Ο νέος ζύγωσε τη μάνα σιωπηλά,
την κοίταξε στα μάτια με αγάπη,
σιγόκλαψε και μίλησε απαλά
κι έσβυσε από την καρδιά της κάθε δάκρυ.
Στα ξένα έφευγε ο νιος, στα ξένα...
κι αφήνει μάνα, φίλους και χωριό
για να μπορέσει να σταθεί για μένα,
την αδερφή του, την άρρωστη Ρηνιώ.
Τα ξένα ..μάνα μου, είναι μαχαίρια,
που σου πληγώνουν σώμα και μυαλό,
και κλαις,τα δάκρυα,ποτάμια στο γιαλό.
Όμως,μια σκέψη πάντα με παρηγορεί,
η λάμψη η δική σου κι η πατρίδα,
που θάναι βάρσαμο για με κι ελπίδα
