Παρακολουθούμε σχεδόν ένα δεκαήμερο τώρα, όσα συμβαίνουν στην καρδιά της Ελλάδας, στη Θεσσαλία με αφορμή την κακοκαιρία Daniel που έφερε την απώλεια ανθρώπινων ζωών και την καταστροφή ολόκληρων χωριών στο κάμπο Και περιουσιών… Τεράστιο το πρόβλημα. Και να ήταν το πρώτο και το μόνο…
Το 2010, οι ίδιοι άνθρωποι βίωσαν τη χρεοκοπία της χώρας και την έλευση των μνημονίων. Κι έδωσαν, όπως όλοι μας, τη μάχη για να ανακάμψουν. Διαδικασία επίπονη, σκληρή, μεγάλης διάρκειας, αλλά κάποιο ημίφως άρχισε να φαίνεται στο τούνελ από το 2018 και ύστερα.
Στις αρχές του 2020, ήρθε η πανδημία της Covid-19. Πάνω στις παλιές οικονομικές και κοινωνικές πληγές άνοιξαν κι άλλες. Αρκετοί από τους 37.100 θανάτους συνέβησαν στις δικές τους οικογένειες. Η απότομη οικονομική ύφεση, η εκτίναξη τιμών και η πρόδρομη ενεργειακή κρίση, ασφαλώς τους επηρέασε και αυτούς.
Τον Σεπτέμβριο του 2021 ο κυκλώνας «Ιανός» σαρώνει τη Θεσσαλία, αφήνοντας πίσω του τεράστιες ζημιές. Είναι απίστευτο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις πληγέντων, οι αποζημιώσεις εκείνες, ακόμη αναμένονται.
Στην αρχή του 2022 η Ρωσία εισβάλλει στην Ουκρανία. Κορύφωση της ενεργειακής κρίσης, εκτίναξη τιμών, αισχροκέρδεια, υποβάθμιση του επιπέδου ζωής. Ασφαλώς τους επηρέασαν και αυτούς.
Τον Σεπτέμβριο του 2023 ο «Daniel» σαρώνει τη Θεσσαλία με πρωτοφανή ύψη βροχής, προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές.
Κανείς δεν είναι σε θέση προς το παρόν να διαβεβαιώσει πόσος καιρός θα χρειαστεί για να αποκατασταθεί η υδροδότηση, να ξαναστηθούν τα νοικοκυριά στα πόδια τους, να γίνουν λειτουργικά τα σπίτια, οι επιχειρήσεις, οι κτηνοτροφικές, βιοτεχνικές και βιομηχανικές μονάδες και οι καλλιέργειες.
Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα ξαναλειτουργήσουν οι γειτονιές, τα χωριά, τα σχολεία. Αν ξαναλειτουργήσουν ποτέ. Αν οι άνθρωποι θα έχουν το κουράγιο, τις δυνάμεις, τις προϋποθέσεις, τη στήριξη, να μείνουν εκεί ή θα πάρουν των αματιών τους και θα αναζητήσουν αλλού μια, όπως – όπως επιβίωση.
Κανείς δεν γνωρίζει για πόσους η καταστροφή είναι οριστική και για πόσους τόσο αβάσταχτη ώστε – λόγω ηλικίας, συσσωρευμένων με τα χρόνια ζημιών, παλαιών και νέων «κόκκινων» δανείων, απώλειας περιουσιών και κεφαλαίου – να διακόψουν διά παντός τις προηγούμενες δραστηριότητές τους.
Κανείς δεν γνωρίζει, αν η κυβέρνηση θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων. Αν θα βάλει στόχο να συνεχιστεί η ζωή και, έστω με αργό – αλλά βιώσιμο – ρυθμό, να επουλωθούν οι πληγές. Ή αν θα επιλέξει την πεπατημένη των αποζημιώσεων, τις οποίες πολλοί θα πάρουν – μαζί με τις οικογένειές τους – και θα αναζητήσουν κάπου αλλού, όση τύχη μπορούν να διεκδικήσουν φοβούμενοι τον επόμενο «Ιανό» ή τον επόμενο «Daniel».
Στην πραγματικότητα κανείς δεν γνωρίζει το παραμικρό για το μέλλον των ανθρώπων του Θεσσαλικού κάμπου. Επειδή το ελληνικό κράτος δεν μας έχει συνηθίσει, ούτε να προλαμβάνει τις καταστροφές, ούτε να σχεδιάζει μακροπρόθεσμα. Μακάρι να πέσουμε έξω στις εκτιμήσεις μας.
Μακάρι τα πράγματα να εξελιχθούν τα πράγματα έτσι, που να μας ξαφνιάσουν. Ειλικρινά, πολύ θα το θέλαμε! Αλλά η μέχρι σήμερα εμπειρία για το πώς λειτουργεί ένα ραχατλίδικο κράτος μας πείθει για το αντίθετο. Δεν αντέχουμε να διαβάζουμε καθημερινά για τις εικόνες καταστροφής που αποκαλύπτονται, καθώς τα νερά στον κάμπο υποχωρούν.
Και δεν θέλουμε με τίποτα να ξαναδούμε τέτοια έργα – προχειροδουλειές που δείχνει πως η έγνοια των υπευθύνων ήταν να απορροφηθούν κρατικά κονδύλια χωρίς να γίνουν τα απαραίτητα έργα που πρόβλεπαν οι μελέτες.
Και κάτι τελευταίο που μας αφορά όλους στη νοοτροπία να κάνουμε τα πάντα στα μέτρα μας. Η αποξηραμένη λίμνη Κάρλα επέστρεψε στην πρότερη μορφή της, αυτή που ήταν ώς το 1962 από αποξηράθηκε. Τι περίμεναν; Η φύση δεν θα έβρισκε το δρόμο της; Το είδαμε! Εύκολα τον βρήκε, με όλες αυτές τις συνέπειες…
