Ακαταστασία… ανήσυχος κόσμος, προβληματισμός…
μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα, απαισιοδοξία…
ένα μπέρδεμα στην καθημερινότητα ,ένας φόβος…
Κι αναρωτιέμαι, Ελλάδα μου, που οδεύομεν…
ποιο είναι το μέλλον μας… τα παιδιά μας…
τι γίνεται… γιατί… πώς παρασυρθήκαμε…
Προσπαθώ… προσπαθώ να δω καθαρά …
ένα απολογισμό κάνω… μια αυτοκριτική…
και προσθέτω… και αφαιρώ… και ζυγίζω…
Ναι, κοιτάζω στον καθρέπτη… κι αναζητώ…
και ψάχνω στο βάθος… όλα τα λάθη μας…
τους εγωισμούς …τις πολλές απερισκεψίες μας…
Και λέω, αλήθεια, πού οδεύομεν, τελικά...
γιατί τα δώσαμε όλα… και μετά τα υλικά… τι άλλο;
δε βλέπουμε την επερχόμενη καταστροφή…
Καιρός να ξυπνήσουμε… κι οδηγός μας η πίστη !
η ελπίδα το φως, δύναμη μας τα ιερά και τα όσια!
η ομόνοια αδελφός, σύντροφος, φίλος, μητέρα.
Ναι, η πατρίδα μας, η Ελλάδα, μας κοιτά…
μας ελέγχει… μας εμψυχώνει… μας περιμένει…
κι αναμένει να ξαναβρούμε το δρόμο μας .
Ο Χριστός μας θα είναι πάντα κοντά μας ,στην Ελλάδα μας !
