ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Παράξενη κι αλλόκοτη η σημερινή επικεφαλίδα της στήλης μας φίλες και φίλοι. Ναι, της στήλης μας γιατί η στήλη είναι περισσότερο δική σας, παρά του γράφοντα, αυτού που χρόνια τώρα ανέχεστε. Εσείς τη διαβάζετε, εσείς με κινητοποιείτε, με εσάς συνομιλώ. Και κάπως έτσι προσπαθώντας να προσδιορίσω τι είμαι έπεσα σε τοίχο. Κι έτσι αποφάσισα να βρω τι δεν είμαι. Βροχή; Αστραπή; Αέρας; Νερό; Χώμα; Ένας άνθρωπος ακόμα; Μια κουκίδα στα επτάμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων αυτού του πλανήτη; Η μήπως μια πεπερασμένη οντότητα που κάποτε θα χαθεί μέσα στη σκόνη της λήθης και του χρόνου; Μάλλον τίποτε από τα παραπάνω και συνάμα όλα αυτά μαζί. Κι εκείνο το αιώνιο ερώτημα χρόνια τώρα πλανάται πάνω μου: «Να ζει κανείς ή να μη ζει;».
Δεν είμαι, λοιπόν. Δεν είμαι δήθεν και κάλπικος. Δεν πουλάω τους φίλους μου. Δεν πετάω σκουπίδια στο δρόμο από το παράθυρο του αυτοκινήτου. Μαζεύω καπάκια από μπουκάλια για να βοηθήσω ανάπηρους συνανθρώπους μου. Με βοηθάνε πολύ κι οι φίλοι μου σε αυτό. Δίνω πολλές φορές τόπο στην οργή, στρέμματα ολόκληρα. Δεν έχω πολλή υπομονή. Δεν αντέχω τους φλύαρους που μιλάνε χωρίς να έχουν τίποτα να πουν. Δεν μισώ κανέναν, συγχωρώ, αλλά δεν ξεχνώ όσους με πείραξαν. Η συγχώρεση είναι δουλειά του Θεού και όχι των ανθρώπων. Δεν συνηθίζω να μιλάω με χρήση αντιπροσώπων. Δεν καρφώνω, δεν ασχολούμαι με θέματα άλλων, δεν θυμάμαι όταν δίνω και δεν ξεχνώ όταν παίρνω. Δεν ξέρω αν τα καταφέρνω, δεν γνωρίζω που μπορεί να φτάσει η κακία και το μίσος των ανθρώπων, δεν ορίζω τίποτα, δεν φοβάμαι κάτι, δεν ξέρω αν αξίζω σε όσους με έχουν και δεν έμαθα ακόμη αν μου αξίζουν όσα έχω. Δεν ξέρω αν αρκεί ένα απλό ευχαριστώ σε όσους με αντέχουν. Δεν πιστεύω τίποτα από όσα ακούω και ειλικρινά δεν ξέρω αν είναι αληθινά τα όσα βλέπω. Δεν καπνίζω, δεν έχω ξεχάσει τον πόνο, δεν λησμονώ αυτούς που λείπουν και δεν σταματώ να βοηθάω αυτούς που μένουν. Δεν κοιμάμαι πολύ τα βράδια, δεν σταματώ να συλλογίζομαι, δεν ξέρω αν τελικά μου αξίζει να βασανίζομαι.
Δεν είμαι τίποτα. Μόνο μια φωνή στην ακροθαλασσιά, ένα ήσυχο κύμα στην ακρογιαλιά, ένα στρογγυλεμένο βότσαλο στην άμμο. Δεν πατάω γκάζι, αλλά φρένο στο πορτοκαλί φανάρι. Μου αρέσει να κάνω μικρά και όμορφα πράγματα γιατί ξέρω πως η μικρότερη πράξη είναι καλύτερη από τη μεγαλύτερη πρόθεση. Δεν ασχολούμαι με μικρότητες, δεν γεμίζω με άχρηστη πληροφορία τον εγκέφαλό μου. Έχω ξεκόψει από τους τοξικούς, από τους είρωνες, από τους ξερόλες και από τους σκάρτους. Επιλέγω με βάση την προσωπική αξία του καθενός και όχι προτάσσοντας συμπάθειες και συγγένειες. Χαμογελάω και χαίρομαι πραγματικά στις χαρές των φίλων μου και κλαίω στις λύπες τους. Είμαι ένα φτερό στον άνεμο. Είμαι αέρας στο στόμα σου. Είμαι ακριβό και σπάνιο άρωμα στα ρούχα σου. Είμαι το κόκκινο ηλιοβασίλεμα, η σκέψη ενός φιλιού, ένα ποτήρι κρασί με την παρέα σου, μια στάλα μελάνι στο χαρτί από το ακριβό στυλό σου. Είμαι μόνο η πιθανότητα μιας λέξης. Μιας λέξης στα δικά σου χείλη, μιας σκέψης στο δικό σου νου, ένας χτύπος της καρδιάς στο δικό σου στήθος. Με προφέρεις και υπάρχω, με ξεχνάς και πεθαίνω. Δεν είμαι τίποτα. Και σήμερα-ειδικά σήμερα στο Ρέθυμνο- συνιστώ ψυχραιμία. Γιατί, ώσπου να πάρει μια στροφή ο δείκτης στο ρολόι, μπορεί του ανθρώπου η ζωή να γίνει μοιρολόι.
