Εκτίζανε κι εχτίζανε ,πέρα από το σκοπό τους
και θέλανε να στήσουνε ψηλά τον εαυτό τους,
να τον κοιτάζουν στην κορφή και να τον καμαρώνουν,
να λένε, είμαι ο δυνατός,να χαίρονται να λιώνουν .
Κι έβαλαν στα θεμέλια του μόνο εγωισμό τους
και ανέβαιναν και έδειχναν μόνο τον εαυτό τους,
“εγώ παντού ζωγράφιζαν, με χρώμα το σκοτάδι
και ξέχασαν το κάθε φως κι έμεινε το μαυράδι.
Και τόσο μπερδευτήκανε, που μπέρδεψε κι ο νους τους.
που δεν καταλαβαίνανε τα λόγια κανενός τους
και μίλαγαν ,δεν άκουγαν ,συγχίστηκε η ζωή τους
και δεν μπορούσαν να σταθούν ,στέρεψε η δύναμής τους.
Κτίζανε κι όλο χτίζανε με την αλαζονεία
και βάνανε θεμέλιο το μίσος ,την κακία
και στήριγμά τους είχανε μονάχα τα ταμεία ,
για να διαφεντεύουνε κάθε αδυναμία .
Βαβέλ... πολλές αρχίσανε τις μέρες μας να χτίζουν
και θέλουνε με το στανιό τσ΄ ανθρώπους να ζαλίζουν,
με χίλια τόσα βάσανα,χιλιάδες απαιτήσεις,
να μην μπορούν οι άμοιροι να ζουν ως τους αξίζει.
Τα υλικά που χτίζουνε στερούνται καλοσύνης
κι οι αριθμοί,το νόμισμα της επιστημοσύνης,
αποπλανούνε τις ψυχές κα τις διαμελίζουν
και κάθε τι το όμορφο, θέλουν να ευτελίζουν.
Δίχως αγάπης άρωμα,δίχως αγάπης χρώμα,
τίποτα δεν γεννάει φως, ούτε ο ήλιος ακόμα,
έτσι κι άνθρωπος της γης,αν δεν κατανοήσει,
εύκολα θα αφανιστεί ,μα και θα αφανίσει.
