υπαινίσσομαι πως η λύση των προβλημάτων για την ανατροπή της κατάστασης είναι απλή, αλλά όσο εθελοτυφλούμε απέναντι στις δικές μας ευθύνες απλά επιβαρύνουμε την κατάσταση. Απλά χαντακώνουμε λίγο ακόμα κάθε μέρα το μέλλον.. που υποτίθεται πως είμαστε οι ίδιοι.
Μόνοι μας στερούμε την ελπίδα από τη ζωή μας.
Κλείνοντας, φίλος, απαντώντας ουσιαστικά με αιχμηρό χιούμορ στο πρώτο σκέλος του εξεταζόμενου ζητήματος ανέφερε χαρακτηριστικά:
Giannis Lioydakis: Ρωτάς τώρα; Απλά ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Αυτό ενοχλούσε τα «παιδιά» του Πολυτεχνείου. Σε αντίθεση με τον Ιζνογκούντ τα συγκεκριμένα παιδιά κάτω από τη μάσκα της δημοκρατίας το κατάφεραν.
Αντί επιλόγου
Αυτές λίγο πολύ ήταν οι αποκρίσεις στο κάλεσμα του «Ρ» για το τι ευθύνες έχουμε τελικά όλοι μας. Είναι ενθαρρυντικό το ότι οι νέοι σκεφτόμαστε και είμαστε πολιτικοποιημένοι σε μεγάλο βαθμό. Στο χέρι μας είναι το τανκ που έριξε την σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973να είναι το τελευταίο, όπως επίσης και από το χέρι μας περνάει η προσπάθεια για αλλαγή, για νέα αρχή και για πραγματική δημοκρατία. Όμως θα πρέπει να παλέψουμε για αυτό…
Υ.Γ.: Οι καταθέσεις απόψεων στο facebook μπορούν να συνεχιστούν παρά τη σημερινή δημοίευση…
