ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΕΝ. ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΑΣ
Πολλά τα φλέγοντα ζητήματα στον χώρο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ανάμεσα τους, η τύχη του Ιερού για τους χριστιανούς μνημείου της Αγίας του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη και το ζήτημα της Θείας Κοινωνίας μέσα στην πανδημία του covid – 19, κυριαρχούν στην επικαιρότητα.
Για αυτά και για πολλά άλλα θέματα, συζητήσαμε με τον Γενικό Αρχιερατικό Επίτροπο της Ιεράς Μητροπόλεως Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Νικηφόρο, ο οποίος τυγχάνει ιδιαιτέρου σεβασμού και αγάπης από τους πιστούς της τοπικής εκκλησίας αλλά και αναγνώρισης στα ευρύτερα εκκλησιαστικά «σύνορα» της Ορθοδοξίας.
Ο 55χρονος, σήμερα, προϊστάμενος του Ιερού Ναού των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων, συνεχίζοντας την πορεία που επέλεξε μέσα στην Εκκλησία, ανταποκρίνεται με αυταπάρνηση και αυτοσεβασμό στο καθήκον του. Και αυτό αντανακλά στην Ρεθεμνιώτικη κοινωνία που τον έχει αγκαλιάσει με αγάπη και εμπιστοσύνη.
Έγγαμος, πολύτεκνος πατέρας με εγγόνια. Είναι, δηλαδή, οικογενειάρχης αλλά και κληρικός με πολλές διοικητικές ευθύνες. Είναι ευδιάκριτο, ότι έχει την ικανότητα να «βλέπει» με ευκρίνεια και από «τα χαμηλά» προς «τα ψηλά» αλλά και αντίστροφα. Δηλαδή, έχει εικόνα και από το περιβάλλον των απλών πιστών αλλά και από τα «σαλόνια» της εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Άρα μια συζήτηση μαζί του, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Ποια είναι η γνώμη σας για το φλέγον ζήτημα του ενδεχομένου να μετατραπεί η Αγιά Σοφιά σε μουσουλμανικό τέμενος;
Θλίβομαι. Έχω πολλές φορές επισκεφτεί και έχω νιώσει το δέος για την Αγία Σοφία (Ναός Αγίας του Θεού Σοφίας), ένα κολοσσιαίο έργο, κέντρο ορθοδοξίας και ελληνισμού. Είμαι βαθύτατα στεναχωρημένος με το θέμα που έχει προκύψει να επιστρέψει σε μουσουλμανικό τέμενος. Στις 27 Δεκεμβρίου του 537 στα εγκαίνια του ναού ο Ιουστινιανός αναφώνησε: «Δόξα τω Θεώ.. Νενικήκασε Σολομώντα» τώρα τι θα πούμε εμείς; «Ηττηθήκαμεν πάλι από το Ισλάμ;» Χίλια χρόνια με ορθόδοξες Θείες Λειτουργίες έως τις 29 Μαΐου 1453, την αποφράδα ημέρα, που τελέστηκε η τελευταία. Μετά την Άλωση μετατράπηκε σε ισλαμικό τέμενος και το 1934 μετατράπηκε σε μουσειακό χώρο Παγκόσμιας κληρονομιάς. Μάλιστα, από το 1981 υπάρχει συνθήκη UNESCO. Αυτό επιζητώ, ελπίζω και προσεύχομαι και πιστεύω να παραμείνει χώρος προστασίας Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Ταυτίζομαι με την άποψη του Παναγιώτατου Οικουμενικού μας Πατριάρχου και του επισκόπου μας Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιου: «Η Αγία Σοφία ανήκει στην ανθρωπότητα» και επίσης ότι «θα στρέψει εκατομμύρια Χριστιανούς σε όλο τον κόσμο εναντίον του Ισλάμ». Απ’ ότι παρακολουθώ έρχονται αισιόδοξα μηνύματα συμπαράστασης από όλες τις γωνιές του κόσμου να παραμείνει ο χώρος ως έχει. Να επικρατήσει η λογική και η σύνεσης και όχι η μισαλλοδοξία και ο φανατισμός.
Όταν στο σύμβολο της πίστεως φτάνω στο σημείο εις ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ο νους μου τρέχει στην Αγία Σοφία όπου απ’ όλα τα μέρη του κόσμου συγκεντρώνονται εκεί με κοινό δέος και συναίσθημα. Είναι ΧΩΡΟΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ λοιπόν.
Ακόμα πιο φλέγον για την Ορθοδοξία είναι το ζήτημα της Θείας Κοινωνίας. Ποιο είναι το μήνυμα σας προς τους πιστούς;
Στο ζήτημα της θείας Κοινωνίας, όπως αναγκάστηκε να παρέμβει η Σύνοδος του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, η Ελλαδική Εκκλησία αλλά και η Σύνοδος του νησιού μας ήταν όλοι ξεκάθαροι. Το ζήτημα της θείας Κοινωνίας είναι αδιαπραγμάτευτο. Βεβαίως πρέπει και επιβάλλεται να υπακούμε τις προτροπές της Κυβερνήσεως, της πολιτείας αλλά και των υγειονομικών αρχών. Όλα αυτά όμως μέχρι την κόκκινη γραμμή, σημείο, δηλαδή που θα αμφισβητείται το Μυστήριο των Μυστηρίων, που είναι η θεία Κοινωνία. Ο ίδιος ο Κύριος και Θεός μας, Ιησούς Χριστός «ο προσφέρων και προσφερόμενος και διαδιδόμενος» δίνει στην θεία Ευχαριστία το Άχραντο σώμα και το Τίμιο αίμα Αυτού, για να μας κάνει «βασιλείας ουρανών πλήρωμα» οπότε είναι αδιανόητο να είναι φορέας μετάδοσης οποιασδήποτε πανδημίας.
Αν ίσχυε αυτό που φωνασκούν, ότι είναι φορέας μετάδοσης ασθενειών η θεία Κοινωνία, τότε έπρεπε εμείς οι ρασοφόροι να είχαμε χίλιες αρρώστιες και να μην ζούσαμε πάνω από πέντε το πολύ δέκα χρόνια.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα έχετε την μεγάλη ευθύνη να ευλογείτε τους πιστούς που το επιθυμούν με τον ιστορικό Τίμιο Σταυρό που είχε στην κατοχή του ο αείμνηστος π. Σταύρος Τζαγκαράκης. Πόσο βαρύ είναι το καθήκον αυτό; Έχετε βιώσει κάποιες ιδιαίτερες καταστάσεις μέσα από αυτή την πνευματική διαδικασία;
Τελικά, όλα τα ερωτήματα είναι φλέγοντα. Τον ιερό και πνευματικό αυτό θησαυρό, που όντως αναφέρεις, είναι βαρύ καθήκον που θα πρόσθετα, πως το φέρω αναξίως. Θα μπορούσα να πω πολλά. Βεβαίως να διευκρινίσουμε, ότι ανήκει στην οικογένεια του μακαριστού και αείμνηστου π. Σταύρου Τζαγκαράκη. Με την ευλογία του ποιμενάρχη μας τον φέρνω στον ιερό ναό των Αγίων Τεσσάρων Μαρτύρων που ανήκω, προς αγιασμό και ευλογία των πιστών και μετά τον επιστρέφω πίσω. Πρέπει επίσης να διευκρινίσω αυτό που πολλές φορές έχει επισημάνει ο Μητροπολίτης μας για το ευχέλαιο. Δεν υπάρχουν στην εκκλησία ταχυδακτυλουργικά, ούτε μαγικά, αλλά όπως αναφέρει ο Άγιος Ιάκωβος, πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων, «και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα» Η ΠΙΣΤΗ είναι αυτή που σώζει και θεραπεύει με κορωνίδα της πνευματικής πεμπτουσίας την Θεία Κοινωνία και όλα τα μυστήρια της εκκλησίας. Έπειτα ο Τίμιος Σταυρός , τα Ιερά Λείψανα που βοηθούν και ενισχύουν.
Έχω ακούσει και έχω δει πολλά στο διάστημα αυτό αλλά νομίζω ότι είναι φρόνιμο να σιωπήσω. Δεν χρειάζεται «διαφήμιση», αν μου επιτρέπεται η έκφραση.
Πολλοί είναι οι εχθροί της εκκλησίας και πάντα θα υπάρχουν επικρίσεις. Θα θέλαμε την γνώμη σας και την απάντηση σας σε όσους θεωρούν τον ορθόδοξο ιερέα «επαγγελματία καριέρας» και όχι «λειτουργό» μιας ανώτερης δύναμης.
Οι ιερείς είμαστε άνθρωποι και όχι εξωπραγματικοί ή εξωγήινοι. Είμαστε μέλη της αυτής κοινωνίας που γεννηθήκαμε, γαλουχηθήκαμε και μεγαλώσαμε. Δεν είμαστε καρποί θερμοκηπίου. Έχουμε σάρκα και οστά, συνεπώς πάθη και ελαττώματα. Στην χειροτονία μας, στην αναξίως προσερχόμαστε, ο επίσκοπος επικαλείται το Άγιο Πνεύμα που τα «ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».
Αυτό βέβαια (εννοώ το ανθρώπινο) δεν μας απαλλάσσει από των ευθυνών μας. Πρώτα θέλω να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου. Για να υπάρχουν επικρίσεις από τους εχθρούς της εκκλησίας, όπως αναφέρεις, μήπως δώσαμε εμείς το δικαίωμα αυτό; Γιατί να αποποιούμαστε τις ευθύνες μας και να φταίνε πάντα οι άλλοι; Κάνουμε αυτοκριτική; Είμαστε ευχαριστημένοι από την προσφορά μας στον αμπελώνα του Κυρίου;
Είμαστε ή πρέπει να είμαστε «ΕΦΗΜΕΡΙΟΙ», δηλαδή, όλο το 24/ωρο υπέρ του ποιμνίου μας. Ο βοσκός σηκώνεται για τα βράδια κάνοντας το λεγόμενο «σαλεμό», να ελέγξει μη λείπει κανένα πρόβατο ή είναι άρρωστο και τον έχει ανάγκη. Το ίδιο πρέπει να πράττουμε κι εμείς υπέρ των λογικών προβάτων που ο Θεός μας εξουσιοδότησε και τα έθεσε υπ’ ευθύνη μας. Να εφημερεύουμε μην απολέσουν έστω κι ένα λογικό πρόβατο οι αιρέσεις και οι κακοδοξίες. Να εφημερεύουμε μήπως κάποιος έχει ψυχολογικά, κατάθλιψη, μελαγχολία, ώστε να προλαβαίνουμε και όχι να θεραπεύουμε.
Είμαστε εφ’ όρου ζωής Λειτουργοί του Ύψιστου Θεού, της Παναγίας, των Αγίων, των Ιερών Γραφών και της Ορθοδόξου παραδόσεως. Συνεχιστές τις ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗΣ.
Ποια είναι η συμβουλή σας σε κάποιο νέο παιδί που επιθυμεί να δεχθεί την ιεροσύνη;
Θέλω να του πω πολλά, αλλά θα περιοριστώ. Βασικά να το σκεφτεί πάρα πολύ, να ακούει τους παλμούς της καρδιάς του να χτυπούν, όχι για να ζει αλλά για τον Ζωοδότη Χριστό. Να έχει βαθειά πίστη, ταπείνωση, υπακοή, σεβασμό και διάθεση να διακονήσει – υπηρετήσει τον αμπελώνα του Χριστού και τους πιστούς.
Θυμάμαι και προτείνω, όχι μόνο στους νέους αλλά και σε όλους ανεξαιρέτους αδερφούς κληρικούς, την νομοθεσία του μακαριστού πλέον θεολόγου καθηγητή Θεσσαλονίκης κ. Σάκου. Πρώτο να νοιώσουμε την εκκλησία σαν το σπίτι μας, να αφιερώνουμε σ’ Αυτήν όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε, να ευπρεπίζουμε τον ναό μας, να τον Οικειωθούμε αλλά ποτέ μην εξοικειωθούμε... και δεύτερο αν δεν μπορούμε να φέρουμε στον Χριστό και στον Ναό Του κάποιον από τον δρόμο ή πεζόδρομο ή πλάνη, να μην είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί να διώξουμε κάποιον από τον Ναό του Χριστού με τον ανάλογο τρόπο ή λόγια ή πράξεις.
Επίσης, θα συμβούλευα όλες οι θείες Λειτουργίες που θα επιτελούν να έχουν το συναίσθημα και την ζέση που είχαν στην πρώτη Λειτουργία και να την νοιώσουν επίσης σαν μοναδική και σαν τελευταία.
Να μην κυριεύονται από τις πρωτοκαθεδρίες ούτε να πέσουν σε υποκριτισμό.
