Πάντα είχα το θάρρος της γνώμης μου. Όμως η αρχική μου σκέψη η οποία μετουσιώθηκε στην τελική μου απόφαση ήταν, μετά από τις τελευταίες εκλογές το Σεπτέμβρη του 15' να απέχω. Να απέχω από όλα όσα με τόσο θέρμη υποστήριζα. Η πράξη της σκέψης αυτής στηρίχτηκε στην "ελπίδα" που τελικά δεν ήρθε ποτέ.
Άλλωστε... σ' αυτή τη χώρα όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν. Καθημερινά η κόντρα είναι για το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα ένα μνημόνιο. Ο μεν Κυριάκος, επονομαζόμενος "6 μηνών πολιτικός κρατούμενος" να κατηγορεί τον Τσίπρα ότι μέσα σε 2 χρόνια κατέστρεψε τη χώρα, ξεχνώντας ασφαλώς την συμβολή του ΠΑΣΟΚ και του κόμματος του οποίου ανήκει στην καταστροφή. Ο δε Τσίπρας, ένας άνθρωπος που δε λέει αλήθεια ούτε στον ύπνο του, να κατηγορεί τον πρόεδρο του κόμματος της αντιπολίτευσης ( ή συμπολίτευσης; Τι εννοείς δεν είναι στην κυβέρνηση;; ), ότι το κόμμα του μαζί με το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψαν τη χώρα 40 χρόνια. Ο Πάνος Καμμένος να φεύγει συνέχεια από την κυβέρνηση και να επιστρέφει πάντα κατηγορώντας τα δύο πρωην κόμματα εξουσίας. Αμάν βρε Πάνο! Η Βίρνα Δράκου λιγότερες φορές είχε επιστρέψει μετά απο απιστία του Γιάγκου! Ο Κουτσούμπας να βάζει ξανά και ξανά την ίδια κασέτα για να βγει ο λαός να πάρει την εξουσία στα χέρια του. Η Φώφη να μιλάει για το μάρμαρο που πλήρωσε το κόμμα της εξαιτίας των μνημονίων.. και φανταστείτε.. ναι το βρήκατε! Ασκώντας δριμύ κατηγορώ στους κυβερνώντες, προσπαθώντας να πείσει ότι άλλαξε. Ο Λεβέντης να ζητάει συνέχεια οικουμενική κυβέρνηση με το πρώτο καλημέρα. Και ο Ποτάμης (κύριος Θεοδωράκης) απλά σαν να μην υπάρχει. Και όλοι αυτοί να κοντράρονται για το ποιος είναι ο λιγότερο διεφθαρμένος, ποιος θα φέρει τα λιγότερα μέτρα στην εξουσία, χωρίς καμία ουσιαστική λύση.
Έπειτα διαπίστωσα... πως δεν υπάρχει σωτηρία ούτε για εμάς, εκτός από τους πολιτικούς μας. Με φράσεις όπως "εγώ σε πληρώνω", "για όλα φταίνε οι τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι", "δε φταίμε εμείς, το σύστημα φταίει". Εμείς είμαστε το σύστημα αγαπητέ Έλληνα πολίτη. Με φράσεις όπως "να μένανε να πολεμήσουν..." που λέει ο Έλληνάρας σε βίντεο από το Ωραιόκαστρο έξω από σχολείο σε παιδιά (;;;) λαθρομεταναστών, προσφύγων ή όπως αλλιώς θέλετε να τους πείτε. Ο Ελληνάρας που στο δημοψήφισμα έτρεχε στα Σούπερ Μάρκετ και άδειαζε τα ράφια με τα τρόφιμα. Το τέρας ψυχραιμίας! Σίγουρα όλοι έχουμε τους φόβους μας για τους πρόσφυγες, ακόμα κι εγώ. Γιατί να το κρύψω; Όμως από 'κει και πέρα εναπόκειται στο πόση διάθεση έχει ο καθένας για να τους κάνει πέρα. Στο πόσο υποκύπτουμε στους φόβους μας και πόσο δειλοί μπορούμε να γίνουμε. Αν θέλουμε ντε και καλά να κάνουμε κριτική, ας κάνουμε. Στην Ευρωπαική Ένωση και στο ελληνικό κράτος που δεν ασχολείται ούτε με τους ντόπιους στο φινάλε.
Όλα τα παραπάνω σαν σκέψεις με έκαναν να απογοητευτώ και να απέχω ενώ είμαι μόλις 26 χρονών. Όμως, αποφάσισα να καταθέσω ξανά τη γνώμη μου, σ' ένα μέσο όπως το διαδίκτυο που επηρεάζει πολλούς σήμερα για τους ίδιους λόγους ακριβώς. Δεν είμαι ο τύπος που θα κατέβει σε πορείες και διαδηλώσεις αλλά πιστεύω πως... και έτσι μπορείς ν' αλλάξεις τον κόσμο.
Μιχάλης Ρομπογιαννάκης
