Γράφει ο Θεόδωρος Πελαντάκης

Ο Νίκος Δερεδάκης μας εξέπληξε ευχάριστα με την έκδοση - αυτοέκδοση- ενός κομψού και καλαίσθητου βιβλίου με τον τίτλο:

Η Κρητική Ενδυμασία στο πέρασμα του χρόνου

Για την Κρητική Ενδυμασία θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι, μετά το κλασικό στο είδος του βιβλίο για την Κρητική φορεσιά της Ευαγγελίας Φραγκάκη (1960) και του Ι. Τσουχλαράκη (1997) για την ιστορία και την λαογραφία της Κρητικής φορεσιάς, το θέμα είχε «εξαντληθεί». Όμως ο Νίκος Δερεδάκης κάλυψε το θέμα του με άλλο τρόπο, επαγωγό, εκπαιδευτικά αποδοτικό: συνδύασε το κείμενο του με φωτογραφίες ανδρών και γυναικών ντυμένων με Κρητικές στολές (φορεσιές). Με δεδομένο δε ότι μία φωτογραφία αντιστοιχεί- ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις, οι 35 φωτογραφίες του βιβλίου προσφέρουν στον αναγνώστη τεράστιο αριθμό λέξεων που πολλαπλασιάζουν τον αριθμό των λέξεων του κειμένου και παρουσιάζουν, με χρώματα οι περισσότερες, την ομορφιά, την πρεπιά της Κρητικής στολής, του άνδρα ή της γυναίκας της εποχής της Βενετοκρατίας, όπως φαίνεται σε τοιχογραφίες βυζαντινών ναών ή και των επόμενων αιώνων μέχρι την εποχή μας. Οι ολοσέλιδες φωτογραφίες παρουσιάζουν τις περισσότερες λεπτομέρειες της Κρητικής φορεσιάς

Ιδιαίτερο κεφάλαιο υπάρχει για την Κρητική βράκα και για την ανδρική, τη γυναικεία, τη σφακιανή, την ανωγειανή και της Κριτσάς την Κρητική ενδυμασία.  Αποσπάσματα από κείμενα περιηγητών του 18^ου και 19^ου αιώνα φωτίζουν περισσότερο το θέμα με την αυθεντικότητα της περιγραφής και το θαυμασμό που ένοιωσαν οι ξένοι περιηγητές- επισκέπτες της Κρήτης από τις ενδυμασίες των κατοίκων της

Το βιβλίο ολοκληρώνεται με την παράθεση της απαραίτητης βιβλιογραφίας. Ο συγγραφέας αφιερώνει, το καλαίσθητα τυπωμένο στις εκδόσεις  Γραφικές Τέχνες  Καραγιαννάκη  βιβλίο του, στην Ρεθεμνιώτισσα που αφιέρωσε τη ζωή της στο ράψιμο κάθε είδους Κρητικής φορεσιάς, την Σοφία Ηλιάκη, από σεβασμό στον αγώνα της για τη διατήρηση της παράδοσης.

Στον συγγραφέα αξίζουν συγχαρητήρια και ευχές θερμές για να συνεχίσει το δημιουργικό συγγραφικό του έργο του παράλληλα με το παιδαγωγικό έργο, στο οποίο και έχει περίοπτη θέση, σύμφωνα με την άτυπη κοινωνική αξιολόγηση αφού επίσημη αξιολόγηση των εκπαιδευτικών δεν υπάρχει στην Ελλάδα.