ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
MENOY
ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Η χρονιά που ο Αστέρας έγινε επαγγελματική ομάδα

0

 Ο πρώην ποδοσφαιριστής του Αστέρα Ρεθύμνου, Αντώνης Tσακάλης, μιλάει αποκλειστικά στην εφημερίδα Ρέθεμνος,  εξιστορεί την σεζόν 2007-08  με το παιχνίδι με τον Κρουσώνα εκείνης της χρονιάς να ήταν το κομβικό στο να κατακτήσει η Ρεθυμνιώτικη ομάδα στον τίτλο.       

Η ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ

«Την χρονιά 2007-08 που βγήκαμε στην Γ΄Εθνική πετύχαμε κάτι σημαντικό για όλη την κοινωνία του Ρεθύμνου, καθώς ήταν η πρώτη φορά μετά την ΕΑΡ που έγινε κάτι σε  επαγγελματικό επίπεδο στο Ρέθυμνο. Ο Αστέρας ήδη πρωταγωνιστούσε εκείνη την εποχή και ειδικά τα τελευταία τρία χρόνια, είχε δημιουργήσει μια πολύ δυνατή ομάδα και ανταγωνιστική με προπονητή τον Μπάμπη Αποστολάκη. Θεωρώ ότι παίζαμε καταπληκτικό ποδόσφαιρο και αυτό είχε αντίκτυπο και στον κόσμο αφού όταν ξεκινήσαμε με την προσπάθεια μας με τον Αποστολάκη στην αρχή, στο γήπεδο μαζευόντουσαν  με τα βίας 30-40 άτομα. Οι  περισσότεροι ήταν συγγενείς και φίλοι αλλά μετά από πολύ δουλειά φτάσαμε στο σημείο να μαζεύουμε 300-500 άτομα οι οποίοι θέλανε να παρακολουθήσουν από κοντά το ποδόσφαιρο που παίζαμε. Αυτό που έλειπε από την ομάδα και δεν μπορούσε να φτάσει στην επιτυχία ήταν η διοίκηση αφού δεν είχαμε κάποιον ηγέτη που θα μπορούσε να μας ανεβάσει επίπεδο τόσο στο οικονομικό κομμάτι αλλά και να προφυλάξει την ομάδα για να πάρει το πρωτάθλημα, αφού τότε ήταν πολύ δύσκολο το περιφερειακό πρωτάθλημα. Η αρχή έγινε με την είσοδο του Δημήτρη Μπερνιεδάκη και των ανθρώπων που ήταν δίπλα του (Νίκος Παπαδάκης, Σαριδάκης Κώστας) καταφέραμε και μπήκαμε σε ένα σωστό δρόμο, είχαμε την οικονομική ηρεμία και την δυνατότητα να δυναμώσουμε το ρόστερ με ταλαντούχους παίκτες. Δυστυχώς το αποτέλεσμα δεν ήρθε αμέσως αφού την πρώτη χρονιά δεν πήγαμε τόσο καλά, όμως καταφέραμε να κατακτήσουμε το κύπελλο Ρεθύμνου αλλά αγωνιστικά μείναμε για διάφορους λόγους πολύ πίσω».

 Η ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

«Η κίνηση που έμελλε να αλλάξει την ιστορία ήταν η πρόσληψη του Γιάννη Πετράκη ο οποίος είναι ένας άνθρωπος δάσκαλος για το ποδόσφαιρο και η πορεία του μιλάει μέσα στον χρόνο. Ήρθε το καλοκαίρι και αμέσως άρχισε η δουλειά και με αυτόν τον τρόπο μας μετέτρεψε από ερασιτέχνες σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και το ευχαριστηθήκαμε πάρα πολύ. Το οικονομικό κομμάτι είχε εξασφαλιστεί, ο τρόπος που  δουλεύαμε στις προπονήσεις είχε ανέβει επίπεδο και το πιο τρανό παράδειγμα είναι ότι σε κάθε προπόνηση που κάναμε μαζευόντουσαν όλοι οι προπονητές του Ρεθύμνου και κοιτούσαν την προπόνηση που κάναμε».

 ΤΟ ΚΑΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΚΑΜΨΗ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

«Η σεζόν ξεκίνησε με πολύ δουλειά αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που θέλαμε και έτσι μείναμε πίσω. Στο δεύτερο γύρο όμως και με την είσοδο του Βασίλη του Γωνιωτάκη, η οποία ήταν και η μοναδική μεταγραφή που κάναμε και με τον Νίκο τον Νταμάνη μπροστά, δημιουργήσαμε ένα καταπληκτικό δίδυμο και όλα πήραν τον δρόμο τους. Σπουδαίες νίκες ήταν στα τέλη του Γενάρη, όπως το διπλό που είχαμε κάνει μέσα στην Αλικαρνασσό επί του Ηροδότου αλλά και με τα Μάλια τα οποία νικήσαμε με 4-0 και τα προσπεράσαμε στην βαθμολογία έχοντας και την ισοβαθμία με το μέρος μας. Όμως η σπουδαιότερη νίκη εκείνης της χρονιά ήταν στην πιο δύσκολη έδρα του πρωταθλήματος και συγκεκριμένα στον Κρουσώνα όπου αγωνιστήκαμε μπροστά σε 1.500 άτομα . Ένα ντέρμπι πραγματικό με πολύ ένταση και η συγκεκριμένη νίκη ήταν το αποτέλεσμα  που μας  έδωσε το πρωτάθλημα.  Αυτές ήταν οι τρείς πιο σημαντικές νίκες, με εκείνη όμως στον Κρουσώνα να ξεχωρίζει».

 Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ

«Στην εβδομάδα πριν τον αγώνα να γνωρίζαμε όλοι μας ότι με την νίκη θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Ο  Γιάννης Πετράκης είχε την διορατικότητα να μας βάλει να δουλέψουμε με ηρεμία και να προετοιμαστούμε όπως στα προηγούμενα παιχνίδια. Με το που φτάσαμε εκεί και κατεβαίνοντας με το λεωφορείο την κατηφόρα για να μπούμε στον προαύλιο χώρο που είναι ένα πάρκινγκ, ήδη υπήρχαν 400 άτομα και μας περιμένανε, χωρίς ωστόσο να γίνει κάτι το ακραίο. Μπήκαμε μέσα στα αποδυτήρια και αυτό που θυμάμαι ακόμα και σήμερα είναι να μπαίνει μέσα ο Πετράκης και ενώ κάθε φορά πριν από παιχνίδι του άρεσε να μας μιλάει και να αφιερώνει γύρω στα 10 λεπτά για τον αντίπαλο, σε εκείνον τον αγώνα αν και όλοι μας περιμέναμε για το τι οδηγίες θα μας δώσει, εκείνος μας είπε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε και να δείξουμε ποιοι είμαστε. Εμείς στην αρχή είχαμε μείνει ακίνητοι και κοιταζόμασταν έχοντας καταλάβει ότι είμαστε έτοιμοι, έτσι βγαίνοντας για το ζέσταμα αντικρύσαμε 1.500 άτομα στο γήπεδο, με κύριο χαρακτηριστικό τις κόρνες που βαρούσαν ασταμάτητα.  Ξεκίνησε το πρώτο ημίχρονο σε ένα πρώτο μέρος πολύ δυνατό και με σκληρά μαρκαρίσματα και πολύ ένταση. Πήγαμε στα αποδυτήρια με ισόπαλο σκορ και στο δεύτερο ημίχρονο στο 50ο λεπτό ο Νίκος Ταμάμης κέρδισε πέναλτι. Την εκτέλεση ανέλαβε ο Μιχάλης ο Φραντζεσκάκης βάζοντας μας μπροστά στο σκορ. Υπήρξαν πολλές διαμαρτυρίες από τους αντιπάλους μας, όμως εμείς μείναμε συγκεντρωμένοι και μετά από 10 λεπτά έγινε το 0-2 με τον Ταμάμη και κάπου εκεί ξέραμε ότι το παιχνίδι είχε τελειώσει. Στο 90’ ήρθε και το τελικό 0-3 και μπήκαμε στα αποδυτήρια έτοιμοι για να πανηγυρίσουμε την σπουδαία νίκη που ισοβαθμούσε με πρωτάθλημα, όμως ο Γιάννης Πετράκης μπήκε μέσα μας είπε να μην πανηγυρίσουμε και απλά να αλλάξουμε για να φύγουμε. Από την μία πλευρά εμείς το σεβαστήκαμε αλλά ταυτόχρονα νιώθαμε σαν μικρά παιδιά που θέλανε να φωνάξουν με όση δύναμη είχαν αλλά επικράτησε η λογική. Έτσι περιμέναμε μέσα στο λεωφορείο και με το απομακρυνθήκαμε από χωριό και αφού ρωτήσαμε τον προπονητή για το αν μπορούμε να πανηγυρίσουμε εκείνος μας έδωσε την άδεια και κοντέψαμε να αναποδογυρίσουμε το λεωφορείο. Ακολούθησε τραπέζι από την ομάδα στο μαγαζί του Μπάμπη του Μακρυγιάννη και από την επομένη μέρα επιστρέψαμε στις προπονήσεις για να κερδίσουμε τους αγώνες που απέμεναν ώστε και επίσημα να βγούμε πρωταθλητές. Μετά ακολούθησαν δύο μεγάλα διπλά στην Χαλέπα και στον Πλατανιά και μαθηματικά το πήραμε. Μάλιστα το παιχνίδι στα Χανιά τελείωσε την προτελευταία αγωνιστική στις 6 το απόγευμα, εμείς φύγαμε από το Μάλεμε γύρω στις 7μιση και το λεωφορείο έφτασε στο Ρέθυμνο στις 11 το βράδυ. Είχαμε σταματήσει στην Γεωργιούπολη, όπου μας πήγανε σε ένα χωριό και μας κάνανε το τραπέζι, ενώ εμείς από την χαρά μας είχαμε βγει στην εθνική οδό  και πανηγυρίζαμε, ήταν ωραίες στιγμές».

 

0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ