Αρκετοί άνθρωποι, μη Ρεθυμνιώτες, ήρθαν σ’ αυτόν τον ευλογημένο Τόπο, τον υπηρέτησαν, ενσωματώθηκαν, εμπνεύστηκαν και δημιούργησαν έργα αγλαά!
Ο Ιωάννης Τσίπρας είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, που, αφού σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στη Γερμανία, άφησε τον δικό του Τόπο, έξω από την Άρτα, καθώς και την Πρωτεύουσα της Χώρας, και αποδέχτηκε τον διορισμό του ως Δημόσιος Υπάλληλος στη Δ/νση Τεχνικών Υπηρεσιών Ρεθύμνου, όπου άφησε το αποτύπωμα της προσφοράς του. Παντρεύτηκε την Ιωάννα Καλλέργη και δημιούργησαν μια λαμπρή οικογένεια, με δύο εξαίσιες κόρες… Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής τις αντιμετώπισε μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο!
Τα βιώματά του είναι καταγεγραμμένα στις Δροσοσταλίδες, όντως ως μικρές σταγόνες δροσιάς, καθώς και στις Ενάρετες Ματιές και Κολασμένες Σκέψεις, με τη μορφή ποιημάτων και πεζών κειμένων. Στο πρώτο, στα ποιήματα Δροσοσταλίδες, αφιερωμένα στην αγαπημένη του γυναίκα Ιωάννα, το γιασεμί της ζωής του, κυριαρχεί, όπως ήταν φυσικό και λογικό, η Ωδή, ένας ύμνος στο κάλλος της και ταυτόχρονα ένας αποχαιρετισμός, κορύφωση της έκφρασης όλων των συναισθημάτων, των δικών του, των παιδιών τους και των φίλων τους…
Τόσο στην Ωδή όσο και στα άλλα, τα μεγαλύτερα και τα μικρότερα ποιήματα, φαίνεται πώς οι λέξεις γίνονται ποίηση και εκφράζονται βιωματικά! Ιδιαίτερα όταν ο δημιουργός τους προσπαθεί να αποτυπώσει το αθώο χαμόγελο της Αφροδίτης, στη φύση, το βαλς που παίζει η Αργυρούλα στο πιάνο ή εκείνο που προκαλεί τα πουλιά να τραγουδούνε! Αυτά κάνουν και τον Αδάμ να θυμηθεί τα δικά του χαϊδέματα! Δεν είναι, όμως, μόνο αυτά, είναι και όσα επέλεξε ο ίδιος από γερμανικά βιβλία και μετέφρασε, πάντα στο ίδιο μοτίβο, με τον ίδιο τρόπο και την ίδια μορφή. Είναι αυτά που άγγιξαν τον εσωτερικό κόσμο του!
Στο δεύτερο βιβλίο, στις Ενάρετες Ματιές και Κολασμένες σκέψεις, τα ποιήματα και τα πεζά, είναι αφιερωμένα στις ακριβές όμορφες κόρες του, Αφροδίτη και Αργυρή, με την ευχή του να’ ναι πάντα αγαπημένες. Δημιουργήματα πιο ώριμα, κι ακόμα πιο ποιητικά, όλα εκφράσεις μιας προσωπικής τέχνης, με οικουμενικό χαρακτήρα, που γίνεται συνεργός στην ψυχική ανάταση και την ευδαιμονία. Βαθιά πίστη στις αρχές, την ελεύθερη συνείδηση και την αξιοπρέπεια, ό,τι απέκτησε στην πορεία του! Τότε που έμαθε να επιλέγει από τα διαβάσματά του και να διαλέγει ό,τι τον άγγιζε περισσότερο. Αυτά τα πεζά που του μιλούσαν, επίσης ποιητικά. Για κείνον η ζωή ολόκληρη ήταν ποίηση, γεμάτη μόνο αισθήματα και συναισθήματα, με ομορφιές, χρώματα και αρώματα… Γι’ αυτό κι έτσι έμαθε να την εκφράζει και να την απολαμβάνει!
Μιχάλης Τρούλης
Πρόεδρος Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης Ρεθύμνου
