Μου λες! να γράψω ένα τραγούδι ,

να ζωγραφίσω σε γη και ουρανό ,

μου λες να φτιάξω ένα λουλούδι,

 να σου το στείλω όταν θα πονώ.

Μου λες ! γλυκιά μου,  τα παιδιά μας,

 να τα αγαπάς πολύ, όπως κι εγώ

και δώσε  άρωμα ,μέσα από την καρδιά μας,

για να ανθίζουν στης αγάπης Του το φως!

Μου λες! για την πορεία μας στον κόσμο,

 για το ξεστράτισμα ανθρώπων και αρχόντων,

 για τις χαμένες  ευκαιρίες, αδερφέ  μου ,

να γίνει η γη, ο ήλιος κι η χαρά αιώνων!

Μου λες! για τους πολέμους ,δίχως τέλος,

για το χαμό, τη δυστυχία ,το κακό ,

αυτή την τρέλα, που κινείται  δίχως θέλω,

που ο σκοτεινιάζει, της καρδιάς κάθε ρυθμό.

Μου λες! για μια αγάπη ξεχασμένη,

που σε μια άκρη στέκει πικραμένη,

να αναμένει ένα λόγο ,μια ευχή,

να γίνουν όλα φως, καινούργια αρχή.

Μου λες!  για ευσπλαχνία αυτής  της εποχής ,

για ένα δάκρυ, για τις θλίψεις της ψυχής,

του ξένου ,του φτωχού ,του κάθε ασθενή,

 που αναμένει σιωπηλά κι ακόμη καρτερεί.

Μου λες! για τα παιδιά μας ,τούτη τη γενιά

κι αλήθεια, σαν τα βλέπω, εκεί σε μια γωνιά,

να σβήνουν κάθε λάμψη της καρδιάς ,

φοβάσαι και λυπάσαι και αγωνιάς.

Μου λες ! Ένα  τραγούδι ! για ελπίδα !

και με ρωτάς ,αν έχει πια πατρίδα ,

αν έμεινε κι αυτή σε κείνο το κουτί,

ή χάθηκε  και ψάχνουμε ,για μόνο  το γιατί!

Μου λες ! Ένα  τραγούδι ! για Εκείνη τη Θυσία,

που άνθισε αγάπη δυνατή  κι ελευθερία

κι άνθρωποι στολίστηκαν στο Φως Του

και μπόρεσαν να δουν τον ουρανό Του!

Μου λες ! Ένα  τραγούδι ! γι΄αυτά  τα παλληκάρια,

που πρόσφεραν το αίμα τους με τόση αντρειά!

απλά κι όμορφα ,δίχως στο  εγώ του νου,

μα,  στο γαλάζιο και στην πίστη του  ουρανού!

        Μικρή προσευχή ! Για τους ήρωες

            της 28^ης Οκτωβρίου  1940 !