Το πρώτο βιβλίο/πόνημα, ή αλλιώς, αν θέλετε, «ασήμαντο» βιβλιαράκι, του φίλου και συνεργάτη της εφημερίδας μας Βάιου Ντάφου κυκλοφορεί και «οπλοφορεί». Κι αυτό, διότι είναι οπλισμένο γεμάτο συναισθήματα, αλληγορίες, συμβολισμούς, όνειρα, ξεκάθαρα νοήματα και μεγάλες αλήθειες. Αλήθειες για μικρούς και μεγάλους, αλλά ίσως κυρίως για μεγάλους, μέσα από ένα ταξίδι στη σφαίρα της φαντασίας, που αποτυπώνει εκφάνσεις της πραγματικής ζωής. Στην παρουσίαση της πρώτης του αυτής προσπάθειας, που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο ΚΛΑΨΙΝΑΚΗΣ, πλήθος κόσμου βρέθηκε εκεί για να τον συγχαρεί για το βιβλίο του, να ακούσει για αυτό και να το προμηθευτεί. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars.
«Στο πρώτο σεμινάριο δημιουργικής γραφής ήταν παρών ένας τύπος με ζωηρό βλέμμα, καλοσυνάτο και τσαχπίνικο», επεσήμανε η καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αγγέλα Καστρινάκη και καθηγήτρια του Βάιου, που ήταν η πρώτη που μίλησε γι’ αυτόν και το δημιούργημά του, τονίζοντας πως πολύ σύντομα ο συγκεκριμένος φοιτητής της Φιλοσοφικής έδειξε πως έχει ταλέντο. Μεταξύ άλλων η κα Καστρινάκη μιλώντας για τον Βάιο, ανέφερε πως είχε μια ιδιαίτερη άποψη για το ποιες γνώσεις και ποιες δεξιότητες ήθελε να αποκτήσει, όντας ένας φοιτητής «παρατηρητής» που επέλεγε να κάθεται κυρίως εκτός αιθουσών. Επίσης, υπογράμμισε πως μία από τις λαμπρές ιδέες του νεαρού συγγραφέα ήταν ο τίτλος που προσέδωσε σε εκδήλωση, τη «φοιτητογραφία», κατά την οποία, όπως είπε η κα Καστρινάκη, «στην αρχή κάθε επόμενου εξαμήνου μαζευόμαστε και παρουσιάζουμε τη δουλειά μας», ενώ υπάρχει αντίστοιχο μπλογκ, όπου παρουσιάζονται εργασίες. «Για ένα δάσκαλο η μέγιστη ανταμοιβή είναι να σου λένε οι φοιτητές σου, οι μαθητές σου ότι κάτι τους έχεις προσφέρει. Εγώ από τη μεριά μου να ευχαριστήσω το Βάιο που άνοιξε το συρτάρι του μυαλού του και μου επέτρεψε να του ρίξω μερικές ιδέες» ανέφερε η κα Καστρινάκη, κλείνοντας την τοποθέτησή της.
Στη συνέχεια, το λόγο πήρε η καθηγήτρια Αλεξάνδρα Ζερβουδάκη, η οποία ανέφερε για το πρόσωπό του: «Ανέγνωσα στο πρόσωπό του ένα χαρούμενο, ένα αισιόδοξο κι ένα γεμάτο φαντασία παιδί. Ένα παιδί σεμνό. Ένα άτομο που πολλές φορές μας έκανε να γελάμε, ένα άτομο που βγάζει υγεία και όλα αυτά τα στοιχεία με έκαναν να τον εκτιμήσω». Για το βιβλίο του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Τολμώ να πω πως δεν ήρθα σήμερα να μιλήσω για ένα λογοτεχνικό βιβλίο, αλλά ως φίλη του Βάιου και ως αναγνώστρια. Όταν έμαθα ότι έγραψε βιβλίο, πήρα με πολύ μεγάλη περιέργεια το βιβλίο αυτό, -ενώ δε θα ήταν η πρώτη φορά που θα διάβαζα παραμύθι του- να δω τι θα έχει κάνει σε αυτό το πρώτο του πόνημα. Περίμενα κάποια παραμύθια, σίγουρα δεν φανταζόμουν αυτό που διάβασα. Η λέξη ‘‘παραμύθια’’ μας πάει περισσότερο στα παραμύθια για τα μικρά παιδιά, που τους τα διαβάζουμε για να κοιμηθούν ή να ηρεμήσουν. Αυτό όμως είναι ένα βιβλίο που είναι για ‘‘μεγάλα παιδιά’’, σαν κι εμένα ή σαν κι εσάς. Κάποια θα μπορούσαν να διαβαστούν σε μικρά παιδιά, αλλά τα περισσότερα απευθύνονται σε μεγάλους. Αυτό που συμπέρανα εγώ είναι ότι ο Βάιος θέλει να περάσει αυτό που κυριαρχεί στη ζωή, το συναίσθημα. Υπάρχει κατεξοχήν το συναίσθημα της αγάπης και της αποδοχής». Κλείνοντας, η κα Ζερβουδάκη σχολίασε πως ακόμα και στα πιο «ασήμαντα πράγματα» υπάρχει μεγάλη αξία, «αρκεί να την αναζητήσουμε», αναφερόμενη φυσικά στο μικρό σε όγκο βιβλίο του Βάιου.
Έπειτα, τοποθετήθηκε και η καθηγήτρια Κέλη Δασκαλά εξαίροντας τη δουλειά που γίνεται εκτός πανεπιστημίου στο κομμάτι της δημιουργικής γραφής, ευχόμενη να είναι καλοτάξιδο το «συρτάρι με τα παραμύθια» του Βάιου, ενώ αργότερα, ο σκηνοθέτης Θωμάς Καντιφές διάβασε ένα εκτενές απόσπασμα από ένα από τα παραμύθια που περιλαμβάνονται στο βιβλίο του Βάιου, τον «Λουλουδοκαμπούρη». Παρόντες από το κοινό τοποθετήθηκαν κι απηύθυναν ερωτήσεις και ευχές προς το νεαρό συγγραφέα.
Τέλος, θα κλείσουμε με δύο κουβέντες από την τοποθέτησή του ο ίδιου του συγγραφέα, όπου σε λίγες γραμμές μάλλον τα λέει όλα: «Για μένα αυτό το βιβλίο είναι πολύ σημαντικό γιατί είναι το δικό μου συρτάρι με τα παραμύθια, είναι το συρτάρι, που εγώ προσπάθησα να τακτοποιήσω όσο μπορούσα. Στα παραμύθια κρύβεται η αλήθεια που πολλές φορές δεν τη βλέπουμε και οφείλουμε να την ανακαλύψουμε και να αποδεχτούμε ίσως».
Εμείς ως «Ρ», που νιώθουμε το Βάιο «δικό μας παιδί» και χαιρόμαστε που κατά κάποιο τρόπο έκανε από εδώ τα πρώτα του βήματα, να του ευχηθούμε να είναι πάντα άξιος, δημιουργικός, γεμάτος φαντασία και μεράκι για ακόμα περισσότερα πονήματα…
Ν.Π.
