Μνημεία, προσόψεις καταστημάτων, ιδιόκτητα κτίσματα όλα καλυμμένα με μουτζούρες που κάποιοι ακόμα και σήμερα ονομάζουν γκράφιτι.
Για όσα αποτυπώνονται σε έναν τοίχο με σπρέι ή μπογιές, υπάρχουν αρκετοί που θα πουν με ευκολία πως αυτό μπορεί να θεωρηθεί τέχνη, καθώς στην εποχή μας το γκράφιτι θεωρείται τέχνη.
Στην ουσία όμως, πρόκειται για ασέβεια η οποία έχει επικρατήσει και στο Ρέθυμνο αφού αρκετοί, κυρίως νέοι, έχουν μπερδέψει τη σύγχρονη τέχνη του γκράφιτι με τις μουτζούρες που όλο και πληθαίνουν ακόμα και σε ιδιωτικούς χώρους.
Τα περισσότερα από αυτά δεν έχουν κάποιο νόημα ή καλλιτεχνική αξία. Πρόκειται για μια υπογραφή ή για πολιτικά και αθλητικά συνθήματα που γράφονται στους τοίχους και παραμένουν εκεί ώσπου κάποιος να γράψει ή να ζωγραφίσει κάτι άλλο από πάνω.
Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές είναι ότι τα συνθήματα και οι μουτζούρες, δεν έχουν χώρο στην τέχνη, ούτε και στην καλλιτεχνική και προσωπική έκφραση κάποιου και οπωσδήποτε δεν είναι γκράφιτι.
Αντίθετα, πρόκειται για μία άσχημη ενέργεια – δράση την οποία δεν πρέπει να συγχέουμε τα έργα των καλλιτεχνών του δρόμου. Το γκράφιτι είναι τέχνη. Αυτά είναι μουτζούρες!
Στο έλεος των βανδάλων έχουν κατά καιρούς παραδοθεί και αρκετά μνημεία της πόλης του Ρεθύμνου, στα οποία δυστυχώς προκαλούνται φθορές κάθε φορά που θα χρειαστεί να καθαριστούν από τους συντηρητές της αρχαιολογίας.
Φυσικά από τις μουτζούρες δεν γλιτώνουν ούτε τα ιδιωτικά κτίσματα, τα οποία βάφονται και ξαναβάφονται από τους ιδιοκτήτες τους, προκειμένου να ευπρεπιστούν. Ωστόσο, η μάχη μεταξύ των σπρέι και του ευπρεπισμού είναι άνιση, καθώς το κόστος της αποκατάστασης είναι υψηλό.
