Ο κόσμος μας εξελίσσεται, αναπτύσσεται και κάθε μέρα ομορφαίνει. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις όμορφες πόλεις, χωριά φτιαγμένα με περίσσια τέχνη και ομορφιά. Κτίρια μεγάλα διαφορετικά από τα συνηθισμένα με μοντέρνα αρχιτεκτονική. Όλα αλλάζουν και καταλαβαίνεις τη διαφορά μόνο με μια ματιά. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα με τη βοήθεια της εξέλιξης να απολαμβάνει και να χαίρεται περισσότερο τη ζωή του. Πολλά βήματα μπροστά έχουν γίνει σε πολλούς τομείς τόσο στη διαβίωση όσο και στην κοινωνική του εικόνα.
Προσπαθεί να κάνει ένα κόσμο ομορφότερο, ένα κόσμο με χαρούμενους και ευτυχισμένους πολίτες. Η κάθε χώρα, ο κάθε πολιτισμός, από τη δύση μέχρι την ανατολή προσδοκάει ένα καλύτερο αύριο. Ένα αύριο που θα φέρει στους ανθρώπους ασφάλεια, σιγουριά και πολλές δυνατότητες αληθινής και ελεύθερης ζωής. Πόσο σημαντική είναι αυτή η ΕΝΝΟΙΑ: «ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ».
Από τα περασμένα χρόνια και πριν πολλές δεκαετίες ο άνθρωπος προσπαθεί να πετύχει αυτόν τον στόχο. Γι’ αυτό αγωνίζεται, γι’ αυτό προοδεύει και εξελίσσει τη ζωή του. Αποκτά έτσι και παράγει περισσότερα υλικά αγαθά κάνοντας παράλληλα και την καθημερινότητα του πιο λαμπερή και πλούσια νομίζοντας πως έτσι είναι ευτυχισμένος.
Αν κοιτάξουμε όμως καλύτερα αυτόν τον κόσμο πέρα από την ομορφιά που εκπέμπουν τα φώτα και τα στολίδια του θα δούμε μια ασχήμια και μια σκληρότητα που θα μας τρομάξει. Οι κοινωνίες που φτιάχτηκαν για να κάνουν τους πολίτες ευτυχισμένους και ελεύθερους με όραμα για ένα καλύτερο αύριο έγιναν κοινωνίες σκληρές, βάρβαρες και γεμάτες μισαλλοδοξία και προκαταλήψεις γεμάτες ανισότητες και διακρίσεις προς τους πολίτες. Οι όμορφες λαμπερές πόλεις έγιναν «φυλακές» και τα περίτεχνα και καθώς πρέπει σπίτια «κελιά». Αυτή την κοινωνία φυλακή γνώρισε η γυναίκα.
Οι Γυναίκες έζησαν την ανάπτυξη, την εξέλιξη, είδαν τα πράγματα γύρω τους να αλλάζουν και τις εποχές να φέρνουν νέα δεδομένα ενώ οι ίδιες έμειναν σταθερές σε μια πραγματικότητα που είχε διαμορφωθεί ειδικά για αυτές. Έμειναν αμέτοχες, παγωμένες χωρίς να μπορούν να ακολουθήσουν και να κατανοήσουν την αλλαγή. Ένιωθαν εγκλωβισμένες χωρίς συναισθήματα, δικαιώματα και προσωπικότητα. Η κοινωνία, η ελεύθερη και ειρηνική έγινε μέγγενη για την ύπαρξή τους στερώντας τους κάθε είδους δικαίωμα ανάπτυξης και ελευθερίας. Έχτισε ένα αόρατο τείχος γύρω τους γεμάτο στερεότυπα και καθωσπρεπισμούς και τις εκπαίδευσε έτσι ώστε να μπορούν να ζουν μέσα σ’ αυτό.
Βίωσαν και βιώνουν ακόμα και σήμερα δύσκολες καταστάσεις και συναισθηματικά προβλήματα εγκλωβισμένες, χωρίς να μπορεί να αντιδράσουν και να βγουν από αυτόν τον «κύκλο». Στροβιλίζονται εκεί μέσα υπομένοντας και περιμένοντας να αποφασίσει κάποιος άλλος για το μέλλον τους γιατί δεν μπορούν και δεν έχουν τη δύναμη να τολμήσουν καν να σκεφτούν τη ζωή τους έξω από αυτόν τον «κύκλο». Όλη η κοινωνία είναι χτισμένη σε αυτόν τον όμορφο «κύκλο» και τους δείχνει πως αν θα φύγουν , θα χαθούν δεν θα υπάρχουν, θα είναι ένα τίποτα.
Όπως ακριβώς μας αναφέρει κι ένα τραγούδι του Γιάννης Αγγελάκα « Μου λες αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω». Μέσα εκεί λοιπόν πρέπει να ζουν, να μεγαλώνουν, να κάνουν οικογένεια, να προσφέρουν αλλά και να μένουν σταθερές χωρίς προοπτικές, χωρίς αισθήματα, χωρίς όνειρα και χωρίς μέλλον.
«Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ… Καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι». Εκεί μέσα λοιπόν ζουν αιχμάλωτες, ανήμπορες χωρίς να μπορούν να αντισταθούν Με το μυαλό τους φυλακισμένο και προγραμματισμένο στα πρέπει και στα θέλω του «κύκλου». Τα χέρια τους είναι δεμένα πισθάγκωνα μη μπορώντας να κάνει τίποτα. Δεν μπορούν να αντισταθούν να αντιδράσουν αλλά ούτε και να χαρούν να νοιώσουν και να αισθανθούν
«Μαρμαρωμένη σαν άγαλμα», έτσι προσφωνεί τη γυναίκα η ποιήτρια Δημουλά σ’ ένα ποίημα που ταρακουνάει τον ψυχισμό μας. («Σημείο Αναγνωρίσεως»)
Μας φανερώνει την πλήρη σκλαβιά και υποταγή της γυναίκας με δεσμούς που δε λύνονται και μαρμάρινα σχοινιά που δεν σπάνε. Ένα ποίημα γροθιά στο στομάχι, όχι για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και για τις ίδιες τις γυναίκες που τις οδηγεί να δουν και να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα και ότι είναι αδύνατον να αλλάξει η θέση τους καθώς και ότι αυτές οι ίδιες θα είναι η αιτία της συνέχισης αυτής της κατάστασης για τις επόμενες γενιές.
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν αλλά και όσα θα έρθουν η γυναίκα παραμένει στην ίδια μειονεκτική και υποτιμητική θέση στην κοινωνία όπως η Αρετή από το ποίημα «του Νεκρού αδερφού». Μεγαλωμένη μέσα στον κύκλο μαθαίνει να δέχεται και να αποδέχεται. Άβουλη, αδύναμη να επιλέξει, παραδομένη μέσα στη δίνη του κύκλου, αφήνει τη ζωή της στα χέρια των άλλων. Έμαθε να μη ζει, να μην αισθάνεται, να μην έχει θέλω και όνειρα. Απλά να είναι ένα σώμα κενό.
Δεν είναι λίγες όμως οι γυναίκες που ξύπνησαν από το λήθαργο και τόλμησαν να αλλάξουν τη ζωή τους αλλά την εικόνα όλων των γυναικών στον κόσμο. Σήκωσαν το κεφάλι χωρίς να ντρέπονται, χωρίς να δείξουν τον όποιο φόβο είχαν και τόλμησαν να κάνουν το μεγάλο βήμα. Γυναίκες που θέλησαν να κάνουν τον προσωπικό τους αγώνα. Αγώνα διαφορετικό γιατί κάθε μια ήταν διαφορετική, αγώνα με διαφορετικό όνομα γιατί η κάθε μία είχε το δικό της εχθρό και το δικό της στόχο. Όλοι όμως οι αγώνες όσο διαφορετικοί κι αν ήταν είχαν ένα κοινό επιθυμητό αποτέλεσμα: Τη γυναίκα αξιοπρεπή, ισότιμη και ελεύθερη. Δυναμικές γυναίκες χωρίς υπερδυνάμεις, υπέρ-ικανότητες και υπέρ- επιτεύγματα. Δυναμικές γυναίκες κυρίως σαν αυτές που συναντάμε σχεδόν καθημερινά στη ζωή μας. Γυναίκες που ίσως μας θυμίζουν λίγο ή πολύ τον εαυτό μας. Γυναίκες διαφορετικές από διαφορετικές εποχές, διαφορετικές ηλικίες και κοινωνικές τάξεις. Καμιά δεν μοιάζει με την άλλη, καμιά όμως δε διαφέρει από την άλλη. Όλες υπό το ζυγό του συζύγου, του πατέρα και της κοινωνίας ολόκληρης. Όλες υποχείρια και πιόνια στα χέρια των άλλων.
Οι άλλοι τις εκπαιδεύουν και τις μαθαίνουν για το ποια είναι η θέση τους μέσα στην οικογένεια και στην κοινωνία. Η γυναίκα δεν χρειάζεται μόρφωση ούτε γνώσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας σύζυγος, σπίτι και παιδιά. Χρειάζεται επίσης να ξέρει να υπηρετεί, να μεγαλώνει τα παιδιά της μαθαίνοντας τα πώς να διαιωνίζουν τα ίδια στερεότυπα και το πώς να συντηρούν την ίδια νοοτροπία.
Αυτή τη νοοτροπία δεν αποδέχεται η Ελένη από το παραδοσιακό ποίημα «η νύφη κακοπάθησε». Εγκαταλείπει τη συζυγική στέγη, σπάει τον άγραφο νόμο που δηλώνει ότι η γυναίκα οφείλει να παραμείνει με τον άντρα της ότι κι αν γίνει. Τολμά και κάνει το μεγάλο βήμα διεκδικώντας μια καλύτερη ζωή. Παρά το φόβο και τη ντροπή που αισθάνεται δεν εγκαταλείπει, δε δειλιάζει, προχωρά μέχρι το τέλος.
Μικροί καθημερινοί αγώνες που όμως θέλουν δύναμη ψυχής. Αυτούς αντιμετωπίζουν οι δυναμικές γυναίκες. Άλλες πάλι αγωνίζονται γιατί απλά ερωτεύτηκαν όπως η Αρετούσα από τον Ερωτόκριτο. Σπάει τα στερεότυπα και επιλέγει αυτή ποιόν θα αγαπήσει. Επιλέγει ένα φτωχό και όχι έναν πρίγκιπα. Τιμωρείται για την επιλογή της, φυλακίζεται, εξευτελίζεται, εκθρονίζεται από το παλάτι. Αλλά δεν υποχωρεί, είναι φυλακισμένη αλλά στην πραγματικότητα είναι ελεύθερη γιατί αυτή και μόνο επιλέγει πως θέλει να είναι η ζωή της. Η καρδιά και η ψυχή της είναι ελεύθερη να μπορεί να ονειρεύεται και να προσδοκά μια ζωή με τον αγαπημένο της.
Κάποιες άλλες αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας τους. Όπως η Δέσπω από το ομώνυμο δημοτικό τραγούδι. Μια γυναίκα δυναμική με χαρακτήρα αρχηγού. Αποφασιστική και θαρραλέα, δεν σκύβει το κεφάλι στον Τούρκο. Με δύναμη ψυχής και απαράμιλλο θάρρος επιλέγει την απελευθέρωση που της δίνει ο θάνατος παρά την σκλαβιά που της έδινε η ζωή.
Μέσα από αυτές τις γυναίκες λοιπόν της Ποίησης και της Λογοτεχνίας συνειδητοποιούμε ότι η πραγματική και απόλυτη ελευθερία είναι να αποφασίζουμε εμείς και μόνο εμείς για τη ζωή μας. Ότι η ζωή είναι ένας δρόμος που διανύει ο κάθε άνθρωπος και η κάθε γυναίκα. Ένας δρόμος που θα χαρίσει διαφορετικές εικόνες, διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα και εμείς θα πρέπει να συνεχίσουμε να προχωράμε και να απολαμβάνουμε τη διαδρομή μας χωρίς φόβο και χωρίς δισταγμό.
Η κάθε μια από μας να ακούει την καρδιά και την ψυχή μας, να σηκώνει το κεφάλι και να κοιτάει μπροστά, να πιστεύει και να προστατεύει τον εαυτό της σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Όταν σκοντάφτει και πέφτει να σηκώνεται με περισσότερη δύναμη και θέληση για να προχωρήσει. Να μην τη νοιάζει αν άλλες δεν βαδίζουν όπως αυτήν. Να μην τρομάζει όταν καταλαβαίνει ότι διαφέρει από τις άλλες. Απλά να συνεχίζει το δρόμο της όπως θέλει εκείνη. Να έχει τη δύναμη και την πίστη για να καταφέρει να οδηγήσει τη ζωή της εκεί που θέλει εκείνη και εκεί που ονειρεύεται. Χωρίς ενδοιασμούς και αναστολές αλλά με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Όπως έκανε και η Άννα από το ποίημα «τα τρελά πουλιά». Τολμάει να σηκώσει το βλέμμα της πιο πέρα από τα τείχη της κοινωνίας που ζει. Θέλει να μάθει, να γνωρίσει εξερευνώντας τον κόσμο με τα δικά της μάτια. Αγνοεί τη γνώμη των άλλων «καθωσπρέπει» κυριών και επιλέγει να προχωρήσει την πορεία της δικής της διαδρομής. Κάνει το μεγάλο βήμα.
Πόσο δύσκολο είναι άραγε αυτό; Πόσο θάρρος και πόσα κότσια χρειάζεται κάποιος για να κάνει αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΒΗΜΑ; Πολύ περισσότερο μια γυναίκα που ζει σε μια κοινωνία που την αφανίζει με μεθοδικό τρόπο. Προγραμματίζοντας την από μικρή και καθορίζοντας την πορεία της. Οι γυναίκες μαθαίνουν να εξαρτώνται, να φοβούνται και να χρησιμοποιούνται.
Μαθαίνουν να ζουν κυρίες στα «κελιά» τους στολίζοντας και διαμορφώνοντας τα έτσι που έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτές είναι που τα δημιουργούν, ότι σ’ αυτές ανήκουν. Πολλές γυναίκες μέσα σ’ αυτά τα «κελιά» είναι ευτυχισμένες, νιώθουν γεμάτες και ολοκληρωμένες, αγαπούν τη ζωή τους και δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα.
Είναι όμως και κάποιες άλλες γυναίκες που ασφυκτιούν και πνίγονται εκεί μέσα. Νιώθουν κενές και άδειες. Εκεί, αντιλαμβάνονται απόλυτα το αίσθημα της «φυλακής» νιώθοντας ότι είναι αναγκασμένες να εκτίσουν ισόβια ποινή που η κοινωνία τους το απονέμει σαν στολίδι ή παράσημο με τον τίτλο «ΚΥΡΙΑ ΣΩΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΩΣΠΡΕΠΕΙ» αγνοώντας ότι εκεί μέσα μέσα διαδραματίζονται τα σκληρότερα αδικήματα ενάντιων τους .Βρίσκονται εκεί πολλές φορές μόνο για να υπηρετούν και να φροντίζουν τον άντρα τους που έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω τους, τις χειρίζεται, τους ασκεί λεκτική ή σωματική βία χωρίς να φοβάται για τις συνέπειες γιατί απλά τις θεωρεί κτήμα του και θεωρεί ότι μπορεί να αποφασίζει ό ίδιος για τα πάντα. Ακόμα και για το ντύσιμο ή την κόμμωση τους..
Οι γυναίκες αυτές αντιμετωπίζουν μια σκληρή πραγματικότητα που κρύβεται κάτω από την τυπική εικόνα της οικογένειας. Ακριβώς εδώ βλέπουμε πεντακάθαρα τα στενά και ασφυκτικά όρια του «Κύκλου» που αναγκάζεται να ζήσει η γυναίκα.
Δεν είναι όμως και λίγες οι φορές που γυναίκες προσπαθούν να βγουν απ’ αυτόν κάνοντας την επανάσταση τους και διεκδικώντας τα δικαιώματα τους Το ερώτημα είναι πόσες είναι αυτές θα έχουν την δύναμη να τα καταφέρουν διότι η κοινωνία έχει κάνει καλή δουλειά για να εμποδίσει κάτι τέτοιο. . Έχει πλάσει και έχει νουθετήσει την γυναίκα όπως θέλει αυτή. Την έχει μάθει ότι μέσα στον «Κύκλο» είναι η θέση της, ότι μόνο εκεί θα έχει ασφάλεια για να μπορέσει να επιβιώσει. Στο παρελθόν δεν της έδινε το δικαίωμα ούτε καν ..να μορφωθεί ενώ στις μέρες μας έχει βρει πιο «υπόγειους «τρόπους για να ελέγχει το μυαλό της.
Με πλάγιο και κάποτε υποχθόνιο τρόπο την χειραγωγεί και την εγκλωβίζει σε αυτήν την θέση.
Ακόμα και όταν θα βρει λίγη δύναμη να τολμήσει να σκεφτεί να κάνει το μεγάλο βήμα και να δραπετεύσει από το κελί της διστάζει και πολλές φορές κάνει πίσω την τελευταία στιγμή, κλείνοντας μόνη της την πόρτα, κλειδώνοντας την και πετώντας το κλειδί μαζί με την ζωή της. Ο λόγος είναι ότι φοβάται το άγνωστο, φοβάται τον κόσμο ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό.
Αυτό ακριβώς κάνει και η Έβελιν στο Μυθιστόρημα του Τζειμς Τζόυς «Οι Δουβλινέζοι». Ασφυκτιά και αισθάνεται να χάνεται η ζωή της σε μια ανιαρή και χωρίς ενδιαφέρον καθημερινότητα. Γνωρίζει πολύ καλά πως θα είναι το μέλλον της αν συνεχίσει να μένει εκεί και ποια κατάληξη θα έχει. Παρ’ όλα αυτά δεν τολμά, δεν κάνει το βήμα που θα την οδηγήσει στην ευτυχία. Μένει εκεί παγωμένη και μαρμαρωμένη από αισθήματα. Η δύναμη του «Κύκλου» είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη της θέλησης της για ζωή. Ο «Κύκλος» σαν μαγνήτης την κρατάει μέσα δέσμια στο να συνεχίσει να υπάρχει σαν μαριονέτα, σαν άψυχη κούκλα που θα την κινούν και θα την προγραμματίζουν άλλοι.
Έχουμε πολλές φορές την αντίληψη, ακούγοντας ή διαβάζοντας τέτοια παραδείγματα ότι στην εποχή μας αυτά έχουν αλλάξει και πως η γυναίκα έχει αποκτήσει δικαιώματα, πως έχει καταφέρει να εξελιχτεί και μπορεί να σταθεί σαν ισότιμο μέλος στην κοινωνία. Άραγε πόση αλήθεια έχει αυτό; Ή είναι απλά μια ψευδαίσθηση που μέσα σ’ αυτήν εφησυχάζουμε και δεν αντιλαμβανόμαστε την κατάσταση που συμβαίνει γύρω μας, δίπλα σε μας.
Το τελευταίο διάστημα ακούμε και γινόμαστε μάρτυρες σε αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος των γυναικών.. Καθημερινά γυναίκες κακοποιούνται, βιάζονται και αδικούνται. Έχουν γίνει ακόμα και γυναικοκτονίες Σ’ ορισμένες χώρες συνεχίζουν και νομικά να είναι υποδεέστερες και κατώτερες από τους άντρες. Πωλούνται σαν αντικείμενα με σκοπό να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των αντρών αγνοώντας την ανθρώπινη τους υπόσταση. Τις χρησιμοποιούν πολλές φορές σαν «γλάστρες» για προβληθεί μια ωραία εικόνα χωρίς καμιά αναφορά στο Πρόσωπο τους. Αλλά και εμείς στην καθημερινότητα μας τη βιώνουμε αυτή τη διάκριση. Πόσες φορές δεν ακούμε τις φράσεις: «αυτή είναι αντρική δουλειά», «άσε το τιμόνι και πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο» και άλλες τέτοια; Πως λοιπόν η γυναίκα είναι ισότιμη και ισάξια στην κοινωνία; Πόσο απέχει η θέση που είχε κάποιες δεκαετίες πριν σε σχέση με το σήμερα;
Η αλήθεια είναι ότι έχουν γίνει μεγάλα βήματα για το γυναικείο φύλο το οποίο έχει κατακτήσει δικαιώματα δίνοντας σκληρούς αγώνες σε δύσκολες μάχες τόσο στην κοινωνία όσο και μέσα στην οικογένεια. Συγκεκριμένα, η γυναίκα έχει αποκτήσει ελευθερίες που της έδωσαν δικαίωμα ψήφου, δικαίωμα εργασίας, αυτόνομης διαβίωσης, το δικαίωμα της μόρφωσης.
Τίποτα από τα παραπάνω δεν της χαρίστηκε. Για όλα έδωσε και δίνει καθημερινές μάχες τόσο για την απόκτηση όσο και για τη διατήρηση τους. Καθημερινά πρέπει να δείχνει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες ,ότι είναι δυνατή και ότι έχει προσωπικότητα και άποψη . Τίποτα από αυτά δεν είναι δεδομένο. Η κοινωνία όσο και να ισχυρίζεται ότι έχει αλλάξει σελίδα, στην πραγματικότητα έχει γίνει απλά πιο λίγο πιο διαλλακτική και πιο υποχωρητική απέναντι στο γυναικείο φύλο. Στην ουσία όμως η θέση της γυναίκας παραμένει ίδια με μικρό-αλλαγές.
Αυτός είναι και ο λόγος που η κάθε γυναίκα ξεχωριστά πρέπει να αγωνίζεται και να διεκδικεί αυτά που δικαιωματικά της ανήκουν. Η κοινωνία πρέπει να αναλογιστεί τις ευθύνες της και να αλλάξει πραγματικά δίνοντας περισσότερες ευκαιρίες στην γυναίκα ενώ παράλληλα πρέπει να θεσπίσει νόμους που να προασπίζουν την ελευθερία και τα δικαιώματα της. Ακόμα οφείλει να ενισχύσει και να δημιουργήσει κοινωνικές δομές και υπηρεσίες ούτως ώστε να μπορεί η κάθε κακοποιημένη γυναίκα να βγει και να μιλήσει ελεύθερα χωρίς ντροπή και ταμπού για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει είτε στον εργασιακό τομέα είτε στο οικογενειακό της περιβάλλον. Δεν πρέπει να φιμώνεται ούτε να φοβάται αλλά να της δοθεί η ώθηση να βγει και να μιλήσει χωρίς δισταγμούς.
Ξέρουμε πολύ καλά όμως ότι δεν φτάνουν μόνο αυτά. Το κυριότερο και το πιο αποτελεσματικό είναι να πιστέψει η κάθε γυναίκα στον εαυτό της. Να σταματήσει να σκύβει το κεφάλι και να υποχωρεί στα θέλω των άλλων θάβοντας έτσι τα συναισθήματα της, τα όνειρα ακόμα και την ζωή της την ίδια. Τα κυριότερα εμπόδια τα βάζει ο ίδιος μας ο εαυτός με την ανασφάλεια και την αδυναμία μας να τολμήσουμε να αντικρύσουμε το άγνωστο. Πολλές φορές ακόμα αδυνατούμε να ονειρευτούμε ότι υπάρχει κάτι καλύτερο και φυσικά ότι δικαιούμαστε κάτι καλύτερο. Αρκούμαστε να συμβιβαζόμαστε σ’ αυτό που έχουμε επειδή το ξέρουμε, το γνωρίζουμε και ας νιώθουμε κατά βάθος ότι η συνέχεια θα είναι μια δυστυχισμένη ζωή.
Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν δεν πρέπει να χάσουμε τον εαυτό μας, να χάσουμε το ποιες είμαστε αλλά να τον πλησιάσουμε όσο πιο πολύ μπορούμε και να τον βελτιώσουμε. Πάνω απ’ όλα χρειάζεται να τον αγαπήσουμε.
Μπορούμε καθημερινά να μαθαίνουμε νέα πράγματα, να ενημερωνόμαστε, να μην χάνουμε ευκαιρίες για γνώση διαβάζοντας ένα βιβλίο ή παρακολουθώντας κάποια σεμινάρια ή άλλα επιμορφωτικά προγράμματα. Να δίνουμε χώρο στον εαυτό μας όσο καταπιεστική και αν είναι η ημέρα μας από τις υποχρεώσεις που καλούμαστε να βγάλουμε εις πέρας πηγαίνοντας μια βόλτα με μια φίλη ακόμα και μόνες μας. Έτσι θα βρούμε χρόνο να σκεφτούμε και να οργανώσουμε τη ζωή μας.
Να έχουμε αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση όσον αναφορά τις ικανότητες μας και να μην περιμένουμε από τους άλλους την επιβεβαίωση την οποία να δίνουμε εμείς απλόχερα στον εαυτό μας. Εμείς και μόνο εμείς μπορούμε και έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε τη θέση μας βγάζοντας από πάνω μας τα στερεότυπα και τα κλισέ του τύπου «έτσι κάνουν όλες», «έτσι τα βρήκαμε» και «έτσι είναι το σωστό». Τίποτα δεν είναι ίδιο γιατί εμείς δεν είμαστε ίδιες. Η κάθε μια οφείλει στον εαυτό της να διεκδικήσει τα θέλω της, τα όνειρα της και τη ΖΩΗ ΤΗΣ.
Να υψώσουμε τη φωνή μας ώστε να ακουστεί η κραυγή μας και να σταματήσουμε να σωπαίνουμε και να κρύβουμε τα συναισθήματα μας. Να οπλιστούμε με δύναμη και πίστη σε εμάς τις ίδιες, να είμαστε εμείς πρωταγωνίστριες της ζωής μας και όχι κομπάρσες στη ζωή κάποιων άλλων.
ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΡΧΟΝΤΑΚΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΠΝΑΚΗΣ
ΚΩΣΤΗΣ ΚΥΡΙΜΑΚΗΣ
ΑΣΠΑΣΙΑ ΜΑΜΑΛΑΚΗ
ΓΕΩΡΓΙΑ ΣΑΠΟΥΝΤΖΗ
ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΣΚΑΛΙΔΑΚΗ
ΜΠΑΜΠΗΣ ΣΚΟΥΡΑΔΑΚΗΣ
ΕΛΕΝΗ ΤΕΡΖΑΚΗ
ΣΤΕΛΙΟΣ ΛΥΡΩΝΗΣ
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
