ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ MR. SC.
E-MAIL: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Πέτρες πολλές. Κοφτερές, στρογγυλές, παράξενες, πολύχρωμες, μικρές, μεγάλες. Γύρω μας παντού, στα πρανή των δρόμων, στις παραλίες, στα βουνά, στα χωράφια, στον πάτο της θάλασσας, στους τοίχους που χτίζουμε, στα νοερά τείχη που υψώνουμε γύρω μας, στις σκέψεις που μας γρατζουνάνε το μυαλό και στις τσέπες μας καμιά φορά. Ναι, έτσι λένε για τους αλλοπρόσαλλους, τους απροσάρμοστους, τους τρελούς. Πως έχουν τάχα στην τσέπη τους πέτρες και τις πετάνε στα μαντρόσκυλα που τους γαβγίζουν, πως έχει λασκάρει κάποια βίδα, πως δεν άντεξαν τη λογική αυτού του κόσμου και έφτιαξαν ένα δικό τους και κλείστηκαν μέσα. Μόνοι κι έρημοι, οχυρωμένοι στο κάστρο τους και με μοναδικό τους όπλο εκείνο το σωρό από πέτρες, ναι εκείνες που κουβάλησαν με κόπο, που τις διάλεξαν μια-μια και τις χρησιμοποιούν όταν χρειαστεί, ανάλογα με τον εχθρό που τους επιτίθεται.
Πέτρες ακριβές, λίθοι πολύτιμοι, καράτια πολλά, αξίες μεγάλες που λάμπουν σε λαιμούς, σε δάχτυλα, σε αυτιά, σε καρπούς και σε αστραγάλους. Περιδέραια, δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, βραχιόλια, αλυσίδες, καδένες, ταυτότητες, μονόπετρα και ρολόγια. Κοσμήματα που παλιότερα περνούσαν από γενιά σε γενιά, αλλά σήμερα εξαργυρώνονται στα ενεχυροδανειστήρια των σύγχρονων σαράφηδων, των αδίστακτων δανειστών, των αγέλαστων τοκογλύφων. Πωλούνται έναντι πενιχρού τιμήματος, αντί πινακίου φακής, για χρεία ολίγων μπλε χαρτονομισμάτων. Με τη βολική βεβαιότητα του πελάτη που απαλύνει τις τύψεις του, πως ο σαράφης θα φυλάξει ευλαβικά το δαχτυλίδι της γιαγιάς, το ρολόι του πατέρα, τη βέρα του γάμου, το βαφτιστικό σταυρό του παιδιού και μόλις βρει τα χρήματα θα γυρίσει για να τα πάρει πίσω. Μάταιη ελπίδα για ένα εμπόριο αναμνήσεων που η πόρτα σπάνια ξανανοίγει από τα ίδια πρόσωπα, που η ζυγαριά μετρά μόνο ουγγιές και όχι συναισθήματα, που ο ενεχυροδανειστής ποτέ δεν γελά και που ο πελάτης ποτέ δεν κλαίει. Σε μια συναλλαγή που ο πωλών «εξυπηρετείται», ο αγοράζων «κάνει χάρη» και την «καρδιά του πέτρα», σε ένα ιδιότυπο παζάρι ανάγκης, ντροπής, φτιασιδωμένης ενοχής και ξεπεσμού, σε ένα αλισβερίσι που τελικά κανείς τελικά δε φταίει.
Κι εσύ ψάχνεις. Εκείνη την ακριβή πέτρα που κανείς δεν τόλμησε να πετάξει ποτέ. Με τις άλλες που σου πέταγαν χρόνια έφτιαξες το δικό σου οχυρό, το ολόδικό σου σπιτάκι και κλείστηκες μέσα. Αναζητάς τα χρόνια που έφυγαν, τις μέρες που ξόδεψες σε παρέες που δεν άξιζαν, τις ώρες που κοιτούσες επίμονα το ταβάνι, τα λεπτά που ένιωσες βαθιά μέσα σου την ικανοποίηση, τα δευτερόλεπτα που άλλαξαν τη ζωή σου, τις στιγμές που έκλεινες τα μάτια από ευτυχία και ζούσες πραγματικά. Αναρωτιέσαι για τούτον τον αιώνα που ήρθαν τα πάνω κάτω, για το πώς έγινε και πήγαν όλα στραβά και μέσα σε μια νύχτα γύρισε η ζωή καπάκι. Χρόνια τώρα περπατάς και κοιτάς κάτω για ένα χαλίκι σπάνιο, για ένα λίθο μοναδικό. Κι ακόμα είσαι στο ψάξιμο, στην αναζήτηση, στην αγωνία της εύρεσης για κάτι που δεν είσαι καν σίγουρος πως υπάρχει. Για αυτή την πολύτιμη πέτρα που νομίζεις πως βρίσκεται θαμμένη βαθιά στη γη, αλλά θα έπρεπε να ξέρεις πως είναι κρυμμένη μέσα στην ψυχή σου. Ναι φίλε, μέσα σου είναι και δεν χρειάζεται να την κουβαλάς άλλο. Η παρουσία της είναι κατάρα και η απουσία της ευχή. Είναι αυτή η μοναδική, η σπάνια κοτρώνα που χρόνια τώρα σε κούραζε, σε λαχάνιαζε, σε τράβαγε πίσω. Είναι αυτή, η πιο πολύτιμη, ναι αυτή η πέτρα που τελικά -έστω κι αργά- ξεφορτώθηκες, τούτη η κοφτερή που έριξες πίσω σου χωρίς να κοιτάξεις καν…
