Άκρως αυτοδιοικητικές σκέψεις και… ένα κουίζ
Τυγχάνει να γνωρίζω προσωπικά την υποψήφια δήμαρχο Ρεθύμνου Ρένα Κουτσαλεδάκη δεκαετίες τώρα. Είναι ένας άνθρωπος δημιουργικός, στοργικός, που νοιάζεται για τον διπλανό της, επίμονη στην δουλειά της και αποτελεσματική, όπως άλλωστε έχει δείξει η μέχρι σήμερα μακροχρόνια πορεία της στα κοινά, μέσα από το δημοτικό συμβούλιο και το Λιμενικό Ταμείο, αλλά και μέσα από την επαγγελματική της πορεία ως μηχανικός, αυτοδημιούργητη και πετυχημένη. Είναι το πρόσωπο που μπορεί να βάλει σε νέα δημιουργική πορεία τον τόπο και να δώσει μια νέα πνοή στη στασιμότητα των τελευταίων χρόνων. Θα ήταν προς το συμφέρον της πόλης που ονειρευόμαστε, να υπάρξει για τα επόμενα ελπίζω λίγα χρόνια, μια γυναίκα μηχανικός στο τιμόνι του Δήμου (Για το «λίγα χρόνια» βλ. μια επεξήγηση στο τέλος του άρθρου).
Ο νυν και για πολλά τελευταία χρόνια δήμαρχος Γιώργης Μαρινάκης είδε θετικά το αίτημά μου, στην περίπτωση της τοποθέτησης του μνημείου για τον ήρωα της γερμανοκατοχής παππού μου Ηλία Ανωμεριανάκη, ενώ αυτή δεν ήταν η μοναδική φορά που συμπαραστάθηκε προσωπικά στην οικογένειά μου. Επιπλέον και για όσα χρόνια διετέλεσα γραμματέας του πολιτιστικού συλλόγου του Μαρουλά, πολλά αιτήματά μας, μας τα είχε ικανοποιήσει πάραυτα. Ωστόσο είναι φανερό, κι είναι ανθρώπινο αυτό, ότι μετά από τόσα χρόνια παρουσίας του στην θέση του Δημάρχου Ρεθύμνης έχει δώσει αυτό που είχε σχεδιάσει για τον τόπο. Προσωπικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει κάποιο ανώτερο αξίωμα, καθώς είναι άνθρωπος που είναι κοντά στον πολίτη και αφουγκράζεται τη φωνή του.
Αλλά βαθιά μέσα μου, θα επιθυμούσα πολύ περισσότερα, από μια απλή αλλαγή στον δημαρχιακό θώκο της πόλης του Ρεθύμνου. Θα ήθελα να απασχολούν τον ή την επόμενο/-η δήμαρχο, όπως και το σύνολο των αιρετών που θα εκλεγούν, εδώ και στη χώρα συνολικά, πολλά περισσότερα θέματα, όπως για παράδειγμα η ελληνικότητα στη ζώσα καθημερινότητα, η εθνική κυριαρχία, το ζήτημα του ξεπεσμού της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας, η απομάκρυνση του εκπαιδευτικού συστήματος από τις ελληνικές αξίες, το θέμα της προστασίας του περιβάλλοντος και της αλλοίωσης του κλίματος εν τοις πράγμασι, κι όχι ως βάθρο για ενεργειακές και όχι μόνο μπίζνες... Θα ήθελα να έβλεπα τους υποψηφίους των αυτοδιοικητικών εκλογών, τώρα που οργώνουν κάθε σπιθαμή της χώρας και κάθε χωριό, να αφυπνίζουν τους δημότες για τα δεινά που ήρθαν ή έρχονται οσονούπω και για την αλλαγή πλεύσης που πρέπει άμεσα να γίνει στη χώρα προτού αυτή βουλιάξει, όχι μόνο στα νερά των ανεξέλεγκτων χειμάρρων, μα κυρίως στην λήθη της ιστορίας. Μια επιβεβλημένη αφύπνιση προτού γίνουμε ο περίγελος των εθνών σε κοινωνικό, γεωστρατηγικό, οικονομικό, περιβαλλοντικό, διπλωματικό, δικαστικό, δημογραφικό και πολιτικό πεδίο. Θα ήθελα να δω τους υποψηφίους δημάρχους και δημοτικούς συμβούλους να νοιάζονται για το ολικό ξεπούλημα που συντελείται στο κράτος και την ιδιωτικοποίηση / αφαίμαξη / εκποίηση των πλέον ζωτικών και ευαίσθητων πτυχών της εθνικής ύπαρξης και ασφάλειας ή για την παντελή αδιαφορία άλλων, υποτίθεται «μη παραγωγικών» πτυχών της κοινωνίας και της εργασίας.
Το ζητούμενο είναι η αλλαγή πλεύσης, η αναζήτηση μιας άλλης λογικής που θα βάλει τον ελληνισμό του τόπου σε τροχιά ανάκαμψης και ανάπτυξης, όχι τόσο οικονομικής, όσο συλλογικής προσπάθειας και κοινοτικής αντίληψης. Η χώρα, ο ιστός της κοινωνίας (άρχοντες και αρχόμενοι), έχει βρεθεί στην πλήρη αποδυνάμωση και αποσάθρωσή του, αν μπορούμε να διαβάσουμε όσα τραγικά συμβαίνουν εντός του τρέχοντος έτους (πλημμύρες, πυρκαγιές, σιδηροδρομικό δυστύχημα Τεμπών, δολοφονίες φιλάθλων, δολοφονία επιβάτη πλοίου (!), απροϋπόθετος «διάλογος» με τον προαιώνιο εχθρό μας τους Τούρκους κοκ.).
Είναι αυτονόητο ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από την επομένη ημέρα της επανεκλογής της, και ιδιαίτερα ο επικεφαλής αυτής, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών σε σχέση με την πολιτική της πρώτης τετραετίας, ιδιαιτέρως μα όχι μόνο στα εθνικά θέματα, όπου προοιωνίζεται, σχεδόν προαναγγέλθηκε, η πρόθεση της κυβέρνησης για εθνικές εκπτώσεις στην κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματά μας, τέτοιες που η προδοσία των Πρεσπών του ΣΥΡΙΖΑ θα μοιάζει παιχνιδάκι μπροστά τους. Παράλληλα με αυτής της ποιότητας την κεντρική κυβέρνηση, έχουμε τους εκδότες και τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ να επιτελούν θεάρεστο και ακριβοπληρωμένο έργο, προβάλλοντας ό,τι ευαρεστεί το Μαξίμου και θάβοντας στην κυριολεξία σημαντικά θέματα και ειδήσεις, ενώ οι διαφημιστές έχουν σηκώσει τα μανίκια έχοντας μετατρέψει την πολιτική σε διαφημιστική διαχείριση και τις τραγωδίες που ζήσαμε σε Ρόδο, Τέμπη, Έβρο, Καρδίτσα, Λάρισα, Βόλο και αλλού, σε κάτι το αναπόφευκτο ή σε κάτι που δε γινόταν να κάνει κάτι πιο αποτελεσματικό το πολυδιαφημιζόμενο από το υπνωτήριο των Αθηνών «επιτελικό κράτος».
Σημείο των καιρών είναι και η παντελής απουσία στον δημόσιο χώρο των πνευματικών ανθρώπων και των ακαδημαϊκών της χώρας. Ακόμα και δημόσια πρόσωπα άλλων χώρων, όπως είναι του αθλητισμού, του θεάτρου και του τραγουδιού, ακόμα κι αυτά έχουν πιει το αμίλητο νερό. Δεν υπάρχουν για την κοινωνία, υπάρχουν μόνο για τον εαυτό τους. Η ιδιωτεία σε όλο της το μεγαλείο. Όσοι από αυτούς εμφανίζονται με δημόσιο λόγο θα είναι για έναν και μόνο λόγο. Γιατί απλά θα είναι υποψήφιοι σε κάποια εκλογική μάχη... Μία από τις εξαιρέσεις στον κανόνα αυτόν είναι η περίπτωση του Κύπριου τραγουδιστή Αλκίνοου Ιωαννίδη που ενίοτε δημοσιοποιεί την άποψή του.
Όμως, όσο κομμάτι του Αιγαίου κι αν ξεπουλήσει ο Μητσοτάκης, όσες τραγελαφικές Πρέσπες κι αν διοργανώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα είναι σίγουρο και ιστορικά μέσα στις χιλιετίες αποδεδειγμένο. Ότι η ελληνικότητα είναι κάτι σύμφυτο με την ύπαρξη του ανθρώπου εν γένει και με τους Έλληνες το γένος ιδιαζόντως, προσδεδεμένη με την ελληνική γλώσσα, τις ελληνικές παραδόσεις, την Ορθοδοξία και την ελληνική ανοιχτοσύνη. Αυτό δεν αλλάζει όσες τραγωδίες κι αν αφήσουν να περάσουν πάνω από το σώμα της πατρίδας μας.
Από την δημογραφική και οικονομική καταστροφή πριν δέκα χρόνια, οδηγούμαστε σήμερα στην κοινωνική, περιβαλλοντική και ανθρωπιστική με την ευρεία έννοια καταστροφή. Όμως ο μεγάλος αυτουργός της ζοφερής τούτης κατάστασης, είναι εκείνος που αναδεικνύει με την ψήφο του τους ηγέτες του. Ο μεγάλος υπεύθυνος αυτής της τραγωδίας είναι ο ελληνικός λαός που λες και παίζει ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι δε μαθαίνει από τα λάθη του. Δε μαθαίνει και επαναλαμβάνει τις ίδιες επιλογές, λες και την επόμενη φορά θα βγει διαφορετικό αποτέλεσμα. Είναι ο λαός, εκείνος που σε λίγες μέρες θα κληθεί μια ακόμα φορά να αναδείξει τους καλύτερους, σε τοπικό επίπεδο αυτή τη φορά. Ωστόσο, όπως και να είναι, η ελπίδα δε μπορεί να προέλθει από τα πολιτικά και οικονομικά καταγώγια των Αθηνών. Η ελπίδα δίχως άλλο θα έρθει από τους ελεύθερα σκεπτόμενους πολίτες, από την επαρχία της Ελλάδας και από τον κυπριακό λαό. Τον λαό λοιπόν, που οι υποψήφιοι αιρετοί μας έρχονται σε επαφή, καλούνται να αφυπνίσουν.
Αλλά ας επιστρέψουμε στα καθ’ αυτά δημοτικά μας θέματα. Και καθώς ασκώ το εκλογικό μου δικαίωμα στου Μαρουλά που είναι το χωριό της γέννησής μου, θα αναφερθώ σε αυτό και με αυτό θα κλείσω. Ο Μαρουλάς, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Κρήτης, αυτός ο επίσημα χαρακτηρισμένος ως παραδοσιακός και ως διατηρητέος οικισμός της χώρας, δεν έχει πλακοστρώσεις, δεν έχει υπογειοποιημένα τα αμέτρητα εναέρια καλώδια, δεν έχει επαρκή καθαριότητα και αποκομιδή των απορριμμάτων. Επιπλέον δεν έχει αναδείξει τους πύργους, τα πυργόσπιτα και τον μεγάλο βενετικό Πύργο, που ανήκει στον Δήμο Ρεθύμνης. Ο ιστορικός Μαρουλάς δεν έχει ακόμα-ακόμα πάρκινγκ που να ανταποκρίνεται έστω μετρίως στις σημερινές ανάγκες, πρόβλημα που όσο ο Δήμος δεν το επιλύει, τόσο αυτό μεγαλώνει και φαντάζει ακόμα πιο δισεπίλυτο στο μέλλον. Ενίοτε δεν έχει και νερό ύδρευσης. Εύχομαι εκείνη ή εκείνος που θα εκλεγεί Δήμαρχος Ρεθύμνης να δει με άλλα μάτια τον Μαρουλά, σε σχέση με τόσα χρόνια πλημμελούς φροντίδας. Του αξίζει, κι αν κάποιος αναγνώστης δεν αντιλαμβάνεται τα προηγούμενα, μια επίσκεψη στο χωριό θα τον πείσει, τόσο για την αξία του χωριού, όσο και για την παραμέλησή του.
Το μόνο σίγουρο στα χρόνια της αποβιομηχανοποίησης, της αποαγροτικοποίησης, της ερημοποίησης και της φτωχοποίησης της χώρας και του λαού της, είναι ότι ζητείται άμεσα όραμα, εθνικό και αυτοδιοικητικό, αν και τα δύο αυτά είναι ένα και το αυτό. Σε μια εποχή που η δημοκρατία νοσεί σοβαρά, προέχει η συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Και θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όχι οι τρεις και οι τέσσερις, αλλά και μόνο η μία τετραετία είναι πάρα μα πάρα πολύς χρόνος για να υλοποιήσει κάποιος τα οράματα που έχει για τον τόπο. Από εκεί και ύστερα η παραμονή στην καρέκλα της εξουσίας και οι εικοσαετείς θητείες αιρετών αποτελούν δείγματα κοινωνικής και πολιτικής αποσάθρωσης και τραγικής ιδιώτευσης των πολιτών. Μια κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της θα είχε από καιρό θεσμοθετήσει μέγιστη διάρκεια θητείας στην αυτοδιοίκηση, γιατί όχι και στην κεντρική εξουσία, την μία τετραετία. Τα τέσσερα χρόνια έχει αποδειχτεί ιστορικά (βλ. περιπτώσεις Μεγάλου Αλεξάνδρου, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και Ιωάννη Καποδίστρια), είναι ένα χρονικό διάστημα τεράστιο αν έχει κανείς όραμα, πρόγραμμα και θέληση να προχωρήσει.
Και το κουίζ για το τέλος. Άραγε το πρόθεμα αυτό- στην λέξη αυτοδιοίκηση (δηλ. στην διοίκηση χωρίς εξάρτηση) να δηλώνει τον/την επικεφαλής του Δήμου ή τους δημότες εν συνόλω; Ας το αναζητήσει ο καθένας μόνος του, στον καιρό της ηρεμίας του και στον καιρό της δύναμής του…
