ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Από εκείνες στο απουσιολόγιο της τάξης. Από αυτές των δικών μας στα σημαντικά γεγονότα της ζωής μας. Από τούτες στην σημερινή μας ανάγκη να ακουμπήσουμε στον ώμο ενός φίλου, να του ανοίξουμε την ψυχή μας, να βγάλουμε έξω τον πόνο που τρώει τα σωθικά μας. Από τις δικές μας απουσίες σε χαρές που υποτιμήσαμε και σε λύπες που πιστέψαμε πως θα μας χαλούσαν. Από τις απουσίες των άλλων κάθε φορά που τα πράγματα δυσκόλευαν, κάθε στιγμή που έπρεπε κάποιοι να επιλέξουν στρατόπεδο, να μιλήσουν για το δίκιο, να πάρουν τελικά μια θέση στη διαφωνία, στη διένεξη, στην έριδα, στον καβγά. Και ναι, και από εκείνες τις μεγάλες απουσίες των ανθρώπων που έφυγαν αλλά δεν έσβησαν από τη μνήμη μας, από εκείνες τις τραγικές, τις τεράστιες που αφήνουν κενά όχι δυσαναπλήρωτα, αλλά χάσματα ολόκληρα που πέφτουμε μέσα σε αυτά και σπάμε την καρδιά μας.
Με απουσίες σήμερα λοιπόν. Πολλές και σημαντικές, κραυγαλέες και αθόρυβες, μικρές και μεγάλες, σπάνιες και συνηθισμένες. Απουσίες όμως. Κενά. Χάσματα. Ελλείψεις. Ξεκληρίσματα. Από αυτές που κουβαλάς πάνω σου μια ζωή, που καίνε σαν κάρβουνο πάνω στην ψυχή σου, που δεν τις περίμενες, που δεν τις επέλεξες και από ένα σημείο και μετά δεν τις άντεξες. Κι έτσι έχτισες τείχη για να προστατευτείς εσύ και ο πόνος σου, ο εαυτός σου και η οδύνη σου. Και μπήκες σε μια απομόνωση γιατί δεν μπορούσες να ζήσεις μέσα σε κόσμο, μέσα στον αχό της πόλης, μέσα στην κίνηση των δρόμων και μέσα στην υποκρισία των καλοθελητών και των δήθεν συμπασχόντων. Φωνές σε αυτιά κουφών, λάμψεις σε μάτια τυφλών, τσιμπήματα σε σώματα παραλύτων, αρώματα στις μύτες αναίσθητων και φαγητό σε στόματα ανθρώπων που δεν γεύονται τίποτα. Ούτε τροφή, ούτε χαρές, ούτε εξάρσεις, ούτε τη ζωή την ίδια. Χαμένες παρουσίες οι απουσίες τους κι εσύ να ξαναγυρνάς στα ίδια και στα ίδια.
Κι είναι και οι άλλες, οι συνειδητές απουσίες, οι επιλεγμένες αρνήσεις παρουσιών, οι απορρίψεις στις κλήσεις των τηλεφωνικών συσκευών, τα κλεισμένα ερμητικά παράθυρα, τα ξεχασμένα από τον κόσμο πρόσωπα, τα χαμένα από τις χαρές της ζωής άτομα. Εκείνοι που νομίζουν ότι λάμπουν δια της απουσίας τους, αυτοί που έρχονται πάντα καθυστερημένοι για να κάνουν επιβλητική είσοδο στην αίθουσα, τούτοι οι καινούριοι που δεν έμαθαν πως μόνο η απουσία δεν φτάνει για να κερδίσεις το σεβασμό και τη συμπάθεια των άλλων.
Κι έρχεσαι κι εσύ στη μνήμη, έτσι ξαφνικά, απρόσμενα και απρόσκλητα. Όχι επειδή δε σε κάλεσα, αλλά επειδή δεν σε περίμενα. Με ταξίδια που δεν έγιναν, με αναμνήσεις που δεν έσβησαν ποτέ. Έρχεσαι έτσι αέρινη και εξαίσια, μοναδική και σπάνια, να με πειράζεις, να με τσιγκλάς, να μου χαμογελάς και να με τσαντίζεις. Εν μέσω πολλών σκέψεων, εν μέσω λογισμών και παραλογισμών που θα έλεγε και η Κική Δημουλά. Σαν σταγόνα βροχής στο τζάμι, σαν ήχος αξημέρωτος, μακρόσυρτος και παρεξηγημένος. Σαν βροχή βραδύγλωσση στη λακκούβα του δρόμου, σαν πρόθεση ναυαγισμένη στην ψυχή. Νοσταλγία και λαχτάρα δισύλλαβη με τέσσερα γράμματα, δυο ίδια στις άκρες και δυο ίδια στη μέση. Αν υπήρχε ένταση δυο φθόγγων, ο ένας θα ερχόταν σαν παρουσία κι ό άλλος σαν απουσία. Ναι, είναι αλήθεια πως είσαι πολύ μακριά για διήγηση, απίστευτα όμορφη για θέαση, μοναδική σαν αίσθηση και ανύπαρκτη σαν παρεξήγηση. Είσαι μια ζώσα, μια παρούσα απουσία, που κάνει το παρελθόν συνείδηση και την πληγή μνήμη. Έλλειψη ανεπίτρεπτη κι εγώ δεμένος στο κατάρτι με έναν κόμπο λύπης, αδυνατώντας να κατανοήσω πως στο καλό ένας εγωισμός μπορεί να καταπιεί δυο ανθρώπους. Βραδιάζοντας ο Θεός περπάτησα εκεί στην παραλία, κάθισα σε ένα παγκάκι κι έκλαψα. «Θα φτιάξουν όλα θα δεις», είπα στον εαυτό μου. Καλό Φθινόπωρο κι ας είναι ήδη Οκτώβρης.
