Ο χρόνος τρέχει, όμως δεν τρέχει τόσο και η μνήμη, κι ας πέρασαν και τα σαράντα του αγαπητού και σεβαστού συμβουλάτορα Βαρδή Μανιουδάκη, του ασυμβίβαστου.
Δεν θα ξεχάσω, όσο υπάρχω, πόσο αυτή η μνήμη, η μνήμη των προγόνων, βασάνιζε τον Βαρδή, γιατί ήθελε να την δει να διαιωνίζεται στο βιβλίο, Στυλιανός Βαρδάκης και Στυλιανός Μανιουδάκης: Δύο Ρεθυμνιώτες Αγωνιστές, aπό τη Γραμβούσα ώς τη Μάχη της Κρήτης. Πρόσωπα με Ιστορία.
Η χαρά του, όταν του παρέδωσα αυτό το βιβλίο ήταν μεγάλη, γιατί ένιωσε σαν να αγκάλιαζε τα πιο προσφιλή του πρόσωπα. Αυτή τη λάμψη στο πρόσωπό του την βλέπαμε και όταν τελούσε κάθε έτος, τον Μάιο μήνα, το μνημόσυνο των προγόνων του στους Αρμένους. Αυτό το χρέος δεν ήταν απλά μια τακτική υποχρέωση, ήταν μια βαθιά πίστη που τον κρατούσε πάντα, και μέχρι τον θάνατό του, ως ομφάλιος λώρος, με τους πρόγονούς του.
Τώρα που είσαι κοντά στους ενδόξους προγόνους σου, τον Στυλιανό Βαρδή Βαρδάκη και τον Ιωάννη Στυλ. Μανιουδάκη, σίγουρα θα αισθάνεσαι πιο ήσυχος, αφού πραγματοποίησες και την τελευταία επιθυμία σου. Η ανασύνθεση της ζωής και της δράσης τους δικαίωσαν και αυτή την πράξη σου.Καλό παράδεισο!
