Όχι μόνο για τους προφανείς λόγους, που είναι οι ερμηνείες που αγγίζουν την τελειότητα - η σκηνοθεσία που αγκαλιάζει την πλοκή - η ρεαλιστικότητα των γεγονότων, αλλά και το ότι αποτελεί «διήγημα διαμάντι» του Παπαδιαμάντη, αλλά και γιατί φανερά είναι θύμιση στη γυναικεία αξιοπρέπεια που για χρόνια έχει καταπατηθεί. Είναι ύμνος στο γυναικείο δικαίωμα - του να είσαι … Με το θάνατο να μοιάζει απελευθέρωση και τη δολοφονία λύτρωση.
Για χρόνια προσπαθούμε να αποτάξουμε από πάνω μας τη γυναικεία ρετσινιά.
Για χρόνια προσπαθούμε να κρυφτούμε από τις παιδικές πληγές αναχρονιστικών αντιλήψεων : της γυναικείας ύπαρξης, ως υποταγή, μιας κοινωνικής μάστιγας που εδραιώνεται και μεταδίδεται σαν μεταλλαγμένος ιός.
Κι αν τα χρόνια πέρασαν μόνο η μάσκα Άλλαξε. Φοράει η εποχή τη μάσκα του δικαιώματος της γυναικείας ύπαρξης και ο Θάνατος καραδοκεί στο επόμενο στενό.
Τελικά, ίσως μόνο η δυνατότητα του να μην θεωρούμαστε ήδη - «είδη προς εξαφάνιση» - μπορεί και να αποδεικνύει τη ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ …
Ας τελειώσω με την Αρχή : «Του Οδυσσέα Ελυτη Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του. Δεν θα ’χει αλλάξει εκείνο αλλά το μυαλό μας. Ένα ψήλωμα νοητό, που θα χρειαστεί να το ξανανεβούμε για να εκτιμήσουμε σωστά τις διαστάσεις των πραγμάτων γύρω μας.»
Καμπουράκη Αθηνά , Εκπαιδευτικός - ηθοποιός
