Γιορτές υπό την σκιά και την απειλή του κορωνοϊού βιώνει η χώρα, η οποία υποδέχεται το νέο έτος μέσα στην αβεβαιότητα και τον φόβο που προκαλεί το ενδεχόμενο ενός νέου κύματος της πανδημίας. Τα αυστηρά μέτρα και το καθολικό lockdown επέφερε μερικά αποτελέσματα μόνο τις τελευταίες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα, οπότε είδαμε πτώση κρουσμάτων, με την Κρήτη σχεδόν να «μηδενίζει» και το Ρέθυμνο να μην έχει κρούσματα εδώ και περίπου δέκα ημέρες.
Το μεγάλο στοίχημα είναι να διατηρηθεί η θετική εξέλιξη και να κυριαρχήσει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης, ώστε να μην επιτραπεί ένα τρίτο κύμα, το οποίο συμπεριλαμβανομένης και της απειλής που προκύπτει από την μετάλλαξη του ιού, θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο θανατηφόρο και επικίνδυνο για την κοινωνία.
Σε καμία περίπτωση, βέβαια, αυτό δεν χρεώνεται ως «επιτυχία». Οι χιλιάδες νεκροί θα «στοιχειώνουν» την νεοελληνική ιστορία που μετρά θύματα πολέμου σε καιρό ειρήνης και ας θέλουν να παρουσιάσουν ως «πόλεμο» την πανδημία. Δεν είναι πόλεμος. Η πανδημία είναι το αποτέλεσμα ενός ανίκανου παγκόσμιου συστήματος να προστατεύσει τους ανθρώπους. Και τούτο αποδείχθηκε επί του πρακτέου. Το παγκόσμιο σύστημα του δυτικού πολιτισμού δεν έχει επίκεντρο τον άνθρωπο. Έχει την ύλη. Έχει το οικονομικό κέρδος. Έτσι χτίστηκε. Και μέσα στα λαμπρά παλάτια του παγκόσμιου οικοδομήματος υπάρχει μολυσμένος αέρας. Έχει διαμορφωθεί ένα νοσηρό κλίμα, το οποίο δηλητηριάζει τον άνθρωπο, ο οποίος αποβιώνει μόνος και αβοήθητος. Διότι ο άνθρωπος δεν είναι χρήμα μετρήσιμο. Είναι προϊόν αναλώσιμο. Και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται.
Την ίδια ώρα η χώρα διέρχεται μια τρομακτική οικονομική κρίση. Οι πολίτες εκτός της υγειονομικής κατάστασης που βιώνουν με μια αόρατη αλλά πραγματική απειλή να κυριαρχεί στην καθημερινότητα τους, έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα ισχυρό τσουνάμι φτώχειας. Το οικονομικό ζήτημα είναι δύσκολο ακόμα να απαντηθεί. Βεβαίως, σε μια χώρα που βγήκε καταρρακωμένη και λαβωμένη από την δεκαετή οικονομική κρίση, κατά την οποία οι κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να αναχαιτίσουν την φτώχεια αλλά αντίθετα προκάλεσαν με τις επιλογές τους χιλιάδες νέους οικονομικά κατεστραμμένους και άστεγους πολίτες, είναι αλήθεια, ολίγα ελπίζουμε για το πώς θα αντιμετωπιστεί η ολική οικονομική καταστροφή που επέρχεται, κυρίως για τους μικρομεσαίους και του ήδη αδύναμους.
Δυστυχώς η χώρα μας όπως και οι άλλες χώρες δεν επένδυσαν σε ένα υγειές και οικονομικά εύρωστο μέλλον. Επένδυσαν στην φτώχεια. Ως εκ τούτου βλέπουμε πολιτικές επιδομάτων, πολιτικές ίδρυσης υπηρεσιών στήριξης των αδύναμων, πολιτικές συντήρησης της μιζέριας. Όχι μόνο από την σημερινή κυβέρνηση αλλά από όλες όσες κυβέρνησαν από το 2009 και εντεύθεν στην Ελλάδα, αυτό το μοντέλο διοίκησης υπηρέτησαν. Ούτε ένα μέτρο, ούτε ένας νόμος δεν υπήρξε που να έχει αναπτυξιακό χαρακτήρα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια. Ακόμα και οι λεγόμενοι αναπτυξιακοί νόμοι, ακόμα και τα μέτρα που υποτίθεται λαμβάνονταν για να στηρίξουν την μικρομεσαία τάξη, δεν είχαν χαρακτήρα να βοηθήσουν αυτούς που πραγματικά είχαν ανάγκη. Όλοι οι νόμοι και όλα τα μέτρα ήταν για όσους δεν χρωστούσαν και όσους είχαν λεφτά. Ποιος ήταν ο νόμος, που μπορούσε να αξιοποιήσει ένας που χρωστούσε και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα; Δεν υπήρξε τέτοιος νόμος! Ποιο ήταν το μέτρο που αφορούσε ένα φτωχό και με χρέη πολίτη για να κάμει μια δουλειά και σιγά – σιγά να δημιουργήσει και να ξεχρεώσει και εν τέλει να συμβάλει στην εθνική οικονομία; Δεν υπήρξε κανένας τέτοιος νόμος!
Έτσι μέσα στο πλήθος των φτωχών της περασμένης δεκαετίας, έρχεται και η κρίση της πανδημίας να δημιουργήσει το Ελληνικό Κράτος των φτωχών και των άστεγων. Τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση βρίσκουν την Ελλάδα και τους Έλληνες σε μια δραματική πραγματικότητα που δεν προκαλεί την παραμικρή ελπίδα για το μέλλον! Διότι μια χώρα φτωχών δεν είναι χώρα με δυναμική εξέλιξης και προοπτικής. Είναι μια μάζα ευάλωτη σε κάθε κίνδυνο.
Δυστυχώς, μέσα σε αυτή την ατμόσφαιρα αποχαιρετούμε το 2020 και υποδεχόμαστε το 2021. Και μέσα σε αυτή την κατάσταση δεν έχουμε τίποτα παραπάνω να κάνουμε παρά να την καταγράψουμε. Παράλληλα δε, να σημειώσουμε την γνώμη μας, ότι απαιτείται ολική, θα τονίζαμε επαναστατικά ολική, αλλαγή στον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία μας. Θα πρέπει η κυβέρνηση και τα υπόλοιπα κόμματα να αντιληφθούν πως πρέπει να φτιάξουμε ένα κράτος για όλους. Να αλλάξουμε. Να διαφοροποιηθούμε και να δημιουργήσουμε προοπτική για τις επόμενες γενιές. Η καλύτερη εορτή για τα 200 χρόνια από την εθνική παλιγγενεσία θα ήταν να δημιουργήσουμε όλοι μαζί το καινούργιο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συνεχίσουμε τις πολιτικές της φτώχειας και της μιζέριας. Δεν ταιριάζει αυτή η κατάσταση στην χώρας που το όνομα της σημαίνει φως! Η πανδημία είναι το αποτέλεσμα του σκότους, στο οποίο οδεύουμε άκριτα εδώ και αρκετά χρόνια. Στο χέρι μας είναι να βρούμε την άκρη του τούνελ και να βγούμε στο ξέφωτο που μας αξίζει.
