Του Εμμανουήλ Ακουμιανάκη
Πολιτικού Επιστήμονα
E-mail:[email protected]
Την περασμένη Κυριακή, είχαμε το άνοιγμα του Τριωδίου με την παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Ο Φαρισαίος κατά την προσευχή του, ευχαριστώντας το Θεό, επαιρόταν και εξέφραζε την αυταρέσκειά του για το ότι δεν είναι άρπαγας, άδικος και μοιχός όπως ο διπλανός του Τελώνης που προσευχόταν σκυφτός και παρακαλούσε τον Θεό να τον ελεήσει. Ο Θεός, με βάση την ευαγγελική περικοπή, έδωσε άφεση αμαρτιών στον μετανοούντα Τελώνη και δεν συγχώρεσε τον υποκριτή Φαρισαίο, υιοθετώντας το συλλογισμό ότι όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του θα υψωθεί, ενώ όποιος εξυψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί.
Πολλοί από εμάς αγνοούν το γεγονός, ότι οι τελώνες της αρχαιότητας δεν ήταν υπάλληλοι της Εφορίας όπως σήμερα. Ήταν ιδιώτες που συμμετείχαν σε διαγωνισμούς πλειοδοσίας και αγόραζαν τους φόρους που θα εισέπραττε το δημόσιο σε μια ορισμένη γεωγραφική περιοχή. Το αντίτιμο αυτής της αγοράς ήταν συνήθως υψηλό και αυτό είχε ως αποτέλεσμα η πίεση των ιδιωτών φοροεισπρακτόρων προς τους φορολογούμενους να είναι ασφυκτική. Η απανθρωπιά και ο κυνισμός των τελωνών κατά την είσπραξη των φόρων υπήρξε παροιμιώδης. Ο σύγχρονος των Αποστόλων Φίλωνας αναφέρει ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις που κατά την είσπραξη του κεφαλικού φόρου οι οφειλέτες είχαν πεθάνει, οι τελώνες άνοιγαν τους τάφους τους και μαστίγωναν δημόσια τα πτώματά τους, προκειμένου να εξαναγκάσουν τους συγγενείς τους να πληρώσουν το φόρο που οι νεκροί όφειλαν. Μάλιστα ο φιλόσοφος Θεόκριτος όταν ρωτήθηκε ποια είναι τα αγριότερα θηρία, απάντησε ότι από εκείνα που ζουν στα βουνά είναι οι αρκούδες και τα λιοντάρια και από όσα ζουν στις πόλεις είναι οι τελώνες και οι συκοφάντες. Στους τελώνες δεν επιτρεπόταν καν να παραστούν στα δικαστήρια ως μάρτυρες. Ολόκληρη η αρχαιότητα τους κατέτασσε πρώτους στο μαύρο πίνακα όσων ασκούν άτιμα και άξια ντροπής επαγγέλματα, όπως εκείνα του κάπηλου και του πορνοβοσκού.
Από την άλλη, οι Φαρισαίοι αποτελούσαν μια θρησκευτική τάξη που δημιουργήθηκε ήδη από τον 2ο προχριστιανικό αιώνα, αλλά στις ημέρες του Χριστού είχε εκφυλιστεί και εκτοπιστεί στην ακροδεξιά πτέρυγα της θρησκευόμενης κοινωνίας. Τους Φαρισαίους διέκρινε ο άκαιρος ζήλος, η τυπολατρία, η εμπάθεια, η πίστη σε συντηρητικές παραδόσεις, η οίηση και κυρίως η υποκρισία. Παρά την αυταρέσκειά τους και τη συνήθεια να αποκαλούν τους εαυτούς τους δίκαιους και τέλειους, ο λαός είχε καταλάβει την υποκριτική τους στάση και δίκαια τους θεωρούσε ανάξιους εμπιστοσύνης. Ο φαρισαϊσμός ακόμα και στις μέρες μας έχει γίνει συνώνυμο της υποκρισίας και της διπροσωπίας.
Η Κυριακή του Τριωδίου σηματοδότησε για τη χώρα μας μια κατ’ επίφαση σκληρή διαπραγμάτευση ανάμεσα στους εκπροσώπους των δανειστών μας και τους πολιτικούς αρχηγούς που στηρίζουν (;) την κυβέρνηση του εντολοδόχου πρωθυπουργού κ. Λουκά Παπαδήμου. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα κατέληγε σε συμφωνία με δυσβάσταχτους όρους για την ελληνική πλευρά. Οι ελάχιστες φωνές που ισχυρίζονται ότι μια άτακτη χρεοκοπία θα ήταν προτιμότερη από μια κοινωνική κατάρρευση και μακρόχρονη εθνική ταπείνωση, δεν ακούγονται πλέον. Οι δανειστές μας επιμένουν να μας δανείσουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θέλουν να χάσουν τα χρήματα και τους τόκους τους. Η ετερόκλητη συμμαχία του κυβερνητικού συνασπισμού θεωρεί ότι η ελληνική κοινωνία θα απορροφήσει τα καινούρια μέτρα χωρίς να αντιδράσει. Οι Έλληνες Φαρισαίοι του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, που επί δεκαετίες ασκούσαν φιλολαϊκή πολιτική με ακριβά δανεικά, νομίζουν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τους τελώνες εισπράκτορες των δανειστών μας, οι οποίοι εκδικητικά απαιτούν «γη και ύδωρ» από ένα περήφανο λαό που απλά έπαιρνε ότι ψίχουλα του έδιναν. Μαζί με τα πτώματα όμως, που οι τελώνες ετοιμάζονται να ξεθάψουν για να μαστιγώσουν θα ξεθαφτεί και το τσεκούρι του πολέμου. Ακόμα κι αν κάποιοι προσπαθήσουν να φύγουν, το τέλος δεν θα είναι καλό για εκείνους. Συνήθως, τα σκυλιά δαγκώνουν τον τελευταίο. «Den letzten beißen die Hunde».
