Η πρόσφατη ένταξη του Ανδρέα Λοβέρδου στη Νέα Δημοκρατία προκάλεσε έντονες συζητήσεις και αναζωπύρωσε έναν διάλογο που δεν λέει να κλείσει: τι σημαίνει σήμερα πολιτική συνέπεια και πού τελειώνει η προσωπική φιλοδοξία;

Ο Ανδρέας Λοβέρδος, για χρόνια από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, υπερασπίστηκε πολιτικές που ο ίδιος παρουσίαζε ως σοσιαλιστικές λύσεις για την Ελλάδα. Η μετακίνησή του στο κυβερνών κόμμα, μάλιστα σε μια περίοδο που φημολογείται και το ενδεχόμενο ένταξης πρώην «Σπαρτιατών» στη ΝΔ, φανερώνει ότι τα σύνορα ανάμεσα σε άλλοτε αντίπαλες παρατάξεις γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα.

Για τους πολίτες, αυτό μοιάζει με έναν πολιτικό «αχταρμά», έναν χώρο όπου συγκλίνουν πρόσωπα με εντελώς διαφορετικές διαδρομές και ιδεολογίες. Το ερώτημα είναι εύλογο: με τι συνείδηση κοιτούν οι πολιτικοί αυτοί τους ψηφοφόρους που τους στήριξαν σε άλλα κόμματα και με άλλες σημαίες;

Από τη μια πλευρά, οι υποστηρικτές αυτών των μετακινήσεων μιλούν για «διεύρυνση» και «σύνθεση», θεωρώντας ότι το πολιτικό σύστημα πρέπει να εξελίσσεται και να αγκαλιάζει νέες δυνάμεις. Από την άλλη, οι επικριτές βλέπουν απλώς μια ένδειξη καιροσκοπισμού, όπου η εξουσία και η προσωπική επιβίωση μπαίνουν πάνω από τις ιδέες.

Το αποτέλεσμα, ωστόσο, είναι το ίδιο: η εμπιστοσύνη του κόσμου στην πολιτική υπονομεύεται. Οι πολίτες νιώθουν ότι τα κόμματα χάνουν την ταυτότητά τους, ότι δεν υπάρχουν πλέον ξεκάθαρες γραμμές, ότι όλα συγχωνεύονται σε ένα θολό κέντρο χωρίς αρχές.

Το ερώτημα είναι σκληρό αλλά αναπόφευκτο: με τι συνείδηση κοιτάζουν όλοι αυτοί τους ψηφοφόρους που κάποτε τους εμπιστεύτηκαν; Τι λένε στους πολίτες που τους στήριξαν πιστεύοντας στις ιδέες που σήμερα πετάνε στα σκουπίδια για μια καρέκλα;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: δεν τους νοιάζει. Στην Ελλάδα η πολιτική έχει καταντήσει παιχνίδι προσωπικής επιβίωσης και καριέρας, όχι μάχη ιδεών. Το μόνο που μετράει είναι η πρόσβαση στην εξουσία.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από καθαρές φωνές, από πολιτικούς που δεν φοβούνται να υπερασπιστούν με συνέπεια όσα πιστεύουν, ακόμα κι αν αυτό τους κοστίσει. Αντί για «μεταγραφές» που μοιάζουν περισσότερο με κινήσεις σκακιέρας, η χώρα χρειάζεται ειλικρίνεια, σταθερότητα και ουσιαστικό διάλογο.

Διαφορετικά, το μόνο που θα καταφέρουν τα κόμματα είναι να ενισχύσουν τον κυνισμό των πολιτών — και να κάνουν την πολιτική μια υπόθεση που όλο και λιγότεροι θα θέλουν να εμπιστευτούν.