Με τον αείμνηστο Γιώργη Στρατιδάκη, γνωστό σε εμένα και ως Γρίβα από το μικρό χωριό Μαρουλού του δυτικού Ρεθύμνου, προσωπικά είχα περιστασιακές και αναπάντεχες συναντήσεις μαζί του. Δεν τον συνάντησα ποτέ σε "στέκια" και πλατείες που είχαν πολύ φώς!!! Δεν τον αντάμωσα ποτέ σε γιορτές και εκδηλώσεις που τα πυροτεχνήματα φώτιζαν τα πρόσωπα και τις ψυχές καλοντυμένων κυριών και ευπαρουσίαστων δεσποινίδων.
Μόνο σε κάποια παλιά καφενεδάκια που μύριζαν τσιγάρο... ιδρώτα και χαλασμένα δόντια, έτυχε κάποιες φορές να συναντηθούμε και να ανταλλάξουμε μερικές κουβέντες λίγο πριν αναχωρήσει για τα αιώνια βοσκοτόπια που πάντα ζωγράφιζε με την αχαλίνωτη φαντασία του. Είναι σίγουρο πως σήμερα λίγοι τον αναζητούν και λιγότεροι έχουν ανάγκη για να τον ξαναθυμηθούν!!!
Σήμερα εγώ τον θυμάμαι με μια κάπα βοσκού, με μακριά γκρίζα μαλλιά και με μια τεράστια λεύκη γενειάδα να ξεπροβάλλει πίσω από τις παραπλήσιες σφάκες εκεί... στο Καμάρι του Γερανίου.
Με την πρώτη ματιά που του έριχνες τον πέρναγες και για επικίνδυνο!!!
Κι όμως... δεν ήταν επικίνδυνος.
Είχε και ζούσε με μια επικίνδυνη μοναξιά.
Και όταν κάποτε σε ένα καπηλειό του είπα "Πες κι εσύ κάτι μωρέ Γιώργη."
Η απάντηση του ήταν:
- Κουμπαράκι... Άλλο αγέρας κι άλλο άνεμος!!!
Ζούσε μόνος... Ήταν μόνος... Αλλά το πιο επικίνδυνο ήταν ότι ένιωθε μόνος.
Όλη του η ζωή ήταν μια στοίβα από ασπαλάθους, ένα κοπάδι από πρόβατα και ενίοτε κάποιο υγρό κελί.
Όσες μάχες έδωσε στην ζωή του τις έχασε όλες και μάλιστα με πανωλεθρία.
Εκεί χρέωνε την μοναξιά του και την παραξενιά του!!!
Όσο κι αν η ψυχή του ήθελε να τον σπρώξει λίγο πιο μπροστά... άλλο τόσο το μυαλό, του έλεγε να μην το κουνήσει από εκεί που ήταν και έτσι στήλωνε τα πόδια του με πείσμα.
Και τί απέμεινε στο τέλος;
Ένα κόκκινο πακέτο από τσιγάρα και ένα γυάλινο κρασοπότηρο, που τώρα πια δεν υπάρχει και κανείς να το γεμίσει.
Μ.Θ.Κ
