Τα Βορίζια του Ηρακλείου ξαναβρέθηκαν στο επίκεντρο της επικαιρότητας για τους πιο λάθος λόγους. Μια νέα βεντέτα, μια ακόμα πράξη βίας, ένα ακόμη επεισόδιο σε έναν φαύλο κύκλο που επιμένει να στοιχειώνει την κρητική ψυχή. Και όσο κι αν η κοινωνία θέλει να προχωρήσει, κάποιοι δείχνουν να μένουν παγιδευμένοι σε ένα παρελθόν που δεν έχει πια καμία θέση στο σήμερα.

Η βεντέτα υπήρξε κάποτε τρόπος “δικαιοσύνης” σε εποχές που το κράτος απουσίαζε. Ήταν ο κώδικας τιμής των παλιών, μια στρεβλή, μα βαθιά ριζωμένη αντίληψη για το σωστό και το άδικο. Όμως σήμερα δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Στον 21ο αιώνα, όταν η ζωή έχει γίνει πολύτιμη και η κοινωνία προσπαθεί να σταθεί όρθια μέσα σε κρίσεις, πόση λογική μπορεί να έχει η συνέχιση μιας αιματοχυσίας στο όνομα της τιμής;

Κάθε βεντέτα αφήνει πίσω της συντρίμμια. Δεν υπάρχουν νικητές – μόνο χαμένες ζωές, ορφανά παιδιά και άνθρωποι που κουβαλούν μια βαριά σιωπή. Ολόκληρα χωριά στιγματίζονται, η Κρήτη δυσφημίζεται, κι ένας τόπος που έχει δώσει τα πάντα για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του, φαίνεται να εγκλωβίζεται στις πιο σκοτεινές του σκιές.

Η κοινωνία πρέπει να αντιδράσει. Η σιωπή δεν είναι πια ανεκτή. Η Εκκλησία, η τοπική αυτοδιοίκηση, τα σχολεία, οι ίδιοι οι πολίτες — όλοι έχουμε ευθύνη. Δεν αρκεί να καταδικάζουμε το κακό μετά το γεγονός· πρέπει να προλάβουμε το επόμενο. Με παιδεία, με διάλογο, με τόλμη.

Η Κρήτη δεν χρειάζεται εκδίκηση. Χρειάζεται συμφιλίωση, ανθρωπιά, προοπτική. Αν κάτι αξίζει να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας, δεν είναι το αίμα και η ντροπή του χθες, αλλά το φως και η περηφάνια ενός τόπου που ξέρει να σηκώνεται ψηλά — όχι να σκύβει μπροστά στο μίσος.

Η Κρήτη έχει αποδείξει πως ξέρει να μετατρέπει τον πόνο σε δύναμη και την παράδοση σε πολιτισμό. Ίσως λοιπόν η τραγωδία των Βοριζίων να γίνει η αφορμή για μια νέα αρχή — μια αρχή που θα σπάσει τον φαύλο κύκλο της βίας και θα επαναφέρει την αξιοπρέπεια εκεί όπου σήμερα επικρατεί η οργή και η θλίψη.