ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ Κ. ΑΚΟΥΜΙΑΝΑΚΗΣ
ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ M.Sc.
E-mail: [email protected]
http://soixantedix.blogspot.com/
Σε κάποιες καθοριστικές στιγμές του ανθρώπινου βίου χρειάζεται να παρθούν μεγάλες αποφάσεις. Επιλογές που θα οδηγήσουν τον άνθρωπο στην ευτυχία, στη χωρίς συγκινήσεις νερόβραστη διάνυση της ζωής του ή στην καταστροφή. Είναι γεγονός ότι όλες αυτές οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται περισσότερο με το ένστικτο και λιγότερο με τη λογική. Κι εκεί ακριβώς, σε αυτά τα κρίσιμα σημεία της επιλογής εναλλακτικών από ένα ή περισσότερα «δέντρα απόφασης» καθορίζεται η πορεία της ζωής μας. Το ερώτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο μπορούν να αναδιαμορφωθούν οι όροι που μας οδήγησαν σε μια λανθασμένη επιλογή και με απλά λόγια πόσο μπορούμε να αλλάξουμε μια πορεία που φαίνεται να οδηγεί κατευθείαν στην άβυσσο. Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν είναι ούτε απλή, ούτε εύκολη.
Όταν επιχειρείς να διασχίσεις το ποτάμι διατρέχεις ένα σωρό κινδύνους. Τα φουσκωμένα νερά κατεβάζουν κορμούς, πέτρες, λάσπες και πνιγμένα ζώα. Η απέναντι όχθη μοιάζει ασφαλής, αλλά σπάνια είναι. Για να περάσεις απέναντι πρέπει να πατήσεις πάνω στα κεφάλια ορισμένων από τους συντρόφους σου, οι οποίοι μπορεί και να πνιγούν. Δεν σε νοιάζει όμως, έχεις ψηθεί πλέον στο ποδοπάτημα ανθρώπων, έχεις μάθει να πατάς πάνω σε πτώματα, έχεις αλλάξει γιατί ο σκοπός-η εξουσία δηλαδή- αγιάζει τα μέσα. Βρεγμένος ως το κόκαλο, τσαλακωμένος από την καινούρια ρότα της ζωής σου, νοτισμένος από το αγιάζι, αλλά «νικητής». Διάβηκες το δικό σου Ρουβίκωνα, πούλησες την ψυχή σου, πέταξες τη ρομφαία του επαναστάτη και άδραξες το τρίκρανο του διαβόλου ως απαραίτητο αξεσουάρ της νέας σου φορεσιάς. Ναι, αυτής της ξεκούμπωτης ρόμπας του συμβιβασμένου, του προσγειωμένου, του υποταγμένου που είδε το φως του με μιας, που προσαρμόστηκε εν μια νυκτί στη νέα πραγματικότητα, που κατάλαβε πως κουμάντο κάνει η Νέα Τάξη Πραγμάτων, την οποία κατακεραύνωνε μέχρι χτες. Το μεγάλο βήμα είχε γίνει, το Μεγάλο «Ναι» είχε ειπωθεί. Και τώρα δεν μπορείς να κάνεις πίσω, είναι πλέον αργά, έχεις λερώσει ήδη τα χέρια σου.
Αφού στέγνωσες και άλλαξες έριξες μια ματιά σε ένα από τα πολλά καθρεφτάκια που υπήρχαν στην απέναντι όχθη. Ναι σε ένα σαν κι αυτά που πούλαγες στους εγχώριους ιθαγενείς για διαμάντια μέχρι χτες. Κοίταξες τον εαυτό σου, το πρόσωπό σου είχε σκληρύνει, τα χρυσοποίκιλτα ρούχα σου ταιριάζουν πλέον σαν γάντι πάνω σου. Πίσω σου σε χειροκροτούσαν και σε λιβάνιζαν εκείνοι που μέχρι χτες σε σταύρωναν, αυτοί οι «τσολιάδες των Ούννων», οι ίδιοι «δωσίλογοι» που σε πετροβόλαγαν. Κοίταξες απέναντι, στην παλιά σου πλευρά, στην χτεσινή δική σου όχθη, στο σπίτι σου. Είδες τους παλιούς σου συντρόφους να μένουν εκεί, πιστοί σε αυτά που μαζί μέχρι χτες είχατε ορκιστεί ότι είναι τα ιερά και τα όσια της Πατρίδας που ξεπουλιέται, ατσαλάκωτοι από συνέπεια στις εξαγγελίες σας, αμετακίνητοι στις δικές σας άλικες γραμμές, σεβόμενοι δις την λαϊκή βούληση όπως αυτή εκφράστηκε δυο φορές μέσα σε ένα εξάμηνο. Κι άρχισες να τους πετροβολάς με μίσος, να τους κατηγορείς που δε σε ακολούθησαν, να τους ψέγεις επειδή τάχα σε πούλησαν, να τους μέμφεσαι πως τάχα σε πρόδωσαν. Το μίσος σου για αυτούς που σε ανέβασαν στο θρόνο είναι πλέον θανατηφόρο, λυσσαλέο. Γιατί ενώ εσύ υπέκυψες μετά από ένα εξάμηνο εμπαιγμού ξένων και δικών και τώρα θέλεις να το ξεχάσεις, αυτοί οι «ηλίθιοι γραφικοί» παραμένουν πεισματικά εκεί στην παλιά σου όχθη και ωρύονται θυμίζοντάς σου διαρκώς τη δική σου υπογραφή, το δικό σου ξεπούλημα. Ναι δίκιο έχεις. Τελικά εσύ δε φταις. Αναγκάστηκες. Η Κόλαση είναι οι Άλλοι. Με υγεία η δική σου απέναντι όχθη. Συμπλήρωσε μόνο τη φορεσιά σου με μια καλή γραβάτα. Απλά έτσι για να ξεχωρίζεις….
